Yoon: HOPE?
|Hope, Yoon'u görünce ne yapacaığını bilemedi. Evet, hep bekledi Yoon'u ama şimdi onunla olursa onu çok üzerdi. Hatırlayamayacaktı geçirdikleri güzel anıları anları. Koşmaya başladı Hope, aslında Yoon'a doğru koşmak, sımsıkı tutunmak istiyordu kollarına. Lakin yapamdı ardına bakmadan çıktı kafeden. Yoon da koşmaya başlamıştı Hope'un arkasından.|
Yoon: HOPE LÜTFEN DUR! BENİ BEKLE N'OLUR!
|Hope durdu çünkü kalbi çok ağrımaya başlamıştı, belki heyecandan, belki sevinçten, belkide hüzünden. Durdu caddenin ortasında Yoon'a doğru döndü. Hope'un ona doğru dönmesiyle beraber sarıldı Yoon Hope'a.|
Yoon: (Ağlamakla ve hıçıkırıklarla) Hope seni çok özledim. (durduramıyordu ağlamasını)
Lütfen beni affet Hope.
Hope: Ağlama Yoon ağlama. Bak buradayım , buradasın , buradayız.
Yoon: (normal bir sesle) Hope hadi gel bir yerde oturup konuşalım ha ne dersin?
Hope: Tamam,olur.
|Yoon kendini bulmuştu. 10 yıldır nerde olduğunu, kimle, niye olduğunu bilmiyordu. Ama şimdi bulmuştu benliğini onun benliği 10
Yıl önce kaybettiği, kimsenin yerini dolduramayacağı tek sevgilisini bulmuştu.|
Yoon: Hope her şeye yeniden başlayalım olur mu?
|Hope bunu kabul etmememeliydi ama o kadar yanıp tutuşuyorduki
bir tanecik meleğine kabul etti.|
Hope: Evet, Yoon. Evet ama bu sefer bırakıp gitme.
