"နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ?"
"ဟမ္?"
"က်စ္!နာမည္အျပည့္အစံုဘယ္လိုေခၚလဲေမးေနတာေလကြာ!"
စိတ္မ႐ွည္စြာတင္းမာလာတဲ့Chanyeolအသံေၾကာင့္Sooေနာက္သို႔ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္မိသြားသည္။
"Sorry"
"Lee Do Sooပါ"
"ဘယ္မွာေနလဲ?"
"ဟို...ဟိုဘက္..."
"ထားေတာ့ Chenနဲ႔ဘယ္လိုသိလဲ?"
"သူငယ္ခ်င္းေတြပါ"
"သူငယ္ခ်င္း? Hak~"
Sooအံ့ၾသသြားသည္။Chenနဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြပါဆိုတာကရယ္စရာပါလို႔လား။
"ငါတို႔ပတ္သက္မႈကိုဘယ္သူ႔ကိုမွျပန္မေျပာဘူးလို႔ယံုၾကည္တယ္ မင္းျပန္လို႔ရၿပီ"
သူေျပာခ်င္တာေျပာၿပီးအိမ္ထဲ၀င္သြားေသာသူေၾကာင့္Sooျခံေ႐ွ႕မွာေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ရပ္ေနမိသည္။
ငါ...သူ႔ကိုေၾကာက္ေနမိတာလား
ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေတြ႔ဆံုမႈတိုင္းကေကာင္းခဲ့တာမွမဟုတ္တာ။
ဟူး~
Chanyeolမိမိအခန္းထဲထိေရာက္လာၿပီးမွသက္ျပင္းခိုးခ်ရသည္။
ဘာလို႔ႏွလံုးကအဲ့ေလာက္ခုန္ေနရတာလဲ...ၾကားသြားေတာ့မလို႔.....
သူနဲ႔စေတြ႔တဲ့ေန႔တည္းကအဲ့လိုျဖစ္ေနတာ။သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိေတာ့ဘူး။
နားၾကပ္တပ္ၿပီးတစ္လွမ္းခ်င္းစီတအိအိနဲ႔သြားေနတဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ဘယ္ေလာက္ဟြန္းတီးတီးမၾကားဘူး။ေဒါသကိုမထိန္းႏိုင္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္ထိပ္တိုက္ေျပာရန္ကားေအာက္ဆင္းလာခဲ့သည္။
ထိုေန႔ကကားေပၚကမဆင္းလာခဲ့ရင္ေကာင္းသား။ထိပ္တိုက္ေတြ႔ဖို႔မဆံုးျဖတ္လိုက္ရင္ေကာင္းသား။ေဘးကိုကပ္ေ႐ွာင္ၿပီးထြက္သြားလို႔ရရက္သားနဲ႔ဘာလို႔သူအဲ့လိုမလုပ္ခဲ့တာလဲဆိုတာသူကိုယ္တိုင္လည္းနားမလည္ဘူး။
YOU ARE READING
FROM HATE
Fanfictionလူကြီးတွေရဲ့အမုန်းဟာ ကလေးတွေအထိသက်ရောက်နိုင်မလား? ကလေးတွေရဲ့အချစ်ကို လူကြီးတွေရဲ့အမုန်းကတားဆီးနိုင်မလား? ကလေးတွေရဲ့အမုန်းကကော လူကြီးတွေရဲ့အမုန်းနဲ့ယှဉ်နိုင်မလား?