Chapter 37

7 0 0
                                    

           Alliyah Kate Enriquez


 
  Nagising ako dahil sa boses ni bhestie na feeling ko ekta-ektaryang layo ng bundok ang layo sa kausap. Jeez.

  "Oh! Goodmorning Bhestie!" bati niya sakin.

  "Good morning... sainyo." bati ko sakanila. Oo, may kasama siyang guy sa loob ng room ko. Napansin niya atang nakatitig ako sa kasama niya kaya she fin'lly decided na ipakilala sakin, "Ah, bhestie! He's Keith.... My boyfriend. Remember him?"

  "Hi monster! Don't you worry, di naman ako mahirap kalimutan kasi, ako lang naman ang nagmamay-ari ng pinaka-gwapong mukha sa magkakaibigan." sabay taas baba ng kilay niya.

  "And you might be the concieted friend of mine."  tumawa siya ng nakaka-asar "See? Di mo talaga ako nakalimutan! See babe? Monster still remember me!"  he said happily. I just ignore him and roam my eyes around.

  "Pumasok si Dale bhestie."  pau uttered. Oh-kay. I haven't spit my question yet pero may sagot agad! My bestfriend really knows me huh. I smiled and nodded.


  "So, how's your......." keith asked as he pout pointing my wound. I sighed.

  "So far, so good." tipid kong sagot. Kagigising ko lang kasi kaya puro ulap pa ang nasa utak ko. Tumango tango nalang siya as if ang dami kong sinabi. Abnormal.

  "Babe, mamaya mo na kausapin si bhestie dahil for sure naiwan sa ulap yung utak niyan."  she said habang hawak hawak niya yung mini table.  "Here. Magbreakfast ka muna." I smiled, "Thank you."

  "Nga pala babe, anong nangyari kay Gab at ang cold niya ngayon?" keith said out of nowhere habang nakatingala ngayon kay bhestie na nasa harapan niya. Natigil ako sa paghahalo nung soup na hinanda ni bhestie para sakin.
Naimagine ko tuloy yung utak ko na kaagad bumalik sa ulo ko galing sa ulap dahil sa narinig ko.

  "Who's gab?" as i blow the soup in my spoon and sip. "Is he the guy who keeps on calling me 'baby'?"  di pa rin sila umimik.  "He's cute. But he's not my type. You both know him?" i asked as i eyed at them once and stir the soup in front of me. Napansin kong hindi na umiimik yung dalawa. Nakakapanibago right? How i wish ganyan sila lagi.  "Hmmm... Masarap yung soup ha. Gawa mo?"  i tried to change the topic.

  "Nope. Actually, gawa yan ni Keith." 

  "R-really?! In all fairness naman sayo. Masarap ka pala magluto." i really can't believe. Who knows?

  "Ofcourse i do! Mas masarap akong magluto kesa sayo no!" then he stuck his tongue out.

  "I cook?! Really?"  napa-ngiti si bhestie sabay kuha nung monoblock at tumabi na rin kay keith. 

  "Yes, but not as good as your mom." keith said. Napayuko ako and pinaglaruan yung soup habang nakita ko sa peripheral vision ko ang pagsiko ni bhestie kay Keith.  "Hahaha. Do i really cook that bad?"

 
  "O-ofcourse not bhestie! It's just that, you don't really cook if you don't want to. Except if you have no choice at all."  she explained.  "Babe, wag ka kasing masyadong maingay.." bhestie murmured na rinig na rinig ko pa rin. Kinain ko nalang yung soup ko at di na umimik. Pero kahit anong pigil ko, nangangati bibig ko pag hindi nakakapagsalita. Ang tahimik kasi, ang sakit sa tenga.  "Anyway, kamusta sa school?"  nagkatinginan sila pareho at formed lines on their foreheads.  "Don't tell me, i don't even attend school."

 

  "Yes you do. I-it's just that-----"


My Second Life With HerTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon