Hoe moet het verder? [Moordvrouw]

Hoofdstuk 17

De maand juli was aangebroken. De langste dag was geweest, wat te merken was aan de zonsopkomst, die elke dag een paar minuten later werd. Desondanks was de natuur al lang ontwaakt. Rond zeven uur in de ochtend glipten de eerste zonnestralen door het venster.
Evert was die ochtend al beneden geweest, maar had besloten toch nog even het bed in te kruipen. Hij lag met zijn ogen open naar het witte plafond te staren, terwijl zijn ademhaling regelmatig was. Hij draaide zich op zijn zij en veegde wat verdwaalde plukken haar uit Fenna's gezicht. Vervolgens plantte hij zijn lippen in haar nek, waarna hij een weg naar boven aflegde, totdat hij haar mond had bereikt.
Ze werd langzaam wakker en glimlachte bij het zien van hem aan haar zijde.
'Goedemorgen schoonheid,' klonk het ietwat schor uit zijn mond.
'Slijmbal,' gooide Fenna een kussen naar zijn hoofd.
'Heb je lekker geslapen?' Zijn duim streelde haar wang terwijl zijn lippen voor de tweede keer contact met de hare maakten.
'Hoe laat is het?' geeuwde ze, terwijl ze zich uitrekte.
'Paar minuten over acht.' Hoewel ze hem geloofde keek ze toch even op de wekker.
De dekens werden opzij geschoven, waarna ze opstond. Met enkel en alleen een veel te groot shirt van Evert aan viste ze haar lingerie van de grond.
Hij grinnikte bij het zijn van haar rode hoofd toen ze het rondslingerende ondergoed opraapte.
In de deuropening bleef ze staan. 'Weet jij of Thijmen al wakker is?'
'Ja, die heb ik een halfuurtje geleden samen met Brecht voor de tv gezet. Ze kijken de Teletubbies.'
Fenna fronste haar wenkbrauwen. 'Wat? Niet goed?'
'En hij gaf geen commentaar?' kon ze het zich nauwelijks voorstellen, gezien het gedrag van haar zoontje.
Evert schudde trots zijn hoofd.
'Heb je hem soms een boterham met hagelslag gegeven?' lachte Fenna.
Zijn gezicht betrok. Hoe wist ze dat?
'Ik had het kunnen weten,' schudde ze haar hoofd. 'Thijmen weet heel goed wat ik van hagelslag vind. In de ochtend geen chocolade producten op het brood. Dat is bij ons thuis de regel,' legde ze haar collega uit.
Hij knikte begrijpend. 'Sorry Fen,' verontschuldigde hij zich.
'Maakt niet uit. Het is toch weekend en jij kon het niet weten. Maar die vijfjarige heeft je er wel mooi ingeluisd, vriend,' zei ze. 'En nu ga ik douchen.'

Het hele gezelschap had zich in de keuken aan de eikenhouten tafel gevestigd. Toen Fenna beneden kwam was ze nog net getuige van het moment dat Thijmen het laatste korstje van zijn derde boterham, met daarop boter en een paar hagels, naar binnen werkte. Met volle mond begroette hij zijn moeder.
'Is het een lekker broodje?'
Hij beantwoordde de vraag door zijn hoofd hevig op en neer te knikken.
Ze stak haar duim in haar mond, waardoor er wat speeksel aan haar vinger zat. Met de natte substantie veegde ze een chocoladeveeg van Thijmen's gezicht. 'Ik zie het.'
'Sorry mama,' voelde hij zich betrapt. 'Voor één keertje dan, omdat het een beetje feest is.'
Thijmen keek haar vragend aan. 'Nienke is morgen jarig!' riep Brecht enthousiast.
'Precies, en daarom gaan we morgen met z'n allen naar het strand,' stelde Evert voor.
Fenna zocht oogcontact met hem. 'Wat?'
'Is dat nou wel zo'n goed idee?' probeerde ze hem op subtiele wijze op andere gedachten te brengen.
'Hoezo?'
Ze hoorde een lichtte irritatie.
Ook de kinderen voelden spanning tussen de volwassenen en keken geboeid van de een naar de ander, wachtend op wat komen ging.
'De vorige keer liep ook niet goed af, zacht uitgedrukt.'
'Hé, ik doe dit voor Nienke. Je hoeft niet mee hoor,' reageerde hij verontwaardigd.
Ze gaf hem een dodende blik; stond op en beende de kamer uit.

'Fenna?' klopte hij op de slaapkamerdeur.
Er werd niet geantwoord.
Voorzichtig opende hij de deur en stak zijn hoofd om de hoek.
In de kamer trof hij zijn collega aan, zittend in kleermakershouding, op het bed. Ondanks ze met de rug naar hem toe zat wist hij zeker dat ze op de hoogte was van zijn aanwezigheid.
'Evert, laat me maar even.'
'Het spijt me van net.' Hij ging op de rand van het bed zitten .
Ze keek hem aan. 'Jouw vrouw is niet overleden, en jouw dochter is niet twee weken ontvoerd geweest.'
Hij legde zijn hand op haar schouder. 'Nee, niet doen,' duwde ze hem weg. 'Wat je zei raakte me gewoon.'
Hij wilde haar wel duizend keer zeggen dat het hem speet, wat uit de grond van zijn hart kwam, maar ze zou het niet accepteren.

'Weet je waarom ik altijd zo bot tegen je deed?'
Ze schudde haar hoofd.
'Een paar jaar voordat jij bij ons in het team kwam had ik een vrouwelijke collega genaamd Amber,' begon hij. 'Donkerblond, mijn leeftijd, met dezelfde intresses. We zijn af en toe samen wat gaan drinken en ontdekten al gauw dat we meer van elkaar wilden zijn dan "vrienden". Na een tijdje kregen we een relatie. We zagen onze toekomst samen en hadden grootse plannen.'
Fenna luisterde aandachtig naar het verhaal dat haar collega vertelde en wachtte af tot de clue.
'Totdat ik Noor ontmoette. Ik verloor mijn gevoelens voor Amber. Ze was woedend, wat ik me toen nauwelijks realiseerde. Toch hoorde ik een hele tijd niks meer van d'r, aangezien ze overplaatsing aan had gevraagd. Maar een paar jaar later stond ze ineens bij me op de stoep, met aan d'r hand een ventje, iets ouder als Nienke. Mijn zoon, zei ze. Of het inderdaad mijn kind was, geen idee,' stak hij vragend zijn handen in de lucht. 'Ik weet wel dat het mijn huwelijk op het spel heeft gezet. Noor was boos en tegelijkertijd zo verdrietig. We kregen steeds vaker ruzie en besloten er na zeven jaar een einde aan te maken. En nu ondertussen zo'n beetje zes jaar geleden stond een artikel in de krant over een moeder en zoon die voor de trein zijn gesprongen. Amber, samen met míjn kind.'
Fenna aaide hem even over zijn rug. Evert was dus zijn eerste kind verloren, dat had hem waarschijnlijk zo hard gemaakt. Ze had gelijk.
'En vanaf dat moment heb ik volgens mij een soort van muur om mezelf heen gebouwd,' vervolgde hij zijn verhaal. 'Ik heb mezelf gezworen nooit, maar dan ook nooit meer een relatie met een collega te beginnen. Dus vanaf het moment dat ik jou leerde kennen besloot ik je op afstand te houden.' Fenna knikte begrijpend. 'En nu?' wilde ze weten.
Hij haalde zijn schouders op. 'Ik wil het graag een kans geven, ik moet het verleden laten rusten en ik vind je echt leuk Fenna.'
Ze was blij met zijn woorden en drukte een kus op zijn lippen, die al snel over ging in een passionele zoen.