Φως στην Ελπίδα

Η αλήθεια

10ο Κεφάλαιο

Μετά από 2 εβδομάδες ο Λάμπρος καθώς γύρναγε από το σχολείο τότε την είδε

Ήταν τόσο όμορφη φορούσε ένα γαλάζιο φόρεμα με λουλούδια ,τα μαλλιά της λιτά με τις μπούκλες της να στολίζουν τους ώμους της όμορφη μα τόσο όμορφη σκέφτηκε

Εκείνη όταν τον είδε προσπάθησε να πάρει τα  μάτια της από πάνω του αλλά της ήταν αδύνατο φορούσε αυτό το μοναδικό γαλάζιο πουκάμισο που τον έκανε ακόμα πιο γοητευτικό  με την τσάντα του στo χέρι του όμορφος τόσο όμορφος σκέφτηκε.

-Γειά σου Λενιώ πήρε εκείνος τον λόγο

-Γειά σου και εσένα του είπε κάπως απότομα

-Τι κάνεις πως  είσαι είπε τότε εκείνος

-Καλά είπε αλλά στην πραγματικότητα  όμως δεν το εννοούσε

-Δεν μου φαίνεσαι και τόσο καλά για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό της είπε πονηρά

Τότε την τράβηξε στο στενό όπου ήξερε ότι τέτοια ώρα κανείς δεν θα τους ενοχλούσε κανείς

-Λάμπρο τι κάνεις μην με τραβάς καλά είμαι.

-Μπορείς να γίνεις και καλύτερα νομίζω της είπε εκείνος χαμογελώντας πονηρά

Τότε εκείνη τον κοίταξε και πριν προλάβει να μιλήσει, εκείνος την αγκάλιασε. Εκείνη παρέμεινε απλά εκεί  είχε τρομερή ανάγκη να τον αισθανθεί κοντά της αλλά και εκείνος δεν πήγαινε πίσω ήθελε μόνο να μυρίσει το άρωμα τον μαλλιών της.

Μετά από λίγα λεπτά εκείνος σταμάτησε να την αγκαλιάζει και την κοίταξε γλυκά στα μάτια είδε την ανάγκη της και έκανε πάλι την κίνηση ματ για να την ηρεμήσει, την φίλησε επιτακτικά. Εκείνη όμως απομακρύνθηκε απρόθυμα.

-Λάμπρο Λάμπρο σταμάτα είπε μέσα στο φιλί τους.

Έφυγε τρέχοντας ,η αντίδρασή της τον παραξένεψε αλλά ήξερε που θα την βρει για να της πει ένα πολύ σημαντικό νέο για την συνέχεια των ζωών τους.

Τότε εκείνη έτρεξε στην ρεματιά τους το μόνο που έκανε ήταν να πέσει στο χώμα και να κλάψει δεν άντεχε άλλο αυτήν την κατάσταση δεν μπορούσε άλλο αυτήν την αντιπαθητική αίσθηση της λύπης ήθελε να ανασάνει και ήξερε ότι για να γίνει ένας ήταν μόνο ο τρόπος το μυαλό της ήταν μπερδεμένο η λογική της την είχε εγκαταλείψει ήρθε να μια σανίδα σωτηρίας για να πιαστεί και να ανασάνει ξανά ελεύθερα.