|Hope gidişini izledi sevdiğinin ve sevdiklerinin. Yoon da hiç arkasına bakmadan çıkıp gitti. Çöktü yere Hope
ağlamaya başladı, mırıldanırken küle dönen aşk şarkısını.|
Hope: "Eğer bir gün gidersem bul beni
Al beni benden. Tek başımayken yanlızlığımı çalıver birden. Her gece yeniden içip kadere sallıyalım. Yurtsuzuz birbirimze yurt olalım."
( Bütün gece bütün gündüz ağladı Hope, ne fayda kapıya rüzgar dahi dokunmadı.)
|Gelmedi Yoon. Hope çok kez aradı lakin açmadı telefonları kayıp mıydı
aslında hiç bulunamamış mıydı Yoongi?|
*10 yıl sonra*
Hope: Doktor bey, alzheimer mıyım?
D: Maalesef efendim. Geçmiş olsun.
|Hope'un kaderinde vardı bu hastalık
Annesi, Babası, Babaanesi, Dedesi, Anneannesi, hepsi bu hastalık yüzünden ölmüştü.|
Hope: Ah... Yoonum keşke burda olsan bak ben yine yalnızım. 10 yıl geçsede üzerimizden seni nasıl unuturum. Kokunu özledim Yoonum.
|Hope Seoul'un en iyi mühendislik şirketinde mimar olarak çalışıyordur.
Yoon ise büyük bir müzik şirketinde yapımcı olarak çalışıyordur.|
Yoon: Ben kahve almaya gidiyorum istediğiniz varsa söyleyin.
Hope:( her zamanki kafesinde aynı köşede Yoon'un en sevdiği kahve olan iced-americano'sunu içiyordu.)
Bak Yoon keşke karşılıklı oturup beraber içiyor olsaydık.
|Yoon iki kez evlenmiş, ikisindede boşanmıştı. Ki kimsesi yoktu. Hope ise hiç evlenmemişti onunda hayallerinde ki sevgilisi Yoon'un dan başka kimsesi yoktu. Bu yılların Yoon'a öğrettiği bir şey vardı ; Yoon da Hope'a aşıktı. Kimsede bulamamıştı Hope da bulduklarını, bildiklerini, sildiklerini, sevdiklerini. Ama dönemezdi sevdiceğini çok kırmıştı. Böyle düşünüyordu yani. Lakin dönse bir saniyede affetmeye hazırdı Hope onu.|
Yoon: 1 tane iced-americano lütf-
Hope: Masa 12 bir tane iced-americanom vardı.
(Yoon şaşkınlıkla bağırdı)
