Aşk Yakar | GxG | Mahidevran + Hürrem

[. 1 .]

Merhabalar 🤗
Bekleyenleriniz vardı bekletemedim 🥰
Severek okuyun, keyifli okumalar 💋

Hanedanlığın önemli bir üyesi olmak bir çoklarının hayaliyken Mahidevran'ın kabusuydu. Gururlu, kibirli, sultanların en soğuk olanıydı yapı olarak fakat kimse gerçekteki Mahidevran'ı tanımazdı. Bütün cariyelerin imrenerek, aynı zamanda da korkarak baktıkları genç kadının derin bir özlemi vardı kimselere söylemediği. Gençlik yıllarına, başına buyruk, asi dolaştığı çocukluk zamanlarına geri dönmek istiyordu. Arnavut kaldırımlarında yürüdüğü o gerçekçi, doğal zamanlarını özlüyordu. Fakat bu artık mümkün değildi. Otuzuna merdiven dayamış, bir şehzade annesi olarak sultan unvanına yakışır bir şekilde hanedanın köleleri arasında dolaşmalı ve kibrini sergilemeliydi. Tıpkı Valide sultan, Hatice sultan ve diğerleri gibi. Ama Mahidevran artık rol yapmaktan sıkılmıştı.

"Sultanım, hazır mısınız?"

Gülşah hatunun sesini duyduğunda Mahidevran bakışlarını aynadan uzaklaştırarak yardımcısına döndü ve kadına kibar bir şekilde gülümsedi.

"Hazır olmadığımı söylesem, beni götürmekten vazgeçecek misin?"

"Haşa sultanım" dedi genç kadın korkudan titreyen cılız sesiyle. Mahidevran alaycı tebessümüyle bir kez daha gülümseyip bakışlarını tekrardan aynaya döndü ve öfkeyle bakan gözleriyle göz göze gelirken elindeki fırçayı tuvalet masasının üzerine bırakıp ayağa kalktı.

"Gidelim bakalım. Benim bıkıp da sultanımızın bıkmadığı bir verimsiz perşembe buluşmasına daha..."

~

"Gel Mahidevran, yaklaş. Sana çok değerli bir hediyem var."

Odaya girer girmez sultanın neşeli sesiyle karşılaştı Mahidevran. Sultan Süleymanın sırtı ona dönüktü bu yüzden de kadının yüzündeki umursamaz ifadeyi görmüyordu.

"Zümrüt'e olan merakını biliyorum" dedi adam kadından bir cevap gelmemesine aldırmadan. Mahidevran, yavaş adımlarla geçip sultanın yanında durduğunda kayıtsız bakışlarını elindeki yeşil taşlı yüzüğe kaydırdı. Gerçekten de güzel sayılırdı. Gözyaşı damlası şeklinde olan taşın en güzel yanı Mahidevran'ın gözleriyle aynı renkte olmasıydı. Genç kadın bu düşünceyle gülümsedi. Sultanın gönlünü alma çabasını takdir ediyordu ama kaçınılmaz bir gerçek vardı ortada. Bir kadının kırılan kalbini tekrardan onarmak imkansızdı...

"Beğendin mi?" diye sordu adam tok bir sesle. Yüzüğü alıp havaya kaldırdı ve masmavi gözlerini Mahidevran'ın umursamaz yeşillerine dikti. Mahidevran yüzüğe değil sultana bakıyordu. Her zamanki aşk, sadakat pırıltısı yoktu çakmak çakmak bakan gözlerinde. Şimdi sadece duygusuz, boş bir ifadeyle bakıyordu oğlunun babasına.

"Güzel" dedi sessizliğini daha fazla sürdürmeden. Yüzüğü sultanın parmağına takmasına fırsat vermeden eline alıp inceliyormuşçasına parmakları arasında çevirdi.

Gerçekten de değerli taştı avucunun içindeki hafif ağırlık. Yüzüğü boş olan işaret parmağına taktı oysaki Süleyman'ın onu yüzük parmağı için yaptığını çok iyi biliyordu.

Süleyman, bu olaya da pek aldırmadan terasa doğru yürüdü. Sırtı Mahidevran'a dönükken konuşmaya başladı.

"Sümbül ağadan senin en sevdiğin yemekleri hazırlatmasını istedim. Açsındır, orada oyalanma."