I smiled devilishly as I slaughter one of my victims. Hindi naka galaw ang mga nanonood sa ginagawa ko. The body is in a plastics, they can't even see who's inside the plastic. Nung magsawa ako ay walang awa ko itong inisilid sa maleta at pinabuhat sa mga tauhan. Pagsakay sa kotse ay nagmaneho ako papunta sa usual spot kung saan ko hinuhukay lahat ng biktima ko.
Inihinto ko na ang kotse ko sa gitna ng madilim at masukal na gubat. Isinuot ko muna ang rain coat ko bago ang bota at gloves. I coldly stared at the dark forest, nandito nanaman ako. Hanggang kailan ko ba gagawin toh. Binuksan ko ang trunk ng kotse at ibinaba ang maleta. Tumingin muna ako sa paligid bago patayin ang kotse at naglakad papunta sa madilim na gubat.
Rinig na rinig ko pa ang ingay ng mga insekto, nahihirapan man sa paghila sa maleta, kalaunan ay hinayaan nalang dahil malapit na ako sa lugar kung saan ang tinuturi kong grave yard ng mga biktimang pinapatay ko. Huminto ako saglit at isinuot ang facemask ko, bilang paghahanda sa amoy na sasalubungin ko, nakalimutan ko kasi ihukay yung iba kagabi, nakaka inis.
Inilapag ko ang flashlight ko at sinimulan munang ihukay ang natitirang katawan. Huminga ako ng malalim bago tabunan ang mga katawan, piste na trabaho toh.
Nang matapos ay binuksan ko ang maleta, tumambad sa akin ang kalunos lunos na itsura ng lalaking pinaslang ko. Again, I killed someone again.
Victim # 54
Shit, I am considered already as a serial killer at this point, pero hindi ko naman ginusto lahat.I was just there as a puppet. They took advantage of me. mukha mang okay sakin lahat, but it's not. . Hindi ko ginusto maging serial killer. It was my parent's fault.
Every victim I murdered was someone my parents had asked me to kill. I do the dirty work for them in exchange for them not touching my brothers. I thought ibibigay nila iyon ng walang kapalit, because they are supposed to be my family.
They did not, instead, they gave me the opposite. hindi sila normal na magulang kung tutuusin dahil sa ginawa nila saming magkakapatid. ako ang nag iisang babae sa aming magkakapatid, pero nasa akin lahat ng trabaho. ang mga kuya ko? ayaw kong sila ang gumawa nito, ganon ako katanga. They want me to do this to prove that I am worth it and that I love them. Kaya naman, sa katangahan ko tinanggap ko lahat, I was just a kid that time. The very first thing I did is to steal a document and kill a kid when I was 15. It was traumatic. I failed once, and mula non hindi ko na inulit. The punishment was sufficient to keep me from being stupid in the future. Hindi na mauulit.
Pagkatapos kong maihukay lahat, inilabas ko ang kandila sa bulsa kasama ang lighter. Sinindihan ko ito at inilagay sa lupa. Yumuko ako, at least to pay respect, I scoffed.
Pay respect ?
Do I have to respect them after killing them? when I murdered for the first time, I was crying hysterically... Palagi ako umiiyak knowing that I killed someone. Pero sa totoo lang, nagsawa na den ako umiyak, nagsawa ako. Bilang paalam sa kanila, nagsisindi nalang ako ng kandila.
"I am very sorry I have to do this"
After that, I went out of the forest as if I did not do anything. Nagmaneho na ako pabalik sa bahay at naligo pagkatapos. Paglabas ng kwarto ay nasalubong ko ang bunso kong kapatid na lalaki. Ngumiti ito sa akin..
"ate, nandito ka na pala. Tara kain na daw tayo"
Tumango ako at sumabay sa kaniya. Pagdating sa dining area ay naabutan naming tahimik sila lahat. Ang dalawa kong kuya na palaging seryoso sa hapag kainan at syempre ang parents namin na naka ngiti noong makita kami ng kapatid ko.
Nagiisa lang akong babae, but then, like I said, I do all the work. I do this to protect my brother kim from my mom na sobra ang galit sa kaniya mula noong ipinanganak ito.
