Blackout (voltooid)

24. Angst

"Ik wil verdomme niet!" Schreeuwde Steph woedend. De angst schemerde door haar onvaste stem heen. "Ik kan het niet...." Zei ze zachtjes en ze zakte neer op de bank. Mike hield haar schooltas vast en stond ongemakkelijk voor de bank. "Je bent mijn pa toch niet!" Gilde ze briesend. Hoofdschuddend liet Mike haar tas op de grond vallen. "Steph, ik weet dat je bang bent..." Begon hij troostend, maar Steph rolde met haar ogen. "Jezus, ik ben geen klein kind meer." Jammerde ze toen weer. Mike plofte naast haar neer en keek haar recht in de ogen. "Steph, ik wil je alleen maar helpen, ik zal er voor je zijn, dat weet je toch?" Mompelde hij. Ze knikte stilletjes. "Je hebt gelijk. Sorry, angst doet wat met me..." Antwoordde Steph met een gebroken stem. Niet alleen haar stem brak, maar ook Mikes hart. Hoe kon je iemand zo ver krijgen dat iemand helemaal van je brak? Ron kon het gewoon. En Mike vond dat Ron het minste recht van de wereld had om dat bij iemand te doen, laat staan bij zijn bloedeigen vriendin. "Hoe wou je me eigenlijk gaan helpen, Mike... Je zit op de universiteit en ik zit op school. Ik bedoel..." Begon ze toen weer. Maar Mike onderbrak haar. "Je vergist je. Ik ben altijd bij je." Maakte hij haar zin af en hij friemelde in zijn broekzak. "Ik vergat je dit te geven toen we in Frankrijk waren." Zei Mike en hij haalde er een klein, zwart doosje uit wat hij aan Steph overhandigde. Nieuwsgierig klapte ze het open. In het doosje lag, bovenop een stoffen bekleding, een zilveren kettinkje met een gouden hartje eraan. In het hartje zat een glinsterend diamantje. Ademloos keek Steph ernaar. Mike pakte het kettinkje uit het doosje, maakte het sluitinkje open en deed het bij haar om. "Je kunt het Steph, doe het voor mij." Fluisterde hij en ongemerkt vulden zijn ogen zich met tranen. Zonder iets te zeggen stond Steph op en raapte haar schooltas van de grond. "Mike, je hebt geen idee hoeveel je voor me betekent..." Zei ze toen. En ze verliet zijn huis, stapte op Mikes fiets en reed naar school toe, gevuld met angst voor Ron.

"Steph..." Anne omhelsde haar vriendin stevig. Steph was verbaasd, ze had Anne nooit verteld over Ron, ze had er niet eens de kans voor gehad. Natuurlijk had Anne hun pittige gesprekken in de lessen wel opgemerkt, maar niet dat hij eigenlijk verder wilde gaan na schooltijd. "Hoe... Wat...?" Begon Steph. Maar Anne keek snel naar haar voeten, en toen weer naar Steph. "Mike heeft het me verteld." Floepte eruit. Verschrikt keek ze op, alsof ze verbaasd was dat ze dat zojuist had gezegd. "Maar ik was de hele nacht bij Mike!" Schreeuwde Steph uit. "Hoe..." Wilde ze weer beginnen. En ''App." Maakte Anne haar zin weer af. Gek genoeg was Steph helemaal niet boos op Mike. Sterker nog, misschien was het wel beter dat Anne er vanaf wist. Dan had ze tenminste nog iemand om haar te beschermen. Want ook al was Anne misschien niet de sterkste, twee stonden altijd sterker dan één, toch? De eerste bel galmde door de schoolgang en er kwam beweging in de massa leerlingen die allemaal naar het juiste lokaal begonnen te schuifelen. "Heb je Mark eigenlijk nog gezien?" Vroeg Anne toen heel beheerst. Oh ja! Mark... Steph hoopte met heel haar hart dat hem niets ergs overkomen was. "Nee..." Mompelde ze vaag en Anne knikte begrijpend. "Ik ook niet." Zei ze en ze liepen zwijgend door naar lokaal twintig.

"U wilt niet voor meneer Beukenman zitten?" Vroeg mevrouw Sefieren. Anne en Steph schudden hun hoofden. De klas hield hun adem in, want iedereen zag hoe Ron met vuurspuwende ogen naar Steph keek. "Nou, goed dan. Zeker weer wat relatieprobleempjes? Ach ja, zo gaat dat met jullie leeftijd, hè?" Zei mevrouw Sefieren en ze begon overdreven hard te lachen. Pfoe, als dat wijf eens wist wat er echt speelde... "Wie wilt er even wisselen?" Vroeg ze toen aan de klas. Geen enkele hand ging de lucht in. Verbaasd keek de docente toe. "Ehm, nou, okee dan. Dan kies ik wel iemand uit, hè?" Vervolgde ze daarna en ze keek aandachtig de klas in. "Ah, Stella en Sharon! Ik wil jullie sowieso wel graag vooraan hebben. Dan gaan Anne en Steph wel op jullie plekken achterin zitten." Niet begrijpend en zuchtend verlieten de twee meisjes hun plekken. Steph mompelde nog snel "Sorry." en plofte toen neer op de plek van Stella. Mevrouw Sefieren begon met het uitleggen van de theorie natuurkunde 3b. Steph keek vaag naar het bord en gaapte zo nu en dan, en Anne tekende haar schrift vol met kleurige, verschillende formaten bloemetjes. De les leek normaal te verlopen, totdat er een propje op Stephs tafel belandde. Ze keek op en zag een onaangename grijns rond de lippen van Ron liggen. Toen pas merkte ze op dat hij op een kleine blauwe plek bij zijn wang nauwelijks tot geen verwondingen had. Maar... Het zal toch niet... Met trillende vingers begon ze het propje open te vouwen. Halverwege werd ze zachtjes aangetikt door Anne. Ze keek opzij, maar merkte op dat Anne strak vooruit bleef kijken. Langzaam draaide ze haar hoofd naar het punt waar Anne naar keek, en zag dat mevrouw Sefieren haar geïrriteerd aankeek. "Liefdeszaken doen we niet hier in de les." Blafte ze woest en ze beende met grote passen naar het propje. Zonder enige twijfel verfrommelde ze het opnieuw en liet het in de prullenbak vallen. Ze wierp Steph nog één strenge blik toe, en draaide zich toen op haar hakken weer om naar het bord.

Na de les, toen bijna de hele klas het lokaal al had verlaten, inclusief de docente, en alleen Steph en Anne nog in het lokaal waren, liepen ze naar de prullenbak waarin mevrouw Sefieren het propje had laten vallen. Steph viste hem er behendig uit en beende naar de dichtstbijzijnde tafel om het propje op uit te vouwen. De spanning nam weer toe, en geruststellend legde Anne een hand op haar schouder. Nog een paar hoekjes om te vouwen, en dan zouden ze eindelijk weten wat er op het briefje zou staan. Toen het briefje nog maar één keer om hoefde te worden gevouwen, haalde Steph diep adem en bad tot iets of iemand, want ze had geen geloof, dat er niet op het briefje stond waar ze voor vreesde. Daarna vouwde ze het briefje open, streek het glad en las de enkele zin die erop stond door. En toen nog eens, woord voor woord. Waarna haar adem stokte in haar keel en de wereld vaag werd door de tranen die haar ogen vulden. Waarna de woede in haar opborrelde, er een leegte in haar ontstond en de angst als een klimop overal op haar lichaam begon te groeien. Op het briefje stond maar één zin.

"Mark ligt in het ziekenhuis.""