ဝုတ္!! ဝုတ္!!
ကြၽန္ေတာ့္သခင္တို႔ အိမ္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ကြၽန္ေတာ္က တဝုတ္ဝုတ္နဲ႕ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေနမိတယ္။ ေနာက္ မၾကာလိုက္ အဲ့လို ေအာ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အနားကို ရွမ္းႀကီးက ေရာက္လာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေပြ႕ခ်ီေလတယ္။
"မင္းက အဲ့ဘက္အိမ္ကလား"
ရွမ္းႀကီးရဲ႕အေမးကို ကြၽန္ေတာ္က ဟုတ္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႕ တအိအိ အသံျပဳလိုက္တယ္။ အဲ့ေတာ့ ရွမ္းႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဂ႐ုဏာသပ္တဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႕ ၾကည့္ၿပီး လည္ဂုတ္ကို ပြတ္သပ္ေပးတယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာပဲ တစ္ဘက္ ၿခံစည္းရိုးအေပၚကေန ကြၽန္ေတာ့္သခင္က ဘြားကနဲေပၚလာၿပီး
"ေၾသာ္... ရွမ္းႀကီး ၊ လက္စသတ္ေတာ့ တိုဘီက အဲ့ဘက္ေရာက္ေနတာကိုး"
"ဟုတ္တယ္။ ဒါဆို ဒီေခြးက ခင္ဗ်ားေခြးေပါ့"
"အင္း။ သူ႕နာမည္က တိုဘီတဲ့ ၊ မေန႕ကမွ အိမ္ေခၚလာတာ"
ကြၽန္ေတာ့္သခင္ရဲ႕ စကားကို ရွမ္းႀကီးက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္နဲ႕
"ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ဘက္ကို လာေပးရမလား"
"အာ ရတယ္ရတယ္။ အဲ့ကေနပဲ ပစ္ေပးလိုက္ေလ ကိုယ္ဖမ္းလိုက္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ေခြးေျခခုံရွိတယ္မလား အဲ့ခုံေပၚတက္ၿပီး လွမ္းေပးခ်င္ေပး"
"……"
"ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ပစ္ေပးတာကို ခင္ဗ်ားက မဖမ္းနိုင္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ၿပီးေတာ့ အိမ္မွာ ေခြးေျခခုံ မရွိဘူး"
"အထင္ေသးလိုက္တာကြာ။ ပစ္မွာသာပစ္စမ္းပါ။ ဒီေလာက္ကေတာ့ ေအာင္ကိုထူးျမတ္တို႔က အေပ်ာ့ပါကြ"
"ခင္ဗ်ားေပ်ာ့တာကို ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ မေတာ္တဆဆိုတာမ်ိဳးလည္း ရွိေသးတယ္မလား။ အဲ့ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ၿခံဝဘက္ကေနပဲ ပတ္ၿပီး လာပို႔ပါ့မယ္ဗ်ာ"
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႕ ရွမ္းႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ပိုက္လ်က္ပဲ ၿခံအျပင္ကိုထြက္တယ္။ ၿခံအျပင္ကေန ေတာင္ဘက္ကို ေျခလွမ္းႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္သခင္တို႔ၿခံဝကို ေရာက္တယ္။
ၿခံဝေရာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္သခင္က ၿခံတံခါးဖြင့္လ်က္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ဆီးလို႔ႀကိဳေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿခံတံခါးအနား ေရာက္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ ရွမ္းႀကီးလက္ထဲကေန ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းယူလိုက္ရင္း ထိုင္ပါဦးလားတဲ့ ရွမ္းႀကီးကို ဖိတ္ေခၚတယ္။ ရွမ္းႀကီးကလည္း ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ထိုင္မယ္ေလတဲ့ ျပန္ေျပာၿပီး ၿခံထဲကိုဝင္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္သခင္ေနရာခ်ေပးတဲ့ ၿခံထဲက သစ္သားခုံရွည္ေလးေပၚမွာ ဝင္ထိုင္ေလတယ္။
"ဘယ္ႏွစ္တန္း တက္ေနတာတုန္း"
ခုံရွည္ေပၚထိုင္ၿပီးတာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္သခင္က စကားစလိုက္တယ္။
"ကိုးတန္း"
"ေၾသာ္ ငယ္ေသးတာပဲ"
"ကိုထူးျမတ္လည္း အခုမွ တကၠသိုလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ပဲ ရွိေသးတာမလား။ အဲ့ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ကြာလွ အလြန္ဆုံး ငါးႏွစ္ေပါ့"
ရွမ္းႀကီးရဲ႕စကားဆုံးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္သခင္က တဟားဟား ေအာ္ရယ္ေလတယ္။
"ဟုတ္ပါၿပီ... ဟုတ္ပါၿပီ။ မင္းက မငယ္ေတာ့ပါဘူးကြာ ဟုတ္ၿပီလား။ ဒါနဲ႕ ရည္းစားေတြ ဘာေတြေရာ ရွိေနၿပီလား"
"မရွိပါဘူး။ စာေတာင္ မလိုက္နိုင္ရတဲ့ၾကားထဲ"
"ေၾသာ္... ဒါနဲ႕ စာေတြ နားမလည္တာရွိရင္ ကိုယ့္ကိုလာေမးလို႔ရတယ္ေနာ္"
"တကယ္လား"
"အင္း... တကယ္ေပါ့"
"ဟန္က်တာပဲ။ ေက်ာင္းက သင္တဲ့ဟာေတြကို ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ နားမလည္ဘူး"
"ဟုတ္တယ္။ မင္းကို ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္ကြာ။ ငါ့တုန္းကလည္း ဘာမွ နားမလည္ခဲ့ဘူး"
"……"
"ခင္ဗ်ားေျပာေတာ့ နားမလည္တာရွိရင္ ခင္ဗ်ားကို လာေမးလို႔ရတယ္ဆို"
"အင္း... ေမးတာက ေမးလို႔ရတယ္ေလ။ မင္း နားလည္ေအာင္ ျပန္ရွင္းျပေပးမယ္လို႔မွ မေျပာတာကို။ မင္းကို ျပန္ရွင္းျပဖို႔ေနေနသာသာ ငါေတာင္ အဲ့တုန္းက ဘယ္လို ေအာင္လာလဲမသိဘူး"
"………"
ေနာက္ေတာ့ ရွမ္းႀကီးက မဲ့မဲ့႐ြဲ႕႐ြဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႕ပဲ ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ႐ုတ္တရက္ ထျပန္ေလတယ္။
ရွမ္းႀကီး ၿခံအျပင္ေရာက္သြားတာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ့္သခင္က ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ လွည့္လာၿပီး "ဘယ္လိုလဲ? မင္းတို႔ ခင္သြားၾကၿပီမလား"တဲ့ ဂုဏ္ယူဝံ့ႂကြားစြာနဲ႕ ေမးတယ္။ သေဘာကေတာ့ သူေတာ္ပါတယ္ေပါ့။ သူ႕အႀကံေကာင္းလို႔သာ ကြၽန္ေတာ္က ရွမ္းႀကီးနဲ႕ ခင္ခြင့္ရပါတယ္ေပါ့ေလ။
ကြၽန္ေတာ့္မွာ အံ့ၾသလြန္းလို႔ ဝုတ္ဝုတ္လို႔ေတာင္ အသံျပန္မျပဳနိုင္။
25.4.2022
