ဘုန်း!!!!
စီရီထားသောထိုင်ခုံအစုတ်တွေဆီဆောင့်တွန်းခံလိုက်ရသော Chen။
"Hyung.....တောင်းပန်ပါတယ် ကျွန်တော်လုပ်တာမဟုတ်ပါဘူး''
"မင်း တမင်သက်သက်Dadတို့ကိုကျောင်းခေါ်လာတာမလား!!! ဘယ်အချိန်ထိငါ့ကိုလိုက်နှောင့်ယှက်နေအုံးမှာလဲ!!! မင်းကိုယ်မင်းသတိမထားမိဘူးလား!! ငါဘယ်လောက်ပြောပြောမနာတတ်တာ တော်တော်စောက်မှတ်သည်းခြေမရှိတဲ့ကောင်ပဲ!!''
"Hyung.....''
"ဘယ်သူက မင်းHyungမို့ Hyungလို့ခေါ်နေရတာလဲ!!!''
ခွပ်~
Chenနှုတ်ခမ်းနားရှိသွေးစကိုသုတ်ကာ တိုးဖျော့စွာမေးလိုက်သည်။
"ကျွန်တော်က...တကယ်ပဲ....Chanyeolရဲ့ညီအရင်းမဟုတ်ဘူးလား''
သူအနည်းငယ်တော့တွေဝေမိသွားသည်။
ငယ်ငယ်တည်းကChenကသူ့ညီအရင်းမဟုတ်ကြောင်းအမြဲတမ်းပြောဆိုနေတတ်ပေမယ့် တကယ်တမ်းသက်သေပြစရာဘာမှမရှိ။
သူတို့နဲ့မတူတဲ့အရပ်ကြောင့်လား
ဒါဟာပုံပန်းသွင်ပြင်တစ်ခုအပြင်မပိုတာကို
သူနဲ့ပေါင်းလို့မရတဲ့စရိုက်ကြောင့်လား သူဆိုးသမျှလိုက်မဆိုးဘဲလိမ္မာနေလို့လား
မသိတော့ဘူးကွာ
"မသိဘူး! ငါအဲ့တာတွေလည်းမသိချင်ဘူး! ငါကမဟုတ်ဘူးဆိုမဟုတ်ဘူးပဲ မင်းဘာမှအထွန့်မတက်နဲ့! အေး...ပြီးတော့ တစ်ခုပြောလိုက်မယ် Sooနဲ့ဝေးဝေးနေ
မင်းအနားမှာSooရှိတာငါမကြိုက်ဘူး Sooနဲ့ပတ်သက်ဖို့မကြိုးစားနဲ့''
"ကျွန်တော်နဲ့Sooနဲ့ကသူငယ်ချင်းပါ''
"Hak! သူငယ်ချင်း!''
လှည့်ထွက်သွားသောHyung၏ကျောပြင် ကျယ်ကို ကြည့်ကာထိုနေရာမှာပင်အတွေးတွေထဲနစ်မြောနေခဲ့သည်။
သူတကယ်ပဲDaddyတို့ရဲ့သားအရင်းမဟုတ်ဘူးလား
Chen တစ်နေ့လုံးအတန်းထဲမသွားဘဲ Basketballကွင်းရဲ့ နောက်ဆုံးတန်း ထောင့်အကျဆုံးခုံမှာထိုင်ကာ အကြာကြီးတွေးတောနေခဲ့သည်။
YOU ARE READING
FROM HATE
Fanfictionလူကြီးတွေရဲ့အမုန်းဟာ ကလေးတွေအထိသက်ရောက်နိုင်မလား? ကလေးတွေရဲ့အချစ်ကို လူကြီးတွေရဲ့အမုန်းကတားဆီးနိုင်မလား? ကလေးတွေရဲ့အမုန်းကကော လူကြီးတွေရဲ့အမုန်းနဲ့ယှဉ်နိုင်မလား?
