seoul baby

Bölüm 7, We're walking through the fire baby

Son kez 🍷
Yorumculuklarınızı bekliyorum.
***

Bölüm 7, We're walking through the fire baby

-FİNAL-.

Dünyaya ait değilim, yapacak bir şeyim yok. Bir şey beni diğer insanlardan ayırıyor, nereye dönsem, bir şey kaçışımı engelliyor. Geziyorum. Bebeğim ben senin bana bıraktığın yokluğun içinde geziniyorum. Seni anıyorum. Bulduğumda hep kendi kollarıma sarılıyorum.

Elimde kameram ve sokak sokak gezdiğim şehrin içinde damağımda sigara, tarçın dilimde eridi. Tadın eridi. Bir ay önce bana bir söz vermiştin. Sana bir şarkı yarattım ve sen bebeğim, benim sarhoşluğumla ün sahibi oldun. Ünlenmek seni sarhoş bıraktı. Çünkü acı çekiyorum. Bebeğim ben seni herkes ile paylaşırken acı içinde kavruluyorum.

On üç tane bar dolaştım, boş olanı bulmak için. Ama sonunda burası sadece benim diyebilmek için. Sen oradaydın. Yemin ederim sevgilim bu sadece bir rastlantıdan ibaretti. Güzel arkadaşlarınla, kollarına aldığın hatununla, kameraya hazır gülüşünle senin fotografini çektim. Ben neredeyse her zaman, her halinle seni çektim. Ama bu hoşuma gitmedi. O fotoğrafı sildim.

Ama hâlâ yalnız kalıyorum, ve bebeğim ancak o zaman kendimi rahat bırakıyorum. Çünkü bebeğim, beni görüyorsun. Bana dokunuyor gözlerin. Senin için sarhoş olmuş bu gözler, sikinin üzerinde tepinen varlığımı hatırlatıyor. Fakat üzgünüm. Seni heyecanlandıracak bir balın iç çamaşırını giymedim. Sen çekip gittikten sonra sadece çıplaktım. Üzerimi örtmedim. Parmaklarının haricinde bir giysi giyinmedim.

Şimdi, gitmene ve hatıralarının benim zihnimdeki balo salonunda dans etmesine izin vermeli miyim? Sen tam karşımda bir sürtükle dans ederken.

Gözlerimi senden alamıyorum sevgilim. İhanetin gözlerimi kamaştırıyor. Sen orada iken bile Tanrı gibisin. Sadakatsiz, iblisi var eden yüce bir yaratıcı gibi.

Seni sevmek acıtıyor ama hâlâ seviyorum. Çünkü bunlar gerçek hislerim. Ve eğer saklamaya devam etseydim yalan söylüyor olurdum. Ölüyor olduğum gerçeğini. Gerçekten. Gerçekten ölüyorum. Bu aşk beni öldürmeye başlıyordu. Dudakların, dudaklarıma bir kıyamet olarak düştü. Tanrının ibadethanesinde kendime yalan söyledim.

Şimdi kalkıyordum yerimden. Kimi becerdiğin önemli değildi. Yürüyüşüme takılan gözlerin, inan bebeğim... umrumda değildi. Sahnenin üzerine çıkan benim. Sana milyon kez söz verdiğim gibi.

Ben takıntılı bir sürtüğüm. Canın yansın istiyorum. Canın acımazdı. Ama bana neler olduğunu gör istiyorum.

Bana neler yaptığına bak istiyorum.

Bebeğim kimse senin gibi değildi. Ayyaş olduğum fikrine kapılabilirsin. Ki kesin öyleyim. Gözlerimde kırmızılık var. Kan kusar gibiyim. Kokain ve içki, ot ve sen... eminim iyi fikir degildiniz. İyi vakit geçirdik. Beş kez beni bir sürtük gibi becerdin. Seviştin, inledin bebeğim. Bunlar gerçek olmayacak kadar kutsaldı benim için.

Ama kabul et. Sen beni becermeyi seviyordun. Şarkılar bir bahane olmaya başladı. Her geldiğinde, dilinde şarkı ve sonrasında acele soyunmaların, ardından hunharca adımı yakarmaların başladı. Ve ben senin neyin korkuttuğunu biliyordum. Oğlancık değilsin sevgilim. Ruhumu ben sana en genç halimde teslim ettim. Senin için bir rıza taşımadım. Sapık olan bendim, çünkü senin bir sapkın olduğuna ikna ettim.

Şimdi damarlarımda senin gibi bir ritim. Ayağımı yere sertçe vurdum. Insanlar bana bakıyordu. Buradan bakılınca çok hoştun. Bir başkasıyla iken bile, Seoul'deki en iyi bebek sendin. Senin bebeğin olan ben, cherry gibiydi. Saçlarımı kızıla boyattım. Hoşuna gitmişti. Bunu saçlarımı astırırken kendin itiraf etmiştim. Bunun için sonsuz kez yalvarabilirdim. Neyseki, ellerime kırmızı renk yakışıyordu. Ateşi yakıyorum, sonra kahretsin, ellerimin arasında biri can veriyor ve kan, kan döküyorum senin için.