Toen ik je zag...

De vier jongens

Als ik het naar de deur wil lopen om de schoenen die buiten in het uitverkooprek staan recht te zetten, bots ik tegen iemand op... ik schrik.. Ulgg Julia kijk nou eens uit je doppen. Dacht ik nou hard op? Nee, Aurelien staat voor me. De dochter van de baas van Fit-In. Wat doet zij hier nou?!?
Ze kijkt me smeerig aan, klopt haar handjes af langs haar bont jasje, trekt haar staart nog iets straker aan en loopt verder. "Sukkel" hoor ik haar nog zeggen. In een record tijd zet ik die schoenen in het rek recht en ren naar binnen. Wat achteraf gezien niet zo slim plan was. We hebben namelijk zo'n super grote welkoms mat bij de voor deur liggen. En tja.. daar lag ik dan bijna. Maar voor dat ik schamend weg wilde zakken in de grond werd ik bij mijn middel gepakt. "Niet rennen in de winkel Julia" "jaa ik weet het" zucht ik naar mijn baas. Ik hoor Aurelien lachen vanuit het hoekje waar ze staat. "Ga maar vlug naar onze klanten toe, ik wil niet dat je dit verpest Julia" "dit kan de zaak nog beter op de kaart zetten" "Ja meneer ik zal u niet teleur stellen". Maar eigenlijk wil ik het liefst naar huis, op bed liggen met mijn oortjes in en hopen dat deze dag nooit was gebeurt.
Toch loop ik naar de vergader ruimte, daar zitten blijkbaar onze "zo speciale gasten". Ik rol met mijn ogen terwijl ik er aandenk.
Als ik de ruimte binnen kom zitten er vier super knappe jongens. Maar zo te zien denkt Aurelien het zelfde. flirtend raakt ze de jonge met het hoge kuif achtige haar aan op zijn schouder en lacht vreselijk nep. Op school hebben we de conclusie getrokken dat ze Aurelien heet omdat het lijkt op aureool, dat rondje dat boven een hoofd van een heilig persoon altijd afgebeeld staat. Want zo doet ze ook altijd, als of zij die lieve, zoete, heilige prinsesje is. "Hoi" zeg ik.. oehh was dat te blij?.. denk ik. Heey! Zeggen de jongens terug. Aurelien kijkt me bitchy aan en rolt met haar ogen. "Ik hoorde dat jullie hier zijn om een paar sneakers uit te zoeken?" "Ja helemaal correct!" Hoor ik de lange jonge terug zeggen. Hij loopt naar me toe en geeft me een hand. "Hoi, ik ben Owen" De rest van de jongens zeggen na elkaar, ik ben Rein (de jonge met het hoge kuif achtige haar) Ik ben daan! En ik ben Nils..
"Ooh maar dat hoeft toch helemaal niet pappie.." zegt Aurelien. "Ik kan ook best de schoenmaten vragen". " Nee Aurelien dit is Julia haar baan". "Maar pappiee..." zegt ze met een nogal zeurderige toon. Volgens mij wil ze iets duidelijk maken. "Nee Aurelien, kom we gaan". Snel maakt ze een selfie met de jongens. Als ze naar de deur toe loopt geeft ze me met haar schouder net een tikje.. "denk er niet aan". Ze slaat haar paardenstaart over haar schouder draait zich om en wuift heel verleidelijk naar de jongens.