Love Never Dies [Book 1]

Chapter 130: Stairway to...FOREVER (Finale)

So...is it Forever or never? Hmmm....

Francine's Pov

Kababalik lang namin sa Ilocos ngayong araw. Its just 4:30 am.

Kagabi kasi sinabihan ko na sila blythe na gumising nang sobrang gaa dahil gusto ko ngang pumunta dito. Oo alam ko sobrang aga,like mga 2 am palang nabyahe na kami para makarating agad dito sa Ilocos. Wag niyo na muna kong tanungin masyado dahil wala ako sa mood para sagutin yang mga tanong na yan, kulang ako sa tulog at masyado pang masakit yung reason kung bakit ako nandito.

Tsaka graduation namin mamaya kaya baka hindi na kami makadaan dito pagtapos nun at hindi pwedeng mangyari yun. This day is important to me, very very important and i cant miss it. 

Grabe,its been one month. Its been a month nung mawala siya...pero masakit pa din.

Papunta na kong sementeryo ngayon,bitbit ang bulaklak na ibibigay ko sa kanya ngayon. Isang buwan na wala siya at ayokong hindi ako makadalaw.

Sila ac naman,andun sa manila,himbing pa siguro ng tulog ng mga yun.Wala silang kaalam alam na nandito kami nila blythe sa ilocos.Sila mom na lang ang sinabihan ko na pupunta ako dito at syempre,sinamahan nila ko.Tsaka di din namin kami magtatagal dahil kailangan din naming umalis agad kaya hindi na namin pinasama yung mga loko at loka kong kaibigan.

Itong si blythe naman,andun sa bahay nila ashley,tulog at pinabayaan akong magpunta dito mag isa.Ganon din ang trip nila dad,kainis ah talagang pinabayaan ako. Pero dibale na,mahal ko pa din pamilya ko haha

Hanggang sa makarating na ko sa puntod ng taong sobrang mahalaga sakin. Nilagay ko ang bulaklak na dala ko sa tabi ng puntod niya at nanatiling nakatayo sa harap niya.

Habang pinagmamasdan ko ang pangalang nakaukit sa lapida ay hindi ko pa ding maiwasang maiyak kahit isang buwan na ang nakakalipas. Isang buwan na pero sobrang sakin pa din,anghirap pa ding tanggapin. Pinunasan ko ang luha ko na patuloy lang sa pagtulo at bumuntong hininga bago magsalita.

"Hanggang ngayon hindi pa din ako makapaniwala,sobrang hirap tanggapin...kasi sobrang sakin talaga ng pagkawala mo"sambit ko at tuluyan nang humagulgol ng iyak

"Pero okay lang,kakayanin ko,magiging malakas ako katulad ng ipinangako ko at magpapatuloy ako...kahit wala ka na. Alam ko ding masaya ka diyan at yun ang pinaghuhugutan ko ng lakas,importante naman din kasi para sakin yung masaya ka. As long as i know that you are happy,i will be okay because your happiness is what matters to me. Wag kang malungkot ah,pabayaan mo lang akong umiyak,lilipas din to and i want you to know that nomatter what happens...i love you so much and you will always be in my heart"pagpapatuloy ko habang patuloy pa din ang pag agos ng luha ko

Huminga ako nang malalim para humugot nang lakas na pigilan na ang mga luha ko dahil alam kong malulungkot siya na makita akong ganto,he wants me to be happy at yun ang sisikapin kong gawin kais gusto ko din syang maging masaya.

At siguro matatanggap ko din,i just need enough time to move on from what happened and i'll be okay.
(Move on na din kayo ah😂)

Pinilit kong ngumiti kahit mahirap dahil sobrang sakit talaga habang pinagmamasdan ko ang puntod niya.Sobrang sakit,nung time na inilibing namin siya,parang unti unting winawasak yung puso ko.Ilang araw din akong nagkulong sa kwarto dahil gusto kong mapag isa pero thankfully,andyan yung mga taong sobrang mahalaga din sakin. Sila yung pinaghugutan ko ng lakas na labanan yung sakit,hindi nila ko iniwan,andyan sila lagi sa tabi ko at walang oras na hindi nila pinaramdam sakin na hindi ako nag iisa at maraming nagmamahal sakin. Na kahit may nawala sakin,marami pa ding naiwan na kahit kailan ay hinding hindi ako iiwanan sa ere.