CHAPTER TWO

149 8 0
                                    


CHAPTER TWO

BRYLE'S POV

"Bryle, apo, anong gusto mong ulam mamayang gabi?" I heard my grandma ask me with a bright smile on her lips.

I tried to match her smile but failed miserably. "I... I have no idea, lola."

I saw her face soften and softly caressed my cheek. "Mukha kang hindi na naman nakatulog kagabi ah. May bumabagabag na naman ba sa apo kong ubod ng gwapo?" She even laughed a bit to lighten up the atmosphere.

Hinawakan ko naman ang kamay ni lola. "La, ano pong gagawin mo kung may gusto kang makuha pero bawal?"

Napaisip naman si lola sa tanong ko. "Hmm... Mahirap ga iyan, ha? Kasi pwedeng gustong-gusto ko ang bagay na iyon kaya handa ako sa magiging kapalit ng pagkuha ko niyon o 'di kaya ay pakakawalan ko na lamang. Lalo na kung may mas nangangailangan noon kaysa sa akin."

My grandma was serious the whole time that she was answering my deep question. And her answer remained on my mind until the afternoon came.

"Bryle, apo, bakit ga hindi ka lumabas kahapon hindi tulad nung isang araw? Wala ka naman gaanong magagawa rito sa bahay kaya mas mabuti pang mag-ikot ikot ka muna," my grandpa said.

Nag-aalala naman akong tumingin sa kanya. "How about you and lola po?"

He waved his hand as if I was worrying over nonsense. "Ayos lang kami at matutulog lang naman kaming dal'wa. Ikaw ba? Hindi ka ba makikipagkita roon sa babaeng kasama mo kaninang umaga?"

I blinked numerous times upon hearing my grandpa's question. "Po?"

Mahina naman siyang natawa. "Nako, apo. Hindi ko sinasabing hinahanapan kita ng nobya ngunit noong nasa edad mo ako ay nililigawan ko na ang lola mo." Grandpa even shook his head as if he was recalling something nostalgic before looking back at me. "Mukha namang bagay kayo nung dalaga eh. Sino ga iyon?"

Napakamot naman ako ng batok. "She's umm... She was one of my classmates—"

"Aba'y kung ganoon ay imbitahan mo ga siya mamayang hapunan, ha? Apo?"

Natigilan ako nang saglit hanggang sa napatango na lang nang wala sa oras. Am I really going to invite her for dinner? Would she even say yes?

"I'm fine admiring you like how I admire the sun. Far and less painful."

Napabuga na lamang ako ng hangin bago tuluyang nagpaalam kay lolo na papasok na rin naman ng kwarto nila ni lola. I have decided to take a walk by the shore again as I admire the setting sun, and unknowingly, my eyes began to search for a certain figure but until the sun has finally left the sky, she never showed up.

Hindi ko na rin naman siya hinanap at wala rin naman akong planong hanapin siya. I just wanna try my luck because my grandpa said to invite her.

Napailing na lang ako saka mahinang natawa. "This is nonsense. I don't even know her that much. Why would I consider asking her?"

I was about to walk back to my grandparents' humble abode when a woman with her mouth mask on walked past me. She seemed so occupied staring at her footsteps on the sand that she wasn't able to throw me a glance.

Umikot naman ako para habulin siya ng tingin saka pinanood siyang tuloy-tuloy pa rin ang paglalakad. The sky was already blue, violet, and black, and silence finally surrounded us. Mabibilang na lamang sa daliri ang mga tao na nasa tabi ng dagat at dalawa na kami roon ni Randle.

Sa hindi ko malamang dahilan ay sinusundan ko na pala siya hanggang sa bigla na lang siyang nagsalita. "Why are you following me, Mr. Juarez?"

Agad akong natigilan, napayuko saka napatikhim. Bakit nga ba? "I... I... thought that it was already dark... and that you were alone... and that it wasn't safe for you to be outside —" Napatigil ako sa pagpapaliwanag nang marinig ko siyang matawa. I quickly raised my head to look at her. She was laughing, yes... but it didn't seem... genuine.

When she finally sobered up, she looked straight into my eyes and coldness was visible in her eyes. "Stop right there, would you?" Umayos siya ng pagkakatayo saka muling nagsalita. "Just what the hell are you doing?"

Ilang beses naman akong napakurap. What now? "Would you want to have dinner with me?" And with my grandparents that is.

Randle flatly looked at me and tilted her head slightly to the side as if I just lost my head. "The f*ck?"

I quickly frowned "Language, woman." Hindi naman palamura si Tine, pero itong babaeng ito—

"English," she sarcastically replied.

Napailing na lang ako. "It's not nice for a woman to speak of profanities."

"Says who?" She even raised an eyebrow.

I let out a deep sigh and shook my head. "Never mind what I said. Just consider it as advice."

Siya naman ang napailing. "No, thanks. I don't want anyone controlling me."

Akmang tatalikod na sana siya at muling maglalakad papalayo nang umimik ako. "Dinner. How about dinner?"

Hindi naman na siya lumingon at nagpatuloy na nga sa paglalakad pero sumagot pa rin naman siya. "Hindi ko dala ang kaldero niyo. Makakapaghapunan ka nang wala ako. Adios!" She nonchalantly waved her hand and walked away.

Hindi ko na muli siyang sinundan pa saka hinayaang makalayo na lang. I shook my head as I walked back to my grandparents' house. What a very weird woman.

Hanggang sa makabalik ako sa bahay ay hindi mawala sa isip ko ang babaeng napaka-weird magsalita at kumilos. She curses whenever she wants to and is sarcastic and very nonchalant.

Muli akong napailing saka naghapunan nang tinatanong nila lolo at lola kung nasaan ang babaeng iyon. I just told them that I did not see her today, so I wasn't able to ask her to dinner.

I can't clearly say, Wala raw po sa kaniya ang kaldero kaya hindi na siya kailangan sa hapunan.

A very weird thing to say, which might not be actually surprising from a very weird woman.

I just settled myself on my bed and let myself drift off to sleep. And actually, for the first time since I got my heart broken, I did not dream about Kristine and or Jai.

Making The Sun Shine Again [COMPLETED]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon