Don't Let Him Know

Chapter 20

Nagising ako sa malakas na ulang tumatama sa mga bintana ng kuwartong kinaroroonan ko. Bumalik sa isip ko na wala ako sa sariling kuwarto. Gusto kong bumangon pero ang bigat ng katawan ko.

I groaned in annoyance at myself. Gumulong ako padapa saka ibinaon ang mukha sa malamig at malambot na unan. Hindi pa ako nakuntento. Hinatak ko ang kumot para yakapin. Ginawa kong unan.

Even the blanket is so comfortable! Para akong nilalanding matulog ulit.

"Stop moving, Ryleigh. . ."

Kahit nakapikit ang mga mata ko. Nagawa ko pa ring mapairap. Sino'ng hindi maglilikot kung ganito kalamig ang kama? Kapag ganito kalamig ang panahon para akong binabalik sa highschool o elementary days ko na hirap na hirap tumayo para pumasok. Noon nga lang kahit huwag na akong bumangon, okay lang. But now, hindi na puwede ang gano'n—

Wait...

Mabilis pa sa kidlat na napaupo ako sa kama. Sa isang iglap ay nawala ang pagiging komportable ng kinahihigaan ko nang makita ko ang malapad na bulto ng lalaking nakatalikod sa akin. Umawang ang mga labi ko.

"What the fvck are you doing here?!" asik ko.

"Your mouth," saway niya. Parang wala lang sa kanya na nakahiga siya ngayon sa tabi ko.

Nagtagis ang mga ngipin ko sa gigil. Bago ko pa mapigilan ang sarili ko, nadampot ko na ang unan na gamit ko at hinampas siya sa braso. He didn't budge kaya inulit ko ulit.

"Stop," ungot niya.

"You told me you won't sleep! Bakit nandito ka?" singhal ko. "You're such a liar, Reagan! Get out!"

Muli ko sana siyang hahampasan dahil akala ko ay wala ulit siyang balak harapin ako. Nahawakan niya ang aking kamay at mabilis na naagaw ang unan sa akin. He threw it in my side before looking at me. His eyes are sleepy. Ngayon ko nakita ang pangingitim ng ilalim ng kanyang mga mata.

Hindi siya nagsalita. Tanging matalim na tingin lang ang ibinigay niya sa akin pero sapat na 'yon para masabi kong hindi siya natutuwa. Matapos ang isang minutong titigan, muli niya akong tinalikuran. He snuggles the pillow on his arms.

Mahina na lang akong napabuga ng hangin bago tumingin sa bintana. Madilim pa rin sa labas kaya kinuha ko ang cellphone na nakalagay sa nighstand. It's still three in the morning kaya pala madilim pa.

"I need to go home," saad ko sa mahinahon nang boses. Nakakaubos ng energy manggigil sa lalaking 'to. I want to preserve my energy dahil ayokong madaling araw pa lang ay stress na ako.

"No, you won't," mabilis niyang tutol. "Can't you see it's raining cats and dogs outside? Do you really want to put yourself at risk?"

"But—" Before I could finish, he already cut me off.

"No, Ryleigh."

But Gideon. . . Kanina pa 'yon naghihintay sa akin. I promise I will come home. Iiyak pa naman 'yon kapag hindi ako nakita. Madalas maalimpungatan 'yon kapag hindi ako nakakauwi bago siya makatulog.

"You don't understand, Reagan. I need to go home," mariin kong sambit.

"Then make me understand, Ryleigh. What's so important in that damn house of yours at handa kang ipahamak ang sarili mo makauwi lang?" malamig niyang tanong.

Hindi ako nakasagot. Ano ba'ng isasagot ko? Na anak niya ang inaalala ko? Hell, no!

I want to lie but I know it would be useless dahil hindi naman umuobra sa lalaking 'to iyon. Para siyang walking lie-detector na alam kung kailan ka nagsasabi ng totoo o hindi.

I still want to go home kaya umusog ako para makababa  mula sa kama nang hatakin niya akong pabalik. The next thing I knew, I'm already lying back on the bed. Reagan on top of me. Napasinghap ako sa lapit namin.

"Reagan— Get off me! You asshole!" I hissed.

"You're still stubborn as fuck. When will you listen to me, baby?" he whispered. His piercing eyes looked straight at mine.

Nanuyo ang lalamunan ko nang hindi ko magawang maalis ang mga mata mula sa kanya. Tila nayelo ang buo kong katawan dahil sa biglang pagdilim ng kanyang kulay abong mga mata. Only the half of his face I can see.

Kumabog ang dibdib ko sa halo-halong nararamdaman . This scene. . . This scene was very familiar. Too familiar it's making it difficult to breathe. Napahawak ako sa kanyang dibdib nang maramdaman ang kanyang kamay sa aking baywang.

"Reagan..." hingal kong banta.

Ngunit hindi no'n napigil ang mapusok niyang kamay na ngayon ay humaplos pababa sa aking balakang. His thumb purposely caressing my lower abdomen.

"I-I'm really going to kill you, Reagan..." namamaos kong banta muli.

Imbes na matakot, he just smirk at that. Fucking asshole!

"Y-you're a fucking liar, Reagan!" asik ko. "You t-told me you will stop! Then what is this?"

Napasinghap ako dahil sa biglang pagpasok ng kamay niya sa suot ko pang-ibaba. Mabagal na humagod ang daliri niya sa akin na para bang nang aakit. Napahingal ako sa pagdaan ng kakaibang sarap sa aking sistema.

Alam kong dapat ko siyang pigilan pero tila naging sunod-sunuran sa kanya ang sarili kong katawan. Malamig ang paligid ngunit parang nagliliyab ang aking katawan dahil sa init.

Mga labi niya ang naging tugon sa tanong ko. I moaned on his mouth when his finger finally entered mine. I can feel myself tightening around his finger, and he notice it. Isang ngisi ang gumuhit sa mga labi niyang tumigil sa paghalik sa akin. Kumikislap ang kanyang mga mata na parang tuwang-tuwa sa pinaggagawa niya. I glare at him.

"This.. Ryleigh.. is giving you a chance to take me back..". he muttered.