Başımı yastıktan kaldırmak için bir sebebim olmadığını farkettiğimde, anladım artık bu hayata devam etmek istemediğimi . Yıllardır alıştığım o kadının sesi artık kulaklarımda takılıp kalmıyor,yavaş yavaş beynime giriyor ve yankı oluşturuyor. Buna rağmen etki etmiyor.Uyanığım aslında ,bunları düşünebilecek kadar uyanık ama gözlerim diretmeye devam ediyor çünkü içinde bulunduğum cehennemi birgün daha görecek güçleri kalmadı onların. Hayatım her hatamla birlikte ellerimden kayıp gidiyor benim ise tek yaptığım gidişini izlemek oluyor daha doğrusu keşke yerimde durup izlesem ama hergün daha da hızlandırıyorum hayatımın yönetiminin elimden gidişini...
Ağlamak acıların kendisini gösteriş biçimi mi ?Son zamanlarda her sabah bunu düşünüyorum çünkü eğer öyleyse benim hiçte acım yok, o kadar hissizim ki.Bu zamana kadar bilincinde olarak sadece bir kere ağladım o günden beri de bir daha hiç ağlamadım eksikliğini hissettiğim de söylenemez.İçime kapandım ben o günden sonra, içimden ağladım hep ihtiyacım yoktu gözyaşlarımla insanlara acımı sergilemeye.Çok konuşmam genellikle gerek yok ki kelimelere beni anlamak isteyen gözlerimden de anlar bence, en azından anlamalı çünkü konuştuğumda kendimi anlatmam ,anlatacak olursam yalanlara sığınırım gerçeklerimi duymalarına ihtiyacım yok .Beni ben istediğim kadar tanıyabilirler eğer biri gerçeklerimi bilmek isterse gözlerimin dilini çözmeli çünkü dudaklarım yalanlardan ibaret. Ellerim ve beynim ise hatalardan...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gerçeğin Ardına Saklananlar
ChickLitHerkesin korktuğu bir kız ve masum gibi gözüken bir erkek.Herşey görüldüğü gibi değildi ama... Kızın masumluğunu ve pişmanlığını bir tek o görebiliyordu , bir tek o anlayabiliyordu.Genç kızı sevmemişti başta, hatta nefret etmişti yaptıklarını duyunc...
