Blackout (voltooid)

12. De duistere dag- de redding

Anne trok Mike overeind. "Bel de ambulance!" Zei ze dwingend maar duidelijk tegen Mark. Mark opende zijn mond om wat te zeggen, maar Anne verloor haar geduld. "NU!" Krijste ze zo hard dat de hele camping er wakker van werd. Wat ze helemaal niet erg vond. "Wat is er?" Vroeg Mike dwingend. Ook hij voelde aan dat er iets niet goed was. Helemaal niet goed. Anne pakte Mikes pols vast en trok hem mee naar het strand onder de klif. Ze sleurde hem over het grasveld, langs het voetbalveldje voor de kinderen en om het zwembad in. Geen enkel moment hield ze haar pas in. Toen Mike en zij op het strand arriveerden, stonden de tranen in haar ogen. "Mike, ik kan niet goed zwemmen." Beaamde ze snikkend. Mike keek haar vragend aan en volgde haar vinger. Zijn hart stond stil toen hij haar zag. "Stephanie!" Gilde hij uit. Daar, tussen de klippen lag het slappe lichaam van Steph. Haar hoofd dreef nog boven water doordat het water zo ongelofelijk zout was, maar Mike zag dat er aan één kant behoorlijk wat bloed uitgutste. Vermoedelijk had ze een van de rotsen geraakt. Maar dat deed er niet toe. Het enige wat hij dacht was: "mijn meisje, ik moet haar redden." Met kleren en al dook hij in de ijskoude zee, de van angst bevende Anne achter zich latend. Met krachtige borstcrawl slagen probeerde hij zich een weg naar voren te banen. Steph lag zo'n twintig meter van de kant, maar voor hem leek het de afstand tussen Nederland en the UK. Met elke zwemslag die hij maakte, werd hij twee meter teruggeduwd door de hoge golven en de gigantische stroming die heftig aanwezig was. En dan nog niet te spreken van de rotsen onder het wateroppervlak die zijn knieën kapot maakten en zijn buik schaafden. Maar hij weigerde ook maar een moment te stoppen met zwemmen, want hij wist dat de kans dat Steph het zou overleven dan nog kleiner zou worden dan hij al was. In blinde paniek merkte hij dat hij pas een paar meter van de kust af was en het zout begon fel te branden ik zijn ogen. "Alles voor mijn meisje." Kreunde hij met zijn tanden op elkaar. Hij hees zichzelf op een rots en negeerde zijn eigen bloed dat erop neerdrupte. Toen glibberde hij naar de andere kant en sprong gewaagd naar een andere rots over. "alles voor mijn meisje." Zei Mike nu hardop. Maar zijn stem werd overstemd door het gebulder van de woeste zee. Gelukkig dreef Steph niet af, omdat ze klem zat tussen twee rotsen. Waarschijnlijk was ze daar na haar sprong door de stroming tussen gepropt. Zo sprong Mike van rots naar rots, waarbij hij af en toe uitgleed en zijn knieën nog meer openhaalde. Maar hij zette door, totdat hij het slappe lichaam van Steph bereikte. Het zweet gutste langs zijn rug omlaag en tranen biggelden over zijn wangen. Hij vermande zichzelf; dit was niet het moment voor emoties. Voorzichtig plaatste hij zijn handen onder haar levenloze lichaam. "Oh, Steph..." Zei hij zachtjes tegen haar met een stem die haperde van verdriet. Mike tilde haar op. Zijn hart brak toen hij zag dat haar hoofd slap naar achter viel in zijn armen. "Alles voor mijn meisje!" Schreeuwde hij boven de zee uit. Vogels stegen op van zijn geschreeuw. Zijn stem weergalmde tegen de klippen. Toen haalde hij krachtig zijn neus op en keerde terug naar het strand, ditmaal iets voorzichtiger dan op de heenweg. Daar aangekomen overhandigde hij Steph met een brok in zijn keel aan de inmiddels gearriveerde ambulance-medewerkers. Alles ging in een waas aan hem voorbij. Hij had met haar mee moeten gaan. Haar moeten vertellen dat Mel blufte toen ze dat zei over vorige avond. Want dat deed ze. In plaats daarvan had hij gelachen, er niet bij nagedacht wat het met Steph kon doen. Een medewerker depte snel zijn bloedende knieën af en hij nam plaats achter in de ambulance naast het bed waar de roerloze Steph met buisjes in haar handen rustig lag te liggen. Tranen stroomden over zijn wangen, hij kon zichzelf wel vermoorden. Maar dat deed hij niet. Niet zoals Steph. Hij moest volhouden voor haar. En hopelijk zij voor hem.

Een dag lang lag Steph in het ziekenhuis, zo'n vijftig kilometer van de camping verwijderd. Godzijdank had ze alleen een lichte hersenschudding en een klein gat net boven haar slaap. Omstebeurt kwamen haar vrienden langs. Mark, Michael en Maartje. Mike en Anne bleven het grootste deel van de dag naast haar bed zitten. Op geruststellende toon praatte Anne dan tegen Steph, die nog ietwat versuft was. Mike zat vaker met zijn hoofd in zijn handen te murmelen over wat voor een sukkel hij wel niet was en soms barstte hij spontaan in tranen uit. Daarna praatte hij zichzelf dan weer aan dat hij een watje was. Na een dag kwam eindelijk de dokter binnen die Steph hielp met opstaan en haar kleren aantrekken. Het hele gezelschap verliet door de klapdeuren het Franse ziekenhuis en Michael stapte op de bestuurdersstoel van het busje. De rest volgde en ze reden rustig terug naar de camping, waar de avond inmiddels viel.

Aha, Mike is zo gek nog niet hoor! Lots of love btw voor jullie en voor de lezers van Pubers Enzo, 39.2K❤️