මිහිදුම් දුමාරයේ ( In the Smoke of Mist )
( check කරෙත් නෑ නැගිටලා වැරදි හදන්නම් 😞🖤)
" කොහෙද තමුසෙ ඉන්නෙ? "
" ෆොටෝශූට් එක දැන් ඉවර වුණේ.. චේන්ජ් කරගන්න හැදුවා විතරයි "
" එවනවා සෙල්ෆියක්.. "
" මට මහන්සියි අනේ. ෆොටෝවලට හිනාවෙලාම එපා වෙලා. "
" හිනාවෙන්න ඕන්නෑ. ඇග පේන්න එවපං සෙල්ෆියක්. ඇයි එක එකා ඉස්සරහ විතරද ඇදුම් බාගෙට ඇදන් රඟන්න පුලුවන්.. තොගෙ මිනිහට ෆොටෝ එකක් ගහල එවන්න එච්චරම අමාරුද? "
මේ මනුස්සයගෙ පිහි පාරවල් වගේ කතා අහනවට වඩා ලේසියි සෙල්ෆියක් ගහල යවන එක. දාඩියටම මේකප් පවා දියවෙලා හිනාවෙන්න තියා ඇස් ඇරගන්නවත් මූණෙ මශල්ස් හොලවගන්න බැරුව ඉදපු මං ඉක්මනට ශර්ට් එකේ උඩ බොත්තම් දෙක තුන දාගෙන කලිසම ටිකක් පාතට ඇද්දෙ ඒක පුලුවන් තරම් දික් කරගන්න.. ඒත් ඒක කොටයි, ඇගට හිරයි.. දිග හුස්මක් පිටකරන ගමන් ඕන මගුලක් කියල සෙල්ෆියක් ගහල යවලා ෆෝන් එක පැත්තකට දාන්න හිතුවෙ චේන්ජ් කරගන්න. මේ හිර මගුල් ගලවලා දානකම් මටත් ඉවසිල්ලක් නැතුව හිටියෙ.
" මොකද්ද ඕයි මේ ඇදුම්.. ශික්.. "
" අනේ අයියෙ මේක මගෙ ජොබ් එක ඕයි.. " තේරුම් කරන්න හදලාම මගෙ කට ගෙවිලා තිබ්බ හන්දා මං තරහෙන් පිරිච්ච හුස්මක් විතරක් පිට කරා.
" තොට කන්න අදින්න දෙන්නෑ වගේ එක එකාට ඇග පෙන්නලම හම්බ කරන්න ඕන වෙලානෙ.. උබට කියන කට හොදයි ගලක උලාගන්නවා.. "
" තමුසෙට මේක මගෙ ජොබ් එක කියල තෙරුම් කරන්න හදන මේ කට එතකොට මං මොකේද උලාගන්න ඕන? "
" උලන්නෙද? උලන්න ඕන තොගෙ ඔය හෙලු ව ෆොටෝ ගහ ගහ තොට කෙල පෙරන සෙවලයො ටිකගෙ ප#$වල.! මගෙන් අහගන්නැතුව ඇදුමක් දාගෙන වරෙන්.. මං එන ගමන්.. "
" ..... " එයාම කට් කරනකම් මං කට පියාගෙන හිටියෙ අද රෑ ගැන මං දන්න හන්දා. අඩුගානෙ ගෙදර යනකම් වත් මගෙ හිතේ සැනසීම තියාගන්න ඕන හින්දා මං එකට එක නොකිය ඉවසුවා.
එයා බිස්නස්මන් කෙනෙක්. මං මොඩ්ල් කෙනෙක්. එයා මාව මුලින්ම දැක්ක වතාවෙ පවා මගෙ මැනේජර් මාව එයාට අදුන්වලා දුන්නෙ මොඩ්ල් කෙනෙක් විදියට. අපි අදුනගත්තෙ එයාගෙ කම්පැනි එකේ බිස්නස් ඇඩ්වර්ටීස්මන්ට් එකක් හින්දා..
