Wiuu cok usendigim icin devamini yazamadim ayrica beynim yetmiyo.
Belki oglen yazarim Allah bilir.
Rahatlamaya çalışıyordum fakat ismimi duydukça bıkıyordum. Ne vardı bende. Neden benim başıma böyle olaylar geliyor. Düşünceler ile kaybolmuşken yakından gelen bir ses ile gözlerim açıldı. Burada benden başka bir kişi olduğunu biliyordum. Fakat bu kadar yakın olacağını... Hayır. Ayağa kalktım. Etrafımda hiçbirşey yoktu ve bu beni daha fazla geriyordu. Bu güne kadar göremediğim herşeyden daha fazla korkmuştum.
İnsan silüeti görmem ile nefesim kesildi. "Hassiktir.." Ağzımdan çıkan küfür ile geri geri gitmeye başladım. Silüet ben geri gittikçe bana yaklaşıyordu. Ellerim ile kendimi siper ettim. Gözlerimi kapayıp açtığımda silüet kaybolmuştu. Fakat az önce oturduğum yerde gördüğüm çocuk oturuyordu. O yine gelmişti ve bana bakıyordu, gözlerimin tam içine. Korkuyordum ve titriyordum. Sanki krize girmiş gibiydim. Hareket etmiyordu ama bana bakıp sırıtıyordu.
Bağırmaya başladım. Camlara vururken bağırıyordum. Hayatımda ilk defa bu kadar sesim çıkıyordu. Çocuk ayağı kalktı ve bana yaklaştı. Yaklaştığında sesim kesilmişti. Bana ne yapacak diye görmek için hareket etmedim. Yaklaştı ve elini saçıma koydu. Titriyordum. Yaklaştığı için boynunda ki yara izini açıkça görebiliyordum. Yara izi büyük değildi ama belli oluyordu.
...
Uyandığımda heryer karanlıktı. Birşey olmasını beklerken gözümü kırptığımda ışıklar açıldı. Tuhaf olan şey ise yanımda mektupların durmasıydı. Fakat hepsi değil az bir kısmı.
