Burak'a

Bi bana yapmadın!

Başkaları için yaptığı şeyler geldi aklıma. Bunların hiçbirini benim için yapmadı. Eksi kız arkadaşı İzmir'deydi ve İzmir'e gitmişti onun için. Benim için dibindeki İstanbul'a gelmemişti... Uğraşmamıştı bile. Hep benim sevgimle yürüdük biz, hep benim beklememle sabretmemle ayakta kalabildik. Onun umursamazlıklarına, gelmeyişlerine alışmıştım. İşte bu yüzden korktum, beni belki de hiçbir zaman sevmeyecekti ve böyle üzülmeye devam edecektim.
Mesela şimdiki kız arkadaşı... Onu sevmediğini biliyorum, benden hemen sonra onunla olması, onunla uyuması, o kız kokması onu üzmüyor mu acaba. O kız bile "sevgilim" diyebiliyor Burak'a. Ama o bana bu şansı hiç vermemişti. Bana hiç o kadar yakın olmamıştı. Bizi farklı kılan da bu işte. Biz birbirimiz için hep imkansız kalacaktık, hep aramızda sevgimizden ötürü ördüğümüz duvarlar olucaktı.
İmakansızlığını bile sevdim be, yanıbaşımda oluşun için ölürdüm ben senin...