"Beni affeder misin Seokjin? Beni kanlı ellerime rağmen kabul edebilir misin?" Bir damla göz yaşı süzüldü yanağından. Bir adım attı Seokjin'e doğru. Eline uzanıp tutmak istedi ama Seokjin izin vermedi. Çekti elini.
"Hayır. Asla." Kapıyı açıp ardına...
Merhaba çok uzun zaman oldu bölüm atmayalı farkındayım bunun için üzgünüm. Ve bundan sonrası için de sık sık bölüm atacağımı söyleyemem. O yüzden şimdilik bu +3k'lık bölüm var elimizde.
Umarım beğenirsiniz, keyifli okumalar 💜✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Her şey tekdüze bir hal almıştı hayatlarında. Kimilerine göre sıkıcı gelebilecek düzenli bir hayatları vardı bir süredir. Ama Kim ve Min için ise yıllardır aradıkları, ev gibi hissettiren bir şeydi.
Kapıyı çaldığında kimin açacağını bilmek, yatakta elini uzattığında yanında bulabilmek. Aradığında o telefonun her zaman cevaplanacağını bilmek bambaşka bir şeydi.
Onlar da kısa süredir de olsa artık sahiplerdi bu hisse. Birbirlerine sahiptiler artık. Dokunuşlarda belli ettikleri duygularını kelimelere de dökeceklerdi.
Çünkü kendilerine saklayabilecekleri ya da içlerinde tutabilecekleri bir duygu değildi bu. Vakti geldiğinde ikisi de kendine özgü kelimelerle ifade edecekti aşkını ama şimdilik biraz daha zaman vardı buna.
Bu günlerde çözmeye çalıştıkları problemleri varken itiraf öncelik sırasını kaybetmişti. Yoongi için hayatı atlattığı basit bir grip dışında stabildi. Ama Seokjin kariyerini etkileyecek kararlar vermesi gereken yoğun bir dönemden geçmişti.
O olaydan sonra Shin Sungrok ekipten kendiisteğiyle ayrılsa da Seokjin kendisine bu denli saygısızlık yapılan bir ekiple daha fazla çalışamayacağına karar verip ayrılmıştı projeden.
Basit, zaten verilmesi gereken bir karar gibi dursa da zordu Seokjin için. Kendini haklı olduğuna inandırmak, içinde sanki onun bir parçası değilmiş gibi sürekli onu suçlayan tarafı dinlememek sanıldığından daha zordu.
Dağ evinde geçirdikleri bir haftan ardında Seul'e döndüklerinde anlatabilmişti olanları Taehyung'a. Öğrendiği andan itibaren hep yanında olmuş ve desteklemişti hyungunun kararlarını.
Yoongi ise verdiği sözlerin ağırlığı altında ezilmemişti. Hastalığına rağmen hep yanı başında olmuştu Seokjin'in. Kelimesi kelimesine hatırladığı sözlerindeki gibiydi duruşu. Bir abi, baba, arkadaş ve sevgili olmuştu Seokjin'e bu süreçte.
Bu yakınlığın onlar için tek bir kötü yönü vardı. Yoongi gün geçtikçe kendini toparlamış ve iyileşmişti. Ama aynı zamanda gribini Seokjin'e bulaştırmayı da ihmal etmemişti.
Seokjin'in ise hastalıklara karşı duvarları fazla zayıftı. Bu yüzden dikkat eder, hep özen gösterirdi kendine. Çünkü hastalandığında, bu grip bile olsa, günlerce toparlayamazdı kendini.
Bütün bunlardan kötü olan bir şey varsa da o inadıydı. Hasta olduğunu kabul etmemek için verdiği çabayı iyileşmek için göstermezdi.
Yoongi'de gerçekten bir şeyi olmadığını sanmış ve fazla irdelememişti. Bu akşam ise dışarıda yemek yiyeceklerdi ama Seokjin dışarı çıkmak istemediğini söyleyip evine çağırmıştı onu.
