Biri öldü;
Kadının kardeşi, adamın ışığı.
Biri öldü;
Birinin sevdiği adam, diğerinin evladı.
Biri öldü;
Birinin öldürdüğü kişi, birininde yardım ettiği.
Biri öldü;
Ve o ölüm, insanların içindeki bir duyguyu uyandırdı.
İntikam duygusu Uyanış'a geçti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2.BÖLÜM "İNTİKAM TOHUMU"
Yıllar sonra sana birinin emanet ettiği kişiyi gördüğünde ne hissedeceğini bilemezdi insan. Ne hissettiğimi bilmiyordum ama emin olduğum tek bir şey varsa o da intikam alacağımızdı.
Hazer Kara'nın soyadı her yeri adı gibi karaya boğduğu zaman neye uğradığımı şaşırdım. Ulaş'ı kaybettiğim odadaydım, ne hissedeceğimi bilmiyorum ama acı her yerdeydi, özlem ise en üst safadaydı.
"Neden," diye mırıldandım. "Neden burada?"
"Ne kaybettiğimizi görelim diye." net sesi boğazımdaki yumruyu daha da acılı hale getirmeye yetti. "Bizden aldıklarının farkında başlayalım diye."
"Tamam," dedim. "Peki ya şimdi çıkabilir miyiz?"
"Neden çıkmak istiyorsun ki?" diye sordu, yüzünde acı dolu bir gülümseme vardı. "Onu hissetmiyor musun?"
"Hissediyorum," dedim, suya muhtaç bir sesle. "Ama artık onu hissetmek iyi gelmiyor Hazer."
"Biliyor musun?" diye sordu, acı dolu bir kıkırtı çıkartınca gözlerim yumruk olan ellerine kaydı. "O senin kollarında son nefesini verirken beni sana emanet etti, ben ise o sıra uyuyordum, hem de huzurla."
"Biliyor musun?" dedim onun gibi. "O ölüm kalım mücadelesi verirken ben alt katta içki içiyordum." Sesim bıçak kadar keskin, beton kadar sertti. "Onu bizden aldılar."
