Blackout (voltooid)

23. Nacht

"Alles komt goed..." Zei Mike terwijl hij over Stephs hoofd aaide. Liefdevol pakte hij het inmiddels zwarte doekje naast hem en veegde haar uitgelopen make-up van haar gezicht. "Nee..." Fluisterde Steph hees en ze begroef haar gezicht in zijn schoot. De regen sloeg tegen de ramen en Mikes ouders waren weg die nacht. Hij slaakte een zucht, stond voorzichtig op en legde en dekentje over zijn gebroken vriendin heen, om vervolgens naar de keuken te lopen. Terwijl hij wachtte totdat het water in de waterkoker begon te borrelen, opende hij het blik met theezakjes en liet er eentje in de theepot glijden. Met ogen die hun glans verloren waren, alsof hij degene was die was gebroken in plaats van Steph, staarde hij door het raam en volgde wat druppels met zijn ogen. Toen liep Mike met twee dampende koppen thee terug naar de woonkamer.
"Misschien is het beter als je hier blijft slapen vannacht." Opperde hij. Steph knikte en kwam overeind zitten om haar thee te pakken. "Ja." Antwoordde ze zachtjes. Ze haalde haar mobiel uit haar zak en belde haar vader op. Al gauw hing ze weer op en nam een slok van haar thee. "Het mag denk ik?" Vroeg Mike haar. Stilletjes knikte ze terwijl ze over de rand van haar kop bleef staren naar een punt in de verte wat er niet eens echt was. "Steph." Mike legde zijn hand op haar arm. Ze keek op met tranen in haar ogen. "Ik ben er voor je... Laten we er gewoon een leuke avond van maken." Zei Mike. Ze knikte. "Je hebt gelijk." Antwoordde ze en er fonkelde een kleine schittering in haar ogen. "Film doen?" Vroeg hij. Ze knikte opnieuw.

Om twaalf uur precies probeerde Mike het matras uit de logeerkamer te pakken, maar kreeg deze niet door de deuropening. "Verdomme!" Mompelde hij. Hij duwde het matras zo dat hij het dicht kon klappen, maar toen flapte hij met flinke kracht weer open. Daardoor viel hij achterover op de grond en een hele reeks vloeken verliet zijn mond. Daarna besloot hij het matras te kantelen (slimheid...!) en zich samen met het matras door de deur te persen. Helaas zat hij daardoor klem en moest hij zichzelf daarom op de grond laten vallen zodat hij erlangs kon kruipen. Een paar seconden later gleed het matras zo de logeerkamer weer in. Zuchtend liet hij zich erop neerzakken en bedacht dat hij het matras eruit kon tillen met behulp van Steph. Hij stond op, liep naar beneden en kwam daar tot de ontdekking dat Steph daar niet was. Dus doorzocht hij snel de badkamer, de zolder en nog een keer de logeerkamer, en toen de slaapkamer. Langzaam duwde Mike de klink naar beneden. En daar lag ze; op het bed met haar ogen gesloten, in een diepe slaap. Hij kon een glimlach niet onderdrukken, schudde zijn hoofd en sloot zachtjes de deur nadat hij de kamer was binnengelopen. Toen ging hij rustig naast Steph liggen en trok de deken op tot over haar schouders. Ze was zo mooi als ze sliep, al haar zorgelijke blikken verdwenen dan en dan bleef alleen het lege, maar mooie hulsje van Steph over. Hij streek een verdwaald haarplukje achter haar oor en sloot zuchtend zijn ogen. Hij hoopte maar dat ze in staat was alles te verwerken, van Mel tot aan Ron toe. Dat ze zou vechten, en niet zou opgeven voor Ron. Het liefst zou Mike die gast helemaal verrot slaan, maar hij wist dat hij er niets mee zou oplossen. Bovendien was dit haar gevecht, haar strijd, en niet de zijne. Natuurlijk zou hij haar helpen, als twee soldaten elkaar helpen in een oorlog, maar uiteindelijk was het zijn oorlog niet. Want alleen Steph zou haar problemen met Ron kunnen oplossen, aangezien hij geen idee had wat voor dingen die twee in het verleden met elkaar hadden of te maken hadden gehad, kon hij zich moeilijk in een strijd werpen waar hij dus nauwelijks iets vanaf wist. Net toen Mike besloot om maar te gaan slapen, voelde hij een warme hand tegen zijn wang. Steph was wakker geworden en streelde hem liefkozend over zijn wang. "Het komt allemaal goed..." Fluisterde ze glimlachend, maar haar ogen lachten niet mee. Mike pakte haar hand op zijn wang en hield haar stevig vast, alsof hij haar nooit meer los zou laten, wat hij ook niet zou doen. "Het is gestopt met regenen." Merkte Steph op en ze staarde naar het raam achter Mike. Hij keek om en zag dat de wolkenvelden wegtrokken en plaatsmaakten voor een heldere sterrenlucht. "Kom." En hij trok haar voorzichtig uit bed. Toen schoof hij zijn raam omhoog en klikte het vast toen het helemaal open was. Samen gingen ze op de vensterbank zitten en lieten hun voeten boven de straat bungelen. Steph snoof de buitenlucht diep op, hij rook heerlijk naar natuur, nu er geen auto's reden. Ze wierp een blik naast haar en zag dat Mike terug keek. De sterren weerspiegelden in zijn ogen, net als bij hun eerste kus. Voorzichtig liet hij een hand in de hare glijden en kneep er zachtjes in. "Alles komt goed..." Herhaalde hij zachtjes. Steph kneep zachtjes terug bij wijze van antwoord. "Alles komt goed." Herhaalde zij toen weer. Toen voelde ze een hand bij haar kin. Mike pakte haar kin vast en bracht zijn hoofd dichterbij. De schittering in zijn ogen verraadde zijn inwendige verdriet. Verdriet, dat zijn meisje kwaad zou worden gedaan. Al gauw raakten zijn lippen de hare en vroegen om toestemming. Steph gaf die meteen en ging erin mee, ondertussen zijn zoute tranen vol woede en onmacht proevend.