|Aylar geçmişti Hope neredeyse her şeyi unutuyordu Yoon ise ona unuttupu her şeyi bir bir hatırlatıyordu.|
Yoon: Günaydın Hobyy!
Hope: G-günaydın fakat sizde kimsiniz?
|İşte tam o anda anladı Yoon. Artık bitmişti hiçbir şeyin değeri kalmamıştı. Artık ne ilaçlar ne de Yoon yardım edebilirdi.|
Yoon: [ Gözünden bir kaç damla yaş düştü] Ben senin sevgilinim Hope hatırlamadın mı?
Hope: Üzgünüm çıkaramadım.
|Nasıl hatırlamazdı bunca yılı bunca hatırayı. İnanamıyordu ama gerçeklere karşı konulamaz biliyordu.|
|Yoon ne kadar istemese de Hope'u hastaneye yatırdı ona bir şey olmasına dayanamazdı. Eşyalarını yerleştirdiler.|
Yoon: Hope senden bir şey isteyebilir miyim?
|Hope hergününü unutuyor yarına sıfırla başlıyordu.|
Hope: Tabiki de. Ne yapabilirim senin için.
Yoon: Son bir öpücük, son bir kez.
Hope: T-tamam.
|Hope bu istek karşısında çok şaşırmıştı ama bugün bu adam bütün gününü onunla geçirmiş ona yardım etmişti. Onu gerçekten sevdiğini hissediyordu ama hatırlamıyordu...|
|Gece yarısıydı beraber gülüp eğlenmişlerdi. O an gelmişti. Yoon Hope'un dudaklarına tutkulu fakat kısa bir buğse bıraktı ve görüşürüz dedi. Ama nerede ve ne zaman ikiside bilmiyordu.|
Hope: Bir dahaki hayatımızda mutlu olalım Yoon.
Yoon: Evet, Hope evet. Görüşürüz, iyi geceler.
Hope: Yoon! Yarın yine gel.
Yoon: Tamam Hope gelirim.
|Yoon bir daha hiç gelmedi. Hope ise onu hiç hatırlamadı. Yoon kendini - Hope'u küstükten sonra ki gördüğü ilk yerde- bir arabanın önüne attı ve ağır yaralanıp yoğun bakımda öldü. Ve Hope da aynı yerde aynı şekilde bir araba kazasına kurban gitti. Kader yeniden buluşturdu onları.|
Yoon: Geldin mi Hope?
Hope: Geldim Yoon buradayım ve hep burada kalacağım.
