Chapter 46

7.5K 131 15
                                    

OUR NEXT CHILD.

Those words never left my mind. Halo-halo ang nararamdaman ko ukol sa mga salitang binitiwan ni Reagan. Should I be mad?

Pero kanino? Sa kanya ba because I feel like he planned this. O dapat sa sarili ko dahil hindi man lang pumasok sa isip ko iyon?

Of course, there’s a big possibility. Ang anak nga namin ay nabuo sa isang gabi lang. Iyon pa kayang sunod-sunod?

Saglit akong pumikit at sinapo ang aking noo. I leaned closer to the window. We’re on our way home after the dinner in my parent’s house. Nasa likod si Gideon, tulog na at si Reagan naman ang nagda-drive.

The silence enveloped us but it’s neither awkward as before nor tense whenever we had a fight. But no matter how comforting the silence is, nandito pa rin ako sa gilid. Nanakit ang ulo sa dami ng iniisip.

And it’s funny to think na habang namomroblema ako, kaswal at walang pakialam ang nasa tabi ko. He was even humming a song earlier while driving.

The smile on his lips never left and his aura is even brighter than the currently sleeping sun. Tandem sila ng anak niyang nakangangang natutulog sa backseat.

“Let’s go on a vacation,” biglang sabi niya.

“I have work,” tipid kong tugon. Nakapikit pa rin at nakasandal sa pinto ng kotse.

“Okay. Let’s try next time,” he said.

The silence envelop us again. Akala ko hindi na siya magsasalita pero mali ako.

“How’s work?” tanong niya.

“It’s fine,” tipid ko uling sagot.

“Are you hungry?”

“No.”

“Do you want to eat?”

“Kakain lang natin, Reagan,” I said, annoyance is evident on my voice.

He didn’t talk after. Pero saglit lang pala ‘yon.

“If we ever have a child again, what would she look like?”

Napamulat ako. I glared at him. “Don’t even think about it. It won’t ever happen.”

A smirk formed on his lips. “How sure are you?”

Sinamaan ko lang siya ng tingin bago nag-iwas ulit ng tingin. I closed my eyes to try sleep.

“Ryleigh…”

Hindi ako nagsasalita. Hoping he would shut up.

“Baby…”

My heart started drumming when I heard him call me by that endearment. Lihim akong napalunok.

“I want to ask something,” saad niya. There’s seriousness in his voice.

I’m still not done yet on calming the drumming inside my chest, pero pinapalakas na naman niya.

“Am I really that hard to love?”

Bigla akong napamulat ng mga mata dahil sa tanong niya. Lihim ko siyang sinulyapan. There’s no emotion in his eyes other than the seriousness plastered on his face.

“What’s in that bastard that you can’t love me like him? Do I have to be like him?”

Kumuyom ang mga palad ko. I don’t like what I’ve heard. Even if I don’t like him, I would never wish him to be like Tristan. To act like him.

Before I could think, the words in my head already slipped out from my lips. “Be like him and I will hate you more.”

“You don’t want me to be like him?” pag-uulit niya.

I looked at him, irritated. “Why would you even think of acting like my ex? I thought you hate him?”

“So you want me to act like myself?” tanong niya.

“Yes!” I snapped.

It was already too late to realize what just happened. Amusement appeared on his eyes. Bumalik ang nakakalokong ngisi sa mga labi niya.

“So you like me?”

I stiffened. “W-what are you saying?”

“You want me to be me, so it means you like me,” he stated as it’s a matter of fact.

Nag-iwas ako ng tingin. I can’t bear to look at his teasing face. “E-ewan ko sa ‘yo.”

He suddenly hold my hand and interwined our fingers. He let it rest on his thigh. Sinubukan kong bawiin kaso ay hinila niya lang pabalik.

“You like me…” I heard him whispered.

Napalunok ako nang iangat niya ang magkahawak naming kamay. Masuyo niyang hinalikan ang likod ng aking palad.

“Ryleigh.”

“What?” I snapped.

“Don’t forget,” saad niya.

Muli ko siyang nilingon. “Don’t forget what?”

“Don’t forget that you can turn that like to love anytime.”

WE REACHED home in no time. Si Reagan na ang nagdala kay Gideon sa taas kaya diretso ako sa kuwarto para magligo at magbihis.

Reagan, as usual, stayed tonight in my room. Wala akong magawa. He casually strode inside my room straight to my bathroom like he owns it.

Ngayon ay tulog na siya sa kama ko, beside me exactly, while I’m sitting here. My back on the headboard.

I’m recalling what we’ve talked earlier. Speaking of Tristan, I think I need to talk to him.

No… I must talk to him. I want to know why he did that, and tell him to stop getting into my business as well. Hindi ko nagustuhan ang ginawa niyang pangunguna sa akin, especially when we’re already done a long, long time ago.

Bumaba ang tingin ko sa lalaking natutulog sa aking tabi. He’s sleeping soundly. Nakayakap ang braso niya sa aking kandungan habang nakadantay naman ang binti niya sa aking binti. His face buried on the side of my belly.

He's clinging like a leech but as much as I want to push him, I still didn’t. I’m somehow entertained and calmed when I’m feeling him this close to me.

“Bakit gising ka pa?”

Medyo nagulat ako nang magsalita siya. Umangat ang mukha niya at tumingin sa akin ang mga abuhin niyang mata.

“H-hindi pa ako inaantok.” Lumunok ako. “Matulog ka na. I-I’ll sleep later.”

Instead of listening, he pulled me. Napahiga tuloy ako. Kaagad namang pumulupot ang braso niya sa aking baywang.

Napalunok ako nang maramdaman ang mainit niyang mga halik sa leeg. Bumigat ang aking paghinga nang magsimulang humaplos ang kamay niyang nasa baywang ko.

“Tulog na…” he whispered with his deep and husky voice.

“’D-di pa nga ako inaantok,” pagpupumilit ko. “Ikaw ang matulog.”

“Masama sa buntis ang magpuyat.”

I looked at him to give him a glare but it was a mistake. Nagkaroon tuloy siya ng chance para halikan ako.

Mahina ko siyang pinalo sa braso niyang nakapulupot sa akin nang akma niyang palalalimin ang halik.

“Calm your friend down there, Iverson,” banta ko. “Nakakailan ka na!”

Mahina siyang tumawa. “Baby, my dick can’t calm down when you’re this close,”

Nag-init ang pisngi ko. Sinamaan ko siya ng tingin bago marahas na tinalikuran siya. He immediately close the gap between our body and place his arm around me firmly.

“Goodnight, baby. Wet dream with me…” he whispered.

Hindi ko na siya pinansin. I close my eyes to sleep. But before I finally drift to slumber, I took a mental note to talk to Tristan tomorrow without Reagan knowing.

Don't Let Him KnowTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon