Bordokent+18

-1

Mutsuz insan var mıdır Bir anını bile mutlu geçirmeyen birisi var mıdır bu dünyada. Vardır galiba  o görevi de ben üstleniyorum. geçmişe dönüp baktığımda bir günümü bile mutlu geçirdiğimi hatırlayamıyordum ama ailemle çünkü genelde kendi başıma olduğumda deli gibi güler eğlenirdim kimse durduramazdı . Sanırım bu günde o deli gibi gülüp saçma sapan davranıp eğleneceğim günlerden birisi değildi . Sabaha gözlerimi anne ve babamın büyük kavga seslerinin biriyle açmıştım kavgasız günümüz olmazdı  genelde kaç defa boşanma aşamasına gelmelerine rağmen hala bu evde cehennemi yaşıyorduk . Birde benden küçük kardeşim var tabi ki genelde onun yanında kavga etmez belli etmemeye çalışırlardı . Ama tüm ceremeyi yine ben çekerdim neden mi çünkü ben bu aileye ve dünyaya yanlışlıkla ve istenmeyen olarak gelmiştim . Anne ve babamın gençken yaptığı bir hata sonucu dünya yolculuğum başlamıştı . Babam beni hiç istememiş annemle benden kurtulmaya karar vermişler ama anneannem buna izin vermeyip annemi vazgeçirmiş ve doğal olarak annemle babam benim yüzümden evlenmek zorunda kalmışlardı . Tüm bunları nerden biliyorum aslında kendileri anlatmamıştı rastgele bir gün yine bu kavgalarının içinde duymuştum . Bunu bildiğimi bile bilmiyorlardı . Seslere uyanarak yatağımda yan dönüp saate baktım saat tam olarak dokuza geliyordu . Hafta sonu olduğum için erken uyanmama gerek yoktu ve beni uyandırma gereksiniminde bulunmazlardı . Genelde evden okula geçerdi günüm evde iste tek görevim anne ve babamın stres çarkı gibi üzerime bağırıp çağırmasıyla ibaretti. Derslerim her zaman iyi oldu bu sene istediğim üniversitede istediğim bölüme girmiştim .Hiç arkadaşım olmadığı için genelde vaktimi ders çalışmak ve film izleyip onların yerine ağlamakla geçerdi . Dağınık saçlarımı kaşıyarak yataktan kalkıp aynanın karşısına geçtim . Aynadan omzuma dökülen kızıl saçlarıma ve dünyanın tüm renksizliğine meydan okuyan mavi gözlerime baktım . Yüzüm solgun  ve bitkin gözüküyordu . Aynada kendimi incelemeye devam ederken alt kattan gelen cam kırılma sesi ile irkildim . Kapıyı açıp hızla merdivenlere yöneldiğimde diğer oda da ağlayan kardeşime kapıdan baktım . Yatağın içinde yatıyordu masanın  üzerinde duran oyuncakları hızla eline verip kapıdan geri çıktım anne ve babamın sesleri duyuluyordu merdivenlerden inip onlara baktığımda annem ki elini saçlarından geçirip bana bakmıştı . 

-Ne bakıyorsun mutlu musun bu tablodan uğursuz eserine mi bakıyorsun 

dediği şey yüzüme tokat gibi çarpmış buğazıma bir yumru oturmuştu .Babam kapıyı çarpıp çıktığında annem vitrinde duran süslerden birini alıp hızla bana fırlattığında kendimi kollarımla kapatmıştım . Anlıma değen sert cisimle ağzımdan büyük bir çığlık çıkmıştı .

-Her şeyin sorumlusu sensin keşke hiç doğmasaydın keşke orda ölseydin senin yüzünden bu hayata mahkum kalmazdım . Yanımdan geçip gittiğinde sadece göz yaşlarım ile kalmıştım anlımı tutarak merdivene oturduğumda  gözyaşlarım kendiliğinden akmaya başlamıştı . Kendi hatalarının sonucunu bana yüklüyorlardı . Yerimden anlımdan akan kan ile kalktığımda sessizce odama çıkmıştım .Aynanın karşısına geçip yarama baktığımda küçük ama bende büyük bir hasar bırakan yaraydı . Çekmeceyi karıştırıp bulduğum kutudan malzemeleri çıkartım yara bir yara bandı yapıştırdım . Kahvaltı yapmayı özellikle de hafta sonu geç yapılan kahvaltıları çok severdim ama bu olaydan sonra iştahım kalmamıştı . Saçlarıma bakmadan üzerime deri ceket ve altına aynı renkte bir pantolon giyerek çantamı alıp evden hızlıca çıktım. İzmir in havasını gerçekten seviyordum yürüyüş yaparak kendimi rahatlatmayı planlıyordum deniz kenarında bulduğum bir banka oturarak nefes almaya çalıştım . Ne kadar oturdum o bankta bilmiyorum ama epey bir vakit geçtiğini karnımın gurultusundan anlamıştım . Çantamı açıp saate bakmak için telefonumu elime aldım o arada çantadan kayıp düşen cüzdanımı almak için aşağı eğildim . Elinde telefonu ile konuşarak gelen yüzünün yeleğinin şapkasından dolayı gözükmeyen adam dikkatimi çekmişti . Sesini banklar yakın olduğu için çok net duyuyordum .