Hoe moet het verder? [Moordvrouw]

Hoofdstuk 31

8 jaar later

Het verleden hebben de beide rechercheurs en hun kinderen zo goed mogelijk geprobeerd achter zich te laten. Met de juiste psychologische hulp die er aan te pas kwam, en de nodige ondersteuning van hun teamgenoten, hebben ze de incidenten van acht jaar geleden een plaatsje kunnen geven. Ze hebben de draad weer op weten te pakken, en vormen nu het perfecte gezin, waar Fenna in het verleden enkel van durfde te dromen.

Flashback

De dienstwagen met erkenningsnummer 8034, reed de zwarte poort door. Het hek opende zich automatisch bij nummerbord registratie van de politievoertuigen.
Nadat de auto was binnengereden, stopte hij op de grote parkeerplaats.
Op twee motorvoertuigen en een donkerblauw busje na, was het terrein leeg.
Carla Vreeswijk, korpschef afdeling criminologie bestrijding Leeuwarden, kwam in hoogst eigen persoon naar buiten, om haar portier te openen.
Ze droeg - zoals ze dat wel vaker deed - een broekpak. De armen had ze over elkaar geslagen. Haar houding veranderde eniglijk bij het openen van de deur.
Samantha's leidinggevende sprak niet, observeerde enkel. Haar ademhaling was kalm en regelmatig, de blik in haar ogen koel; ijskoud. Ze vetrok geen spier en staarde haar rechercheur aan, wachtend tot zij haar mond zou openen.
'Carla, ik-'
De ander schudde haar hoofd. 'Daarbinnen praten we,' wees ze naar het grote gebouw dat zich achter hen bevond.
Samantha knikte gehoorzaam. De tranen stonden haar nader dan het lachen. Wát een gênante vertoning.

Jordy van der Poel, blond millimeter kapsel, slechts drieëntwintig jaar oud. De jonge geüniformeerde agent, tweede rang - oftewel student, nam zijn positie als deurwacht in, in de verhoorkamer.
Samantha drumde ritmisch met haar handen op het grijze tafelblad.
Ze was benieuwd wie er achter het welbekende spiegelglas zouden staan.
De eenrichtingsspiegel had een bijzondere werking: de persoon voor de spiegel ziet zichzelf in de spiegel, maar wie achter de spiegel staat ziet eveneens die persoon. Dit wordt gebruikt wanneer personen onopvallend dienen geobserveerd te worden, bijvoorbeeld bij speltherapie van kinderen en ondervragingen, en als confrontatiespiegel.
Haar bemoeizuchtige collega Fenna Kremer Godzijdank niet, die lag thuis van haar tweede te bevallen. En Evert zou ook wel niet op bureau zijn.
Jeetje wat had ze een blauwtje bij die gozer gelopen.

'Zeventien uur vierendertig. Verhoor begint,' zei Carla, met de knop van de bandrecorder ingedrukt.
Ze had Officier van Justitie Jeroen Hogeveen gesmeekt het verhoor zélf af te nemen.
Op voorwaarde dat dat de verdachte niet zou beïnvloeden een verklaring af te leggen, had de beste heer toestemming verleend.
'Aanwezig: verdachte; Samantha Fardjam, geboren twaalf september negentientweeëntachtig, te Teheran. Ik zelf, Carla Vreeswijk en-' ze keek even naar haar geüniformeerde agent. Was het de bedoeling dat ze zijn aanwezigheid ook vermeldde?
Ergens voelde ze schaamte, aangezien zij, als korpschef, het antwoord op de desbetreffende vraag niet wist. Toch nam ze het zekere voor het onzekere. 'En Jordy van der Poel.'
Een diepe zucht. Over enkele minuten zou ze de waarheid boven tafel hebben, hoopte ze althans.

'Waarom heb je dit gedaan?'
'Wat gedaan?' Terwijl ze de vraag beantwoordde staarde ze naar het tafelblad.
'De kinderen van je collega's ontvoeren, met alle gevolgen van dien. Zoals het veroorzaken van een verkeersongeluk, met een dodelijke afloop voor het slachtoffer.
'Antwoord op je eerste vraag: gewoon. Tweede: dat was niet helemaal de bedoeling. Ongelukje,' schouderschokte ze.
'Gewoon en ongelukje?' Haar ex-leidinggevende herhaalde de woorden met een spottende ondertoon in haar stem.
'Ik deed het voor mijn broertje.'
Carla blies haar ademhaling via haar neus uit, fronste haar wenkbrauwen en trok haar kaak op. 'En wie mag dat dan wel wezen?'
'Daan de Jong. Voor mij beter bekend als Abduhl Fardjam.'
De informatie moest even op de ander inwerken. Het was zich aan het verwerken in haar brein, terwijl haar mond in staat was een volgende vraag te stellen. 'Daan heet Abduhl?'
De Turkse knikte voorzichtig. 'Fenna heeft de gebeurtenis vast nooit compleet verteld,' begon ze haar uitleg. 'Het verhaal speelde zich een aantal jaren geleden af, in de randstad. Mijn broertje was getuige van een brute moord binnen de vriendenkring. Afrekening of zoiets. Veel heeft hij me er niet over verteld.
De dader legde zijn kameraden allemaal het zwijgen op, maar Abduhl kon het niet verkroppen getuige van moord te zijn. Dus hij stapte met z'n domme kop naar de politie; dacht daar goed aan te doen. Rechercheurs Fenna Kremer en Marc de Wit zouden hem runnen, wanneer hij zich zou infiltreren.
Tijdens het proces van de operatie was Kremer erg close met mijn broertje, zonder dat haar toenmalige werkpartner daar lucht van kreeg.
Abduhl is zelfs een keer bij haar over de vloer geweest, en geloof me; het bleef niet bij het bespreken van planaanpak.
Maar goed, Abduhl heeft in die tijd gevoelens voor rechercheur Kremer ontwikkeld, maar werd nadat de hele operatie was geslaagd, keíhard afgewezen.
Toen hij haar een halfjaar later tegenkwam, in een barretje in Rotterdam, zag hij haar zitten met die zogenaamde werkpartner van d'r. Bleek ze net een maandje een relatie met die gozer te hebben. Grote dumper voor Abduhl, begrijp je.
Op dat moment ging hij trouwens al door het leven met zijn nieuwe identiteit. Vanaf het moment dat zijn arbeid als infiltrant er op zat, heette hij Daan de Jong.'
Carla's mond stond op een kier van verbazing. Aan de ene kant had ze zo haar twijfels bij het verhaal, aan de andere kant was het té gecompliceerd om zo uit de duim te zuigen.
'In Fenna's dossier las ik overigens dat Marc en zij beide van Rotterdam naar Leeuwarden zijn overgeplaatst wegens stalking en fysieke bedreigingen. Dader; Daan de Jong. Opgepakt en vastgezet. Desondanks werd het duo overgeplaatst.
Maar goed, Abduhl is elf maanden geleden vrij gekomen, en was natuurlijk meteen weer op wraak uit. Dit keer moest eerst Marc uit de weg worden geruimd, daarna volgde kleine Thijmen als tweede slachtoffer.
Maar toen zijn missie opnieuw faalde, besloot ik hem een handje te helpen. Hij had voldoening nodig, en ik zou hem die geven.'
Jordy kuchte een keer, waardoor Carla weer bij zinnen kwam. 'Ja, ik begrijp het,' stamelde ze.
Samantha was enerzijds opgelucht de waarheid te hebben verteld, voelde zich anderzijds schuldig. Met haar bekentenis zou haar broertje's ontslag uit de gevangenis zeker weten worden uitgesteld.
'Goed dat je me dit hebt verteld.' Carla had zich herpakt en nam een slok van haar water.
'Nog éen laatste vraag,' zei ze. 'Heb jij die Dave toentertijd ingelicht dat er een observatieteam en een arrestatie eenheid paraat stond?'
Ze knikte beschaamd.
'Dank je. Dat was de enige vraag die mij nog restte.'
Met een verklaring en bekentenis op zak, beëindigde Carla het verhoor. Precies vierentwintig minuten later. Ondanks ze de recorder stop had gezet, wilde Carla iets weten. Een persoonlijke vraag, op de man af.
'Heb je er spijt van?'
Ze antwoordde zonder ook maar een seconde te aarzelen. 'Nee, mevrouw Vreeswijk. Ik zou het zo weer doen. Familie-eer beschermen, begrijpt u? Een heuse prioriteit binnen onze cultuur.' Ze koos ditt maal voor formeel taalgebruik en tutoyeerde de korpschef niet langer. Hun wegen scheidden hier.

-

Aan het aanrecht was de volwassene bezig de lunchboxen van haar veertienjarige broertje, en haar achtjarige zusje gereed te maken. De eenentwintig jaar oude Nienke smeerde de derde boterham met kaas en drukte hem boven op de andere twee, om vervolgens het deksel te sluiten.
'Thijmen, schiet eens op man. Je hebt nog vijf minuten om je ontbijt naar binnen te werken,' riep ze vanuit de keuken naar boven.
Normaal gesproken overnachtte ze alleen in de weekenden thuis, evenals haar negentienjaar oude zus Brecht.
Beide studeerden geneeskundige, net buiten het centrum van Leeuwarden.
Terwijl Brecht in het tweede leerjaar zat, bereidde de oudste zich voor om binnenkort af te studeren.
De zussen verbleven samen op een kamer in hartje centrum. Een prettigere omgeving om te studeren en praktischer, gezien de afstand. Het scheelde zo'n tien kilometer fietsen; het openbaar vervoer sloot niet perfect aan. Hun vader dekte een deelde van de kosten.
Vandaag hadden ze een uitzondering gemaakt. Zondagavond had vader de twee oudsten een berichtje gedaan, of ze maandagavond thuis konden komen. Het was erg dringend en belangrijk.
'Brecht, pluk Floor eens voor de tv vandaan. Ze zit er haast aan vast geplakt.'
De jongste wierp haar zus een boze blik toe. 'Waarom doe je hem nou uit?'
'Anders komen we te laat.' Brecht tilde de jongste van de bank en droeg haar naar de keuken.
'Kijk eens; éen hagelslag en éen chocopasta.' Nienke hield het prinsessendoosje van Floor omhoog.
Ze lachte haar melktandjes bloot. 'Mag toch niet van papa en mama?'
Brecht legde haar wijsvinger op haar lippen. 'Voor éen keertje,' fluisterde ze.
Evert en Fenna waren erg concreet wat de brooddoos betrof. De kinderen moesten beide twee boterhammen meenemen, slechts éen daarvan mocht zoetigheid bevatten.
Een puberende jongen, met een donkerblonde bos haren kwam de keuken binnengelopen. 'Goedemorgen zusters,' begroette hij de meiden.
De kleine Thijmen was uitgegroeid tot een tweedeklasser met de baard in de keel. Hij was de ena-oudste voorbij gegroeid; scheelde slechts vijf centimeter met zus Nienke.
Zijn haar zat wat warrig, maar netjes, en zijn heerlijk geurende aftershave vulde de huiskamer.
'Voor jou drie kaas. Goed?' Nienke stopte de blauw trommel in het voorvakje van zijn rugzak.
De knul knikte en werkte vlug een cracker naar binnen. 'Zijn pap en mam al weg?'
De meiden knikten alle drie.
'Ik moet ook gaan,' deelde hij mee.
Zijn jongste zusje kreeg een kus op haar wang. De kleine meid had altijd het meest tegen haar broer opgekeken. De twee konden goed met elkaar, hadden zelden ruzie. Het blonde grietje glimlachte en wenste Thijmen veel succes op de grote school.
Zijn twee oudste zussen zwaaide hij gedag. Geen tijd om uitgebreid afscheid te nemen, de wijzers van de klok tikten verder.

In de avond zaten de vier kinderen op de bank. De pannen met eten stonden op het gasfornuis. Thijmen en Floor hadden samen gekookt, onder toezicht van Nienke en Brecht, die af en toe hun steentje bijdroegen.
De sleutel klonk in het slot, en voetstappen wandelden de woonkamer binnen. Evert opende de deur en snoof de geur van hutspot met rookworst op. 'Oké, we gaan doen wat we hebben afgesproken, toch?'
Het viertal knikte en nam plaats aan de keukentafel.
Een paar seconden later kwam Fenna binnen. Ze had twee zware, volle boodschappentassen in haar handen. Was een beetje verontwaardigd dat Evert zo snel naar binnen was gevlucht, zonder haar te hulp te schieten, maar maakte er geen probleem van.
Ze begroette alle vier met een kus op de wang en vroeg naar hun dag. Gelukkig was deze bij iedereen vlekkeloos verlopen.
Tijdens het nuttigen van de avondmaaltijd spraken ze over de studie van Nienke en Brecht, de negen en een half die Thijmen voor een proefwerk biologie had gehaald, en het schoolproject van kleine Floor. Het meisje vertelde in geuren en kleuren hoe de juf haar had beloond omdat zij zo'n mooi werkje had gemaakt.
Iedereen genoot van elkaars verhalen, totdat Evert de kinderen een seintje gaf. Ze waren immers alle zes uitgegeten.
'It's a beautiful night,' zong Nienke de eerste regel van "Marry you" - Bruno Mars.
'We're looking for something dumb to you.' Brecht zong de tweede het van het lied.
De twee jongsten vervolgden in koor: 'Hey baby.'
Waarna Evert zijn blik richting Fenna verlegde en de laatste regel van het couplet zong, 'I think I wanna marry you.'

The end

Lees nu ook: 'Een Gewonnen Zaak'