Zamanı Durdurmak

Hastane

Bir hastanede gözlerimi açtım. Daha önceden de gelmiştim sanki buraya. Çok tanıdık görünüyordu. Ama hastaneler zaten birbirine benzerler. Peki neden buradayım? Elimde, kolumda yaralar vardı.

Haraket etmekte zorlanıyordum. Bana ne olmuştu? Ne? Neden? Nasıl? Kafamda birsürü soru vardı. En çokta "kim?" Sorusu. Ben kimim?

Kafamda bu soru yankılanıyordu. Kim olduğunu unutmak. Hafıza kaybımıydı?

Kendime bakmak için bir ayna aradım. Yatmakta olduğum yatak odanın ortasında duvara dayalı duruyordu. Yatağın sol tarafında kalan pencereye baktım. Dışarısı karanlık olduğu için camdan kendi yansımamı kolayca görebildim.

Derince bir "ohhh" çektim.

-Tamam tamam sakin ol. İşte sensin. Sensin Umut hafıza kaybı falan yok.

Odanın sağ tarafında kapının karşısında yatağa doğru dönük olan koltuktan doğrulan bir kadın büyük bir sevinçle;

- Ah demek uyandın!

45 - 50 yaşları arasında çok cana yakın, sempatik görünümlü, teyze diyebileceğim bir kadın onu tanımamama ama çıkaracak gibi olmama rağmen fazla tepki gösteriyordu.

- Senin için çok endişelendim oğlum. Şükürler olsun ki iyisin.

Ah doğru ya bu kadın benim annem! Annemi nasıl unuturum? O tatlı, samimi, canımdan çok sevdiğim annem.

- Anne?

- Evet oğlum burdayım. Merak etme herşey düzeldi. Artık iyisin.

- Bana ne oldu?

- Sana yıldırım çarptı oğlum. Kalbin durmuştu. Doktor kurtulmuş olmanın bir mucize olduğunu söyledi.

- Nasıl oldu bu?

-Ben nerden bilebilirim oğlum? Doktor bile nasıl kurtulduğunu bilemiyorsa. Ama neyse ne sen artık iyisin ya önemli olanda bu.

- Hayır o değil. Bana nasıl, ne zaman yıldırım çarptı?

- 2 gün oldu oğlum. Nasıl olduğuysa meçhul.

- Meçhul derken?

- Yani oğlum... Sen her zamanki gibi evimizin yakınlarında ki ormanda gezerken, havada tek bir bulut tanesinin bile olmamasına rağmen oldu bu.

- 2 gündür uyuyorum ve nasıl olduğu bilinmediği bir şekilde bana yıldırım çarpıyor. Bu biraz garipmiş.

- Allah seni bize bağışladı oğlum. Gerisini boşver.

Annemle sohbet ederken herşeyi zamanla hatırladım.

Adım Umut. 11. Sınıf öğrencisiyim. 17 yaşındayım. Kısaca sıradan bir ergenim de diyebilirim.

Ailemin tek çocuğuyum. Babam benden çok bana bırakacağı mirası düşündüğü için benimle pek zaman geçirmez. Ama annem bana çok düşkündür.

Doktorla da biraz konuştuktan sonra bu gece de burada dinlendikten sonra yarın sabah taburcu olabileceğimi söyledi.

Deliksiz bir uykudan sonra uyandım. Hemşirenin getirdiği kahvaltıyı annemin büyük belkide fazla ilgili ve ısrarlı çabalarından sonra bitirdim.

Hastaneden ayrılma vakti gelmişti. Odadan dışarı çıkarken annem koluma girdi ama ona tek başıma yürüyebileceğimi söyledim.

Kolaycada yürüyordum. Hiçbir sıkıntı yoktu.

Taburcu olduktan sonra babam hastanenin kapısında arabasının önünde bekliyordu.

Yanına gittiğimde bana sıkıca sarıldı.