Nightstalker //BxB//

4

"Küçüktüm. 10 yaşında falan. Rock yıldızı olmak isterdim. Çocuksu hayallerim vardı. Her şey değişti... Ben değiştim. Hayatım tümden değişti. Her şey gitti.

O gün annemle kavga etmiştim. Sonra odamda biraz oturup pişman olup anneme özür hediyesi hazırlamaya başlamıştım. Çocuk hali işte. Ne bileceğim. Annemin aslında çok da kendisine benzemeyen bir çizimini yapmıştım. Çizim yapmaya bayılırdım. Çok iyi olmasam da annem hepsini beğenirdi. Emindim, bunu da beğenip bana artık öfkelenmeyecekti. Çizimi göstermeye gidecekken bir gümbürtü duymamla oturduğum mindere sindim. Bir şey düşürme sesi veya minik bir patırtı değildi. Gerçekten büyük bir gümbürtü idi. Başta korktum ama sonra meraklandım ve yavaşça sesin geldiği mutfağa gittim. Annem kek yapmıştı, en sevdiğimden, kokusunu kapının önüne gelmeden bile alabilirdiniz. O da benimle barışmak istiyordu! Daha kapının ucundan gülümseyerek içeriye girdim. Gözlerimi açmamla gülümsememin solması bir olmuştu. Biricik anneciğim yerde kan havuzunda sessiz sedasız yatıyordu. Titredim. Ağladım. Hemen başında duran eli silahlı babam beni farketti. Hızla yanıma gelip silahını attı ve ağzımı sıkıca kapattı. Neredeyse boğulacaktım.

'Eğer bağırırsan sen de annenle yatarsın.'

Çocuktum. Bağıra çağıra ağlamak istedim. Ama korkudan nefes bile alamadım o an.

Olayın üzerinden yıllar geçmişti. Artık o kadar da küçük bir çocuk değildim. Hala 'Baba' lakabıyla tanıdığım kişiyle yaşıyordum. Çünkü gidecek başka yerim yoktu... Olsa durur muyum hiç? 15 yaşına gelmişim hala hayatımı bana zindan eden aptal herifin tekiyle yaşıyorum.

Uzun zaman kendimi sorguladım. Gerizekalı mıyım ben? Niye kendime bunu yapıyorum ki? Bu düşüncelerden sonra evden annemden ve onunla kaybettiğim her şeyden kaçmak istedim. Kaçtım da. Ama o beni yine buldu.

'Aptal çocuk! Ne düşünüyordun ki!?' Yanağımda bir sıcaklık. Artık acısını hissetmiyordum. Yalnızca sıcaklığını hissediyordum. Bu garip, çünkü babamın avuçları hiç böyle sıcacık olmaz ki.

Derslerimde iyiydim. Her şey kolaydı. Ama hiç birinin önemi yoktu. İçimde bir istek yoktu. Öylesine çalışıyordum sadece. Yapacak bir şey olmadığından ve o adamı görmek istemediğimden dolayı.

'Çalış kurtar kendini.'

Senden mi? Amacım o.

Aslında başta öyleydi, evet. Böyle bir şeyi düşüneceğim aklıma bile gelmezdi fakat psikolojim bozulmuştu. Okulda veya cevremde kimseyle konuşmuyordum. Evde de aynı durum zaten ne konuşacağım ki. Kendi sesimi unutmuştum. Dışarıdan sessiz gözüküyordum ama kafamın içi... Çok ama çok... Gürültülüydü.

Kendimi kaybettim sinir krizi geçirdim ve uykusunda 'Baba'mı boğazından bıçakla parçaladım. Yalan söylemeyeceğim. Yaparken çok zevkliydi. Rahatlamış hissettim. Kahkaha attım. Sonra karnımda ufak bir ağrı oldu. Sanki midemde kelebekler uçuşuyor. Kusacağım heyecandan. Gülüyorum kahkaha atıp dans ediyorum. Cesedin kanıyla duvarlara resimler çiziyorum. Eğleniyorum. Yıllar sonra o an kendi sesimi ilk defa gülerken duydum. Ne garip gülüyormuşum!