Blackout (voltooid)

20. Tranen

Tranen biggelden over Stephs wangen toen ze bij de fietsenrekken stond. Hij was vies, verkeerd, maakte haar belachelijk, haalde haar omlaag alsof zij één van zijn duizenden vriendinnen was. Ze was onderdeel geworden van zijn routine. Onderdeel van de routine van een player. En wát voor een. Tevergeefs zocht ze naar haar fietssleutel, maar hij was nergens te bekennen. Gierende snikken verlieten haar mond en haar schouders schokten zachtjes. Hij had haar gezoend, wilde meer doen, maar met al haar kracht had ze hem geschopt in... Nou ja, je weet wel waar. Ze was de school uitgerend en moest nu maken dat ze wegkwam, maar die verrekte fietssleutel wilde niet meewerken. Met naar huis rennen zou ze minstens anderhalf uur bezig zijn. En ze was echt niet van plan haar ouders ook maar een woord te vertellen. Plots veerde ze op. Vlak achter haar klonken voetstappen. Met alle hoop die nog in haar zat hoopte ze dat het Mike was. Twee handen legden zich van achteren om haar middel. "Mike." Fluisterde ze liefkozend en het paniekgevoel zonk weg. Als hij hier was, was ze veilig. Heel veilig. Maar, waarom antwoordde hij niet? Langzaam legde ze de handen weg en draaide Steph zich om. Met een schok keek ze in de felblauwe ogen. De felblauwe ogen van Ron. Ze zette het op een schreeuwen en Ron pakte ruw haar schouders vast. "ZOIETS FLIK JE ME NOOIT MEER, BEGREPEN?" Schreeuwde hij. Beschaamd probeerde Steph zich te bevrijden uit zijn greep, maar tevergeefs. "Slet." Siste hij met samengeknepen ogen. "Waarom doe je dit?" Vroeg ze stotterend aan hem terwijl ze haar ogen alweer vol voelde lopen. Slet? Ze was nog maagd hoor! "Niemand maakt het uit met Ron." Antwoordde hij minachtend. Nu hield Steph het niet meer. "Maar..." Begon ze kil. Opeens voelde ze de greep van Ron op haar schouders verslappen en met immense kracht werd hij weggetrokken. Zou het Mike zijn? Dit keer wel?? Maar nee. Met een dreun door degene die Ron getrokken had viel hij achterover op de grond. Achter hem keek Mark toe. "Mark..." Fluisterde Steph hees terwijl de verwoed de tranen weg probeerde te vegen. "Is niet nodig, rustig maar. Mike wacht op je om de hoek. Ren!" Zei hij tegen haar. Zijn ogen stonden paniekerig en flitsten van haar naar de kermende Ron die aanstalten maakte om haar enkels te pakken. Met een immense sprong drapeerde ze zich over hem heen en zette het op een lopen. Met volle vaart stoof ze langs alle fietsen het fietsenhok uit. Gierend de bocht van de school om, en daar, aan de rand van het fietspad stond Mike klaar met zijn fiets. Zodra hij haar zag begon hij langzaam te fietsen en gebaarde dat ze moest springen. Ze hoorden allebei woeste mannelijke kreten uit het fietsenhok komen. Bij elke keet kermde Steph in elkaar, omdat ze niet wist van welke jongen welke kreet was. Vurig hoopte ze dat Mark zo ongedeerd mogelijk zou blijven... Toen richtte ze zich weer op Mike, sprong terwijl hij fietste op zijn bagagedrager en begroef al huilend haar gezicht in zijn sweater. De sweater met Mike's geur, haar redder. Ze huilde om zelfmedelijden, om wat die Ron haar had aangedaan, maar ook om Mark. Als er iets met hem gebeurde, zou haar wereld in elkaar storten. Het was haar schuld. Ze had Ron niet boos moeten maken. Mee moeten gaan in zijn spel, dan was dit allemaal niet gebeurd. Maar toen, alsof hij haar gedachten kon lezen, liet Mike met één hand het stuur los en legde zijn hand achter zijn rug op haar schouder. Liefkozend kneep hij er zachtjes in. "Niets is jouw schuld. Je hebt goed gehandeld. Rustig maar, bij mij thuis kan je even bijkomen zonder je ouders, goed?" Vroeg hij. Ze wist dat hij dat niet kon zien, maar Steph knikte en zakte toen weer tegen zijn rug aan, met haar ogen, vermoeid van het huilen, gesloten.