MARDİN'E GELİN

1. Bölüm

Keyifli okumalar 🌸

İstanbul

"Değerli dostlarımız,mutluğumuza atacağımız ilk adımda bizleri yalnız bırakmadığınız için her birinize ayrı ayrı teşekkür ederim."

Elindeki kadehi havaya kaldırdı. Onunla birlikte diğer davetliler de. Benim de kaldırmam için işaret verdi. Kadehini kadehime tokuşturup "Mutluluğumuzun şerefine." diyerek diğerlerine döndü ve "Mutluluğa" diye bağırdı. Karşı tarafta aynı tepkiyi verdi. Kahkahalar ile "Şerefe Oğuzhan" "Mutluluğunuzun şerefine" gibi sesler geldi.

Eğilip dudağımdan öptü ve eli belimdeyken kulağıma fısıldadı.

"Sen de bir şeyler söylemeyecek misin?"

Hiç tepki vermedim ve tek bir kelime dahi etmedim. Gülümseyerek dişlerinin arasından konuştu duymadım bile.

Beni dans alanına doğru götürdü ve ilk dans müziği çalmaya başladı. Gerçekten birbirlerini seven bir çift için bu nişan rüya gibi olabilirdi. Benim içinse kabus.

"Ne bu hâller? Gören de zorla evleniyorsun zannedecek." diyerek sırıttı. Yüzüne bir tane çakıp kaçmayı istedim o an.

Boynumu koklayıp kulağıma doğru nefesini verdi. Kendimi geri çektim o ise beni kendine bastırdı."Şu an senin yerinde olmak isteyen çok kadın varken senin şu yaptığına bak."

Derin bir nefes aldım ve tekrar geri çekilmeye çalıştım."O zaman onlardan bir tanesi ile evlenseydin."

Kafasını geriye atarak güldü. "Ben de seninle evlenme meraklısı değilim ama parayı peşin verdim abine."

Olayın bu tarafını düşündükçe midem daha çok bulanıyordu. "Yeter bu kadar oturmak istiyorum."

Onu bırakıp yerime gidiyordum ki kolumdan tuttu ve hemen koluma girdi. Kene gibi yapışmıştı.

"Bu inadın nereye kadar sürecek sevgilim? Evlendikten sonra da bu kadar kibar ve ince davranmam bunu bil. Nazını çekemem senin."

O evlilik olmamalıydı bir yolunu bulmalıydım. Ama aklıma da bir şey gelmiyordu.

❄️

Nişanın üzerinden 1 hafta geçmişti. Abim 1 haftadır eve gelmiyordu. Hazırlanıp babamı ziyarete gitmeye karar verdim.

Çok hastaydı ve eve gelemiyordu. Hastanedeydi. Anneme yaşattıkları hâlâ aklımda ama babamdı işte ve şu an morale ihtiyacı vardı.

Üzerimi değiştirdim,arabamın anahtarlarını alıp evden çıktım. Yoldayken fikrim değişti. Önce şirkete uğrayacaktım bakalım Yiğit beyler orda mıydı ?

Şirketin büyük kapısından içeriye girdim ve karşımdaki danışmaya doğru ilerledim. Çalışan değişikliği olmuş anlaşılan.

"Yiğit Gençer burda mı?"

Kadın beni şöyle bir süzdükten sonra konuştu.

"Yok."

Tabi ki de burdaydı. Başka nereye gidecekti?

Asansöre yöneldim. Kadının söylediklerini duymadım bile.

"Yiğit bey böyle şeylerden hoşlanmaz."

İsterse bir taraflarını yırtsın Yiğit bey. O buradaydı ve beni dinleyecekti.

Odasının önüne gelince direkt içeri daldım. Arkadaşı Can burdaydı ama abim yoktu.

"Hoşgel-"

"Abim nerde?'' diyerek lafını kestim.

"Bilmiyorum. En son senin nişanda gördüm."