Unutulmuş Güzeşte

Giriş

Az önce bitirdiğim kitapta şu söz geçmişti ve hemen altını çizmiştim : " İnsanların geçmişinde hafızasına kaydettiği şeyler, değerli anılarsa ne olursa olsun gün yüzüne çıkar." Ben bu cümleye hiç inanmıyordum.

Hava kapalıydı, sanki güneş insanlardan yorulup saklanmak istemiş gibiydi.
İçim daralmıştı bu havada, çünkü kapalı havalardan nefret ederdim.
Hafızamı kaybettikten sonra bu hastane de kalmaya başlamışım. Söylenene göre bir kaza üzerine hafızamı kaybetmişim.

Yaklaşık 5 aydır hastanede tedavi görüyordum.
Engelim oldukça fazlaydı ama yavaş yavaş toparlanmaya başlıyordum.
Fizik tedavi, psikiyatristler sayesinde yavaş yavaş kendime geliyordum.
Bu sebepten dolayı hastane de kalmaya başlamışım.

Ailemi araştırmaya kalkışmıştım fakat izin vermemişlerdi, her şeyi unutmuştum, onları da. Kitapta geçen cümleye o kadar çok sinirlenmiştim ki kitabı alıp gözümün görmeyeceği bir köşeye kaldırdım.

Beş aydır yaptığım gibi yine gözlerimi açtım, tavanı seyretmeye başladım. Hemşirelerin gelip bakım yapmasını bekledim.

Eda hemşire odaya girdi ve "nasılsın Benancım?"dedi.

Somurtarak " Aynı, teşekkürler sorduğun için." dedim.

Eda hemşireyi sevmiyordum çünkü bir keresinde arkamdan konuştuğunu duymuştum.

"Attılar bunu da başımıza, anası babası da sahip çıkmamış yazık." demişti.

Duyup bir şey söyleyememiştim.
Dilim lal olmuştu sanki.
Zaman durmuş gibiydi.
Saatten çıkan tik tak sesi sanki gerçek değildi de zaman akmıyordu gibi hissetmiştim.

İlaçlarımı verdi ve odadan çıkmadan kahvaltımın da geleceğini söyledi.

Saat dokuz gibi kahvaltım gelmişti, canım istemiyordu fakat iki üç lokma bir şeyler yedim yoksa ilaç midemi yakıyordu.

Kahvaltı yapıp saatin on bir olmasını bekledim. Saat on bir olduğunda gelen hemşire ile beraber fizik tedavi odasına gittim.
Fizik tedavide bir kaç hareket yaptıktan sonra yüz kaslarım için de bir şeyler yaptık ve odadan çıktım.

Yürüyorum denmezdi ama bir kaç saniye ayakta desteksiz durabiliyordum.
Engelli arabası ile hastanenin bahçesine çıktım. Deniz'i görüyordu kaldığım hastane ve denizi izlemek bana çok iyi geliyordu. Beni rahatlatıyordu, sebebini bilemesem de ...

Hafızamı kaybettiğimden beri bir şeyler hatırlamak için kendimi zorluyordum ama aklımda sadece şimşek sesi yankılanıyordu ve küçükken oyndığım bir çocuğun yüzü geliyordu gözlerimin önüne çıkartamıyordum, sadece yeşil gözlerini net hatırlıyorum. Onun dışında hiçbir şey hatırlamıyordum ve bu beni deli ediyordu.

Annem kim, babam kim, neredeler, bana ne oldu çok merak ediyorum ama bir türlü öğrenemiyordum, ama bulacaktım onları...

Ben geçmişimi unutmak istemiyordum, çok kötü bir geçmişim varsa bile bunu bilmek istiyordum. Ailem beni sevmiyorsa, annem babam yoksa bile bunu bilip ona göre yaşamak istiyordum

Yağmurdan ıslanınca odaya çıktım ve üstümü değiştirdim, yatağa yattım destekler ile.

Ve uykuya daldım, umarım güzel bir rüya görürdüm, çünkü buna çok fazla ihtiyacım vardı bu aralar...

Selamm nasılsınız?

Giriş bölümünü nasıl buldunuz?

Sizce benan'a geçmişinde ne oldu?

Okumaya başladığınız tarihi yazıp, alttaki yıldıza basarsanız çokk sevinirim. Sizi seviyorum...