Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gece yine kendini örtmüş, Hyunjin ise altına gizlemişti bedenini. Barın arka sokağındaki bankta oturmuş içerken gözleri elindeki sigaraya gitti, aklına Chan düştü. Bugünkü sözleri unutamıyordu, bir dal olmak yerine ağaç dikmeyi teklif etmesi, çok farklıydı.
İki parmağı arasındaki şeye bakarken boşa yanması umurunda değildi o an, o ne kadar zararlı yaşıyorsa Chan tam tersiydi. O içki ve sigarayla içli dışlı, Chan ise ikisinden nefret ederdi. Chan'ın ruhu ne kadar aydınlıksa o, o kadar karanlıktı ve Chan ne kadar fikirlere açıksa o kendini o kadar kapatmıştı.
"Beni kendine inandırdın," deyip minik bir gülüş bıraktı ve başını eğerek saçlarını karıştırdı. Ardından da tuttuğu sigarayı geri dudaklarının arasına yerleştirmiş, arkasına yaslanmıştı.
'Kalırım' demişti çünkü inanmak istiyordu bir o kadar da tehlikeli olduğunu bilerek. İşin sonunda yalnız kalmak istemiyordu, belki yine ayağa kalkardı yalnız kalırsa belki de dayanamaz yumardı gözlerini.
Chan onu 'o eve' götürmek istememişti, kendisi ile götürmek istemişti Hyunjin her ne kadar içinden bunu kabul etmek istese de kendini o kadar çabuk kaptırmak istemiyordu, ileride alabileceği yarayı en aza çekmeyi düşünüyordü.
Sigara biterken elini pakete attı fakat bu sefer duraksadı, bugün Chan'ın ona kızdığı an aklına gelirken güldü bu sefer. Hatta uzun zaman sonra ilk defa bu kadar samimi güldüğünü fark etti.
"Sinirliyken daha yakışıklıymış," diye mırıldandı sigarayı pakete geri yerleştirirken.
Paketi cebine koyup ellerini birleştirdi ve üzerindeki hırkanın kapüşonunu başına örttü, Chan'ı aramak isterdi şu an, bir telefonu yoktu ama yakında alacaktı kendine bu yüzden beklemesi lazımdı bu isteği için biraz daha. İşleri olduğu için gitmek zorunda olduğunu belirtmişti, bu yüzden üstelemedi, sıkıntı etmedi kendine.
Bugünkü sözlerini düşündü.
Bir ağaç dikmek... Sahi, bir ağaç dikmek herkesin göstereceği bir cesaret miydi?
Bu söz, kurduğu sözler öyle basit sözler değildi.
Hyunjin, bir süre sonra bir cevap bulamadığı için ayaklanmış barın içine geçmişti. İşine kaldığı yerden devam ederken ara sıra kendi birasından minik minik yudumlar alıyor, servis yapmaya çıkıyordu.
Çıkış saatinde sessiz olan alanla beraber derin bir nefes verdi, personel odasına geçip kendi tişörtünü giymiş, hırkasını geçirmiş ve çantasını omuzuna almıştı. Dolabını kilitledikten sonra önce oradan ardından da bardan çıkarken dışarıya bir adım attığı an koşan adım sesleri yavaşladı, başını kaldırdı, Chan'ı gördü.
Gözüne farklı geldi Chan. Belki de hep onu resmi kıyafetlerle gördüğündendi bu farklı gelmesi, şimdi ise bir şort ve bir hırka vardı üzerinde. "Chan," dedi beklemezken.
