(Yıl 2008)
Yoongi: Hayır baba lütfen, lütfen yakma onları lütfen!
Baba: Kes sesini çocuk hiçbir işe yaramadığın gibi gidip binlerce sayfa kağıda para veriyorsun.
Nerden buluyorsun parayı lan it! NERDEN! BEN VERİYORUM HEPSİNİ!
|Yoon'un gözleri dolmuştu ama ağlayamazdı. Ağlarsa her zamanki gibi kemerini çıkarır elleri yoruluncaya kadar döverdi onu babası. Sesini çıkarmadı, yutkundu, eğer yutkunmaksa boğulmak.|
Yoongi: Özür dilerim baba ne olur, ne olur yakma yemin ederim bir daha yazmam.
Baba: DEFOL GİT BU EVDEN KÖPEK HERİF!
|Çıktı kapıdan dışarı Yoon aslında alışmıştı bu duruma. Hava sanki Yoon'u izler gibi kederliydi. Yoon'un kederi ise küle dönen yazdığı günlerini harcadığı sözlerdi.|
Yoongi:(Ağlamaklı bir sesle küçük bir fısıltı şeklinde) Yeter artık kahretsin bıktım bu adamdan. Susmuyor kafamdaki sesler, bileklerimde çizilmedik yer kalmadı, dayanamıyorum artık.
Hope: Yoongi! Yoon! Duymuyor musun Yoon?
|Hope Yoon'un tek ve ilk arkadaşıydı. Adeta kimiydi Yoon'un|
(Yoon kafasını kaldırdı)
Yoongi : Ah... Hope duymadım kusura bakma.
Hope: Yine mi dövdü seni yoksa?
Yoongi: Hayır ama keşke dövseydi. Yine bütün emeklerimi yakıp kül etti.
Hope: Yoon, sana daha öncede teklif ettiğim gibi; gel bizde kal boş yerimiz var hadi be oğlum. Ha nedersin?
Yoongi: Tamam Hope, tamam.
Hope: Oh be abi. Merak etme hiçbir şey olmaz sana benim yanımdayken.
|Böylece Yoongi Hope'un evinde yaşamaya başladı daha. 15 yaşındalardı ikiside. Ikiside öksüzdü
Belki en çok bu birleştirmişti onları. Böylece Yoon ve Hope'un arkadaşlığı gün geçtikçe güçlenmeye başladı|
