Hoe moet het verder? [Moordvrouw]

Hoofdstuk 21

6 weken later

Hand in hand liepen ze het hoofdkantoor binnen. Diverse collega's verlegden hun blikken richting het rechercheduo. Niemand durfde een opmerking te maken. Was dit een grap? Hadden de antagonisten een weddenschap verloren?
Evert en Fenna voelden de blikken in hun ruggen branden. Geen aandacht aan schenken. Doorlopen. Hun harten bonsden in hun kelen. Slechts een paar stappen van het kantoor van hun leidinggevende verwijderd.
Evert keek haar even aan. Ze knikte, waarna hij aanklopte.
Carla Vreeswijk gaf hen vanuit haar werkruimte toestemming binnen te komen.

Toen het verliefde stel binnen liep stokte Carla's adem. Op haar gezicht lazen ze iets van verbazing. Ze zette haar leesbril op het puntje van haar neus en hoopte dat ze het verkeerd had gezien. Evert wilde zijn mond openen om het te verklaren.
'Even niks zeggen,' hief Carla haar rechterhand in de lucht, om de boodschap te verduidelijken. Haar zintuigen hadden duidelijk de tijd nodig om het incident te verwerken.
Na een paar keer diep in- en uit geademd te hebben liet ze haar arm langzaam zakken en vouwde haar handen ineen, waardoor haar vingers verstrengelden. 'Wat is dit?'
Precies de reactie die ze hadden verwacht. Evert en Fenna hadden thuis een dialoog geoefend en namen om te beginnen plaats op de ijzeren stoelen, bekleed met een zwarte stof.

'Wat is dit?' herhaalde Carla haar vraag, toen haar rechercheurs zaten. 'Fenna en ik hebben een relatie,' glimlachte Evert.
'Ja en Menno heeft mij ten huwelijk gevraagd,' reageerde Carla behoorlijk aangebrand.
Fenna slikte. 'Het is serieus,' voegde ze er aan toe.
Carla zuchtte. 'Wat moet ik hier nou mee?' schudde ze moedeloos haar hoofd.
Evert haalde zijn schouders op. 'We zouden graag samen blijven werken.' Carla knikte, dat begreep ze volkomen, maar het was wettelijk niet toegestaan. 'Geef ons een kans om ons te bewijzen', smeekte Fenna.
'Goed dan. Ik geef jullie een proefperiode van twee weken. Daarna moet ik het de OVJ voorleggen.'
Ze wilden haar wel omhelzen, een gat in de lucht springen, de hele wereld vertellen hoe gelukkig ze waren. Met een pokerface bedankten ze Carla en verlieten het kantoor. Ze gaven elkaar een vlugge knuffel en zochten snel hun bureau op.

Tijdens de middagpauze werd Fenna een kartonnen bekertje soep voorgezet. 'Tomaat,' zei Evert.
Ze knikte, had het al aan de geur geroken. 'Ik heb niet zo'n trek,' bedankte ze.
Hij wees naar het bekertje, daarna naar Bram.
Ze glimlachte. Dat was een ja.
Evert tilde de warme maaltijd op en gaf hem aan zijn collega. 'Alsjeblieft mon frère, voedsel.'
'Hoefde je liefje niet?'
Fenna schudde haar hoofd.
'Bang dat je dik wordt?' grapte Bram. 'Je bent mooi Fen.'
Evert gaf hem een speelse tik tegen zijn achterhoofd. 'Ze is van mij hè, vriend.' Bram hief onschuldig zijn handen in de lucht. 'Doe mij Liselotte maar,' floepte hij eruit, waarna hij rood aanliep.
Evert en Fenna grinnikten en deden net of ze die opmerking ontgaan was.

Samantha verstoorde het onderonsje door haar achterwerk op Bram zijn bureau te planten. Evert kreeg een dossier in handen gedrukt. 'Informatie,' waren de enige woorden die ze aan hem vuil maakte.
'Jullie zouden ook wel een leuk setje zijn,' plaagde Evert zijn kameraad. Bram's lippen vormden de woorden "fuck you".
'Relaties op de werkvloer? Nee, dat vind ik heel onprofessioneel,' zei Samantha, waarna ze het koppel een afkeurende blik gaf. 'Maar, hoe gaat het tussen jullie?' vroeg ze met een triomfantelijke glimlach op haar gezicht, ter verduidelijking dat de opmerking voor hen bedoeld was. 'Goed, prima!' knikte Evert, waarna hij een arm om zijn vriendin heen sloeg. Het deed Fenna goed zijn warmte te voelen.

Na een rustige werkdag met enkel wat bureauwerk gedaan te hebben, plofte Fenna bij Evert thuis op de bank. Ze was de laatste tijd vaker bij hem dan in haar eigen huis.
'Sapje?' vroeg hij haar.
'Nee, dank je, ik denk dat ik even m'n ogen dicht doe.'
Hij kwam naast haar zitten en drukte zijn lippen in haar nek. Ze sloot haar ogen en genoot van zijn aanraking.
'We kunnen ook eerst even knuffelen?' stelde hij voor.
Ze zag de ondeugende blik in zijn ogen. 'Hier?'
'Of boven?'

Half vijf ging de wekker. Ze hadden hem bewust gezet, zodat ze nog een half uur hadden om klaar te maken. 'Haal jij de kinderen op?' vroeg Fenna. Ze woelde met haar handen door zijn haar, dat er warrig uitzag na de vrijpartij.
'Ga je niet mee?' vroeg hij ietwat teleurgesteld.
'Ik ben zo moe Evert, en het zijn jou ouders.'
'Jij kan ook niet tegen een beetje lichaamsinspanning,' lachte hij.
Ze rolde opzij waardoor ze bovenop hem belandde. Fenna voelde zijn wasbordje tegen haar buik aandrukken en kreeg kippenvel op haar lichaam, doordat hij vervolgens ook nog eens zijn warme, gespierde armen om haar heen sloeg.
'Ik ga wel, kan jij nog even bijkomen,' stond Evert op.
'Wel even wat aantrekken hè,' wees Fenna hem op zijn blote lichaam.

'Mama, we zijn er weer,' hoorde ze haar zoontje roepen.
Voetstappen liepen de trap op. Ze opende haar ogen en keek op de wekker. Shit, kwart voor zes. Meteen besefte ze zich dat hij zometeen binnen zou komen en dat ze geen kleren aan had.
'Thijmen, niet binnenkomen!', beval ze hem.
'Waarom dan niet?'
Haar hersenen werkten niet mee, ze wist zo snel geen smoes te verzinnen. 'Gewoon niet, even wachten.'
Ze hoorde de deurklink kraken en daarna de schanieren die piepten, doordat de deur werd geopend. Verdorie, waarom kon hij nou nooit eens luisteren.
'Thijmen, kerel, kom eens mee naar beneden. Mama komt zo wel, laat haar maar even,' hield Evert hem tegen. Hij pakte het jongetje bij zijn hand en nam hem mee naar beneden.
Fenna haalde opgelucht adem. Evert was haar reddende engel geweest.

Beneden dekte Evert samen met zijn oudste dochter de tafel. Eindelijk even zonder Fenna, Nienke en Thijmen. 'Papa?'
'Hm,' humde hij.
'Ik mis je, ik mis ons.'
Hij begreep niet wat ze bedoelde.
'Ik wil weer een keer iets met z'n tweeën doen, jij en ik,' zei Nienke. Evert legde het bestek neer en keek haar aan. 'Lieverd, ik hou heel veel van je, maar het is allemaal veranderd.' 'Hoezo veranderd?' verhief het meisje haar stem.
'Het gezin is groter geworden. We hebben met meerdere mensen rekening te houden.'
Nienke schudde haar hoofd. Wat was dit nou weer voor flut antwoord?
'Ik ben je dochter. Thijmen is niks van jou, helemaal niks. Hij heeft geen aandacht nodig. En dan nog, hij heeft een moeder. Die van mij zit aan de andere kant van de wereld,' snikte ze het ineens uit.
Evert wist niet dat het zoveel met zijn dochtertje deed en sloot haar in zijn armen. 'Sorry lieverd, het spijt me,' bood hij zijn excuses aan voor zijn ongeïnteresseerde houding.
Toen hoorde hij de fluitende toon van zijn gsm, die meldde dat hij een bericht had gekregen. Over de schouder van Nienke heen zag hij zijn scherm oplichten en wat hij toen las zorgde ervoor dat hij haar meteen losliet en naar boven rende.