Biz Daha Fazlasıyız (Mengola~)

7.Bölüm

Emre yemeği birkaç saat içinde halletmişti,servis yapmak üzereydi.O sırada Hürkan yavaşça kapıyı aralayıp içeri girdi.Yüzünde kocaman bir sırıtış vardı.Emre'nin yemeği berbat ettiğinden son derece emindi.

Esmer çocuk onu görür görmez gözlerini devirdi.Yemek işi pek iyi gitmediği için sinirleri bozulmuştu.Fısıltıyla konuştu.

"Neden bu kadar zor bir tarif seçtin ki?"

"Bilmem..."

Uzun boylu çocuk siritmayi bıraktı.Arkadan Emre'ye yaklaştı.Kollarını onun beline sardı.Bu Emre'nin sıcaklamadına neden oldu.

"Yatakta iyi olduğun kadar,yemek yapmakta da iyi olduğunu düşünmüştüm."

Emre bir an için gerilmişti.Nefesini kontrol etmeye çalışıyordu.Oradan çabucak kaçmalıydı.Ama tek yapabildiği şey gülümsemek oldu.

"H-herneyse,hadi yemek yiyelim."

Hürkan hayal kırıklığı,biraz da Emre'yi heyecanlandırmanın mutluluğuyla geri çekildi.Yemek için hazırlanmış masaya oturdu.Emre de çok kısa bir süre içerisinde yanına geldi.

Siyah saçlı çocuk çatalını ratatuy yiyeceğine batırıp birkaç dilim aldı.Bir yandan da karşısında mahcup bir şekilde oturan kişiye bakıyordu.Konuşmaya başladı.

"Yemek çok kötü olmuş.Baharatını eksik koymuşsun."

Emre kaşlarını çatıp dudaklarını büzdü.Biraz alınmış gibi bir hali vardı.

"İstemiyorsan yemeyebilirsin."

Hürkan gülümsedi.Onunla biraz daha uğraşmak istiyordu.Sinirli hallerini seviyordu.

Belli bir zaman için gözleri buluştu.Emre gözlerini ondan ayırmak istiyordu,çünkü bir uçuruma yuvarlanacağından korkmaktaydı.Ya Hürkan onu bırakacaksa,onun yerine başka birini tercih edecekse,ya her şey kötüye gider,bu durum arkadaşlıklarını da bozarsa...

Emre bu düşüncelerin etkisiyle gözlerinin dolduğunu hissetti.Stres yapmıştı.Gözyaşlarını durdurmaya çalışırken yere odaklandı.

Hürkan kafasını yana yatırıp ne olduğunu anlamaya çalıştı.Yerinden kalkıp esmerin yanına gitti ve diz çöktü.

"Emre,iyi misin?"

Emre gözyaşlarını tutmaya çalışmaktan vazgeçmişti.Sıktığı dişlerinin arasından konuşmaya başladı.

"Hürkan...ben...arkadaşlığımızın bozulmasını istemiyorum.Sana gerçekten..."

Burnunu çekti.Söyleyeceği kelimeleri doğru düzgün bir sıraya koymaya çabalıyordu.

"Sana...sana çok aşığım....Ama bu bilinmezlik beni...öldürüyor..."

Hürkan kafasını sağa sola sallayıp Emre'ye sarıldı.Bu sarılma sıcaktı,kendinizi evinizde,ait olduğunuz yerde hissedecek kadar sıcak hem de...

Hürkan yavaşça dudaklarını araladı.

"Emre,bırak kendini bana."

Emre yüzünü Hürkan'ın boynuna gömdü.Şimdiye kadar içinde tuttuysa hepsini dışarı çıkardı.

"Emre,seni seviyorum.Eğer kötü bir şey olucaksa olsun.Tartışalım,bağıralım,çağıralım...İstersen bana vur,küfret,en ağır sözleri söyle...Ama lütfen,uzak durma benden.Ne varsa yaşayalım beraber,kenarda platonikmis gibi takılma kendi kendine,kurma bir şeyleri kafanda..."

Emre ağlamayı durdurup geri çekildi.Hürkan'ın yüzüne baktı.Elini bilinçsizce siyah saçlı çocuğun yanağına götürdü.Dudaklarından bir fısıltı kaçtı.

"Çok güzelsin,Hürkan.Benim bile sahip olamayacağım bir güzelliktesin."

Hürkan duyduğu cümleyle tebessüm etmekten kendini alamadı.

"Bunu sormaya hakkım var mı bilmiyorum,ama bana naptın Emre?Söylesene bana,neden bu kadar çok öpmek istiyorum seni..."

Emre de hafifçe gülümsedi.

"Peki ya ben Hürkan?Seni kaybedeceğim diye ödüm kopuyor.Her seferinde ya benim yerime başka birini seçerse diyorum kendi kendime...Senin için fazla i-"

Emre'nin sözlerini Hürkan'ın dudakları kesmişti.Hürkan onu nefessiz kalana kadar öptü.Emre de her ne kadar şaşırsa da gözlerini kapattı.Öpüşürken elleri Hürkan'ın sırtını gezintiye çıktı.Hürkan geri çekildiğinde gözleri kocaman açıldı.Siyah saçlı çocuk gözleri sevdiği adamın dudaklarına sabitlenmiş bir şekilde konuşmaya başladı.

"O cümleyi tamamlamana gerek yok Emre.Sen benim için fazla iyisin.Fazla ateşli,fazla çekici,fazla akıllı..."

Emre duyduğu sözlerle beraber yakasından tutup onu öpemeye başladı.Hürkan ise onu kucağına aldı.Mutfakta daha toparlanmamış masayı öylece bırakarak yatak odasına gittiler.