I'M NOT ASHAMED

Chapter 14: Unknown Threat

🅸︎🅼︎ 🅽︎🅾︎🆃︎ 🅰︎🆂︎🅷︎🅰︎🅼︎🅴︎🅳︎ ✞︎

𝗥𝗔𝗖𝗛𝗘𝗟'𝗦 𝗣𝗢𝗩

Katatapos lang namin mamigay ng Gospel tracts sa may Grade 12 Department; at pabalik na kami ngayon sa mga classroom namin. Kasama ko ngayong naglalakad dito sa aisle sila Stella at Ruth, habang yung mga boys naman ay nasa likuran lang namin.

"Kamusta pala Rach yung estudyante na napigilan nyu magsuicide nong isang araw?" narinig kong tanong ni Rai sa'kin. Nilingon ko naman sya para sagutin.

"Ah, si Zephaniah? ayun.. praise God kasi mula ng masheran namin sya ni Ruth about sa Salvation, nakakapagpatuloy naman sya at pati na rin yung bestfriend nyang si Aimy. Sa Sunday nga, sinabihan nila 'ko na gusto nila umattend sa church. Glory to God!"

Natuwa naman sila ng marinig iyon. "Grabe, Amen. Akalain mo yun noh? mamamatay na sana sya nong araw na yun pero, matindi talaga kumilos ang Lord! Kita mo ngayon, nakakapagpatuloy na ulit syang mabuhay at hindi lang yun! nabubuhay na sya ngayon para sa Panginoon!!" manghang sambit sa'min ni David na sinang-ayunan naman naming lahat. Yes Amen!.. Matindi talaga bumago ng buhay ang Diyos!

"Pero alam nyo guys, kung may isang narealize man ako don sa pangyayaring yun, siguro yun is.. dapat pala talaga handa tayo palagi bilang mga lingkod ng Lord. We should be available always para magpagamit sa Kanya? Kasi kung siguro nong mga time na yun, nanlalalamig ako sa Kanya at etong si Ruth, hindi sana namin maipapagamit yung mga buhay namin para mailigtas ang kaluluwa ng estudyanteng iyon. Kasi.. a broken vessel can't possibly be used by God. Dapat buo ka at hindi sira. Kasi hindi mo maisasalin ang grace at blessing e mula sa Kanya kung ikaw mismo mas may nangangailangan pa nito, diba? Mapupunta lang yun sayo lahat at hindi mo makakayang isalin sa iba. Pero buti na lang talaga kasi ayos naman ang spiritual life namin nong time na yun kaya nagamit Nya kami at nailigtas ang kaluluwang iyon mula sa tiyak na kapahamakan." pahayag ko sa kanila. Napansin ko naman ang iba't ibang reaksyon nila na tila nalungkot sa mga naunang sinabi ko at masaya naman yung iba dahil sa mga nahuling nasabi ko.

"Tama ka dyan, Joy. Salamat at narebuke ako dahil sa sinabi mo." napangiti na lang ako kay Caleb na nagsalita noon.

"It's important talaga na we Christians are always ready to be used. Hais...pero sadly, hindi lahat sa atin is handa talaga. Most of us are bagsak ang spiritual life at ang compromising pa sa mundo." malungkot na sambit naman ni Stella. I can't say anything regarding to what she've said kasi, totoo naman kasi talaga. Nakakalungkot lang isipin na kung sino pa 'tong mga kailangang-kailangan ng mundo ay sila pa 'tong mga mas nangangailangan pa ng tulong. Hais.

"Pero guys.. nakalimutan na ba natin na we have a Sovereign GOD? Tiwala lang! hindi Nya hahayaan na manatiling ganito ang bawat isa sa atin. Hangga't may isang Christian na patuloy na lumalaban, madadamay na ang lahat ng apoy na ibinibigay sa Kanya Ni God. Hindi papayag ang Lord natin na hindi maipapasa yung apoy na yun sa isa pang kandila. Liliyab yun ng liliyab hanggang sa masindihan na muli ang lahat, at muling magliliwanag. Hindi tayo mga talunan. Tinawag tayo para makabahagi Nya sa walang hanggang katagumpayan. The Cross has finished everything, remember?"

Tila nabalik naman ang mga fire sa puso namin dahil sa matinding encouragement na sinabi na yun ni David. Eto talaga kagandahan ng may mga kasama kang kapwa mo Christian eh... 'pag may isa sa inyo na nanganganib ng bumagsak, may mga kasamahan syang sasalo sa kanya. At pag sya naman yung bumagsak, may mga tutulong rin sa kanya upang tumayo at bumangong muli. Saluhan lang ganun. (Galatians 6:2, Ecclesiastes 4:13)

Nagsimula na rin kaming maghiwa-hiwalay ng daan dahil sa magkakaiba naming section at classroom. Nagpaalam na sila Stella at ang grupo ni Caleb sa'min at dumiretso na sa classrooms nila habang kami namang tatlo nila Ruth at David ay dumiretso na rin sa classroom namin. Sa room 666.