Φως στην Ελπίδα

Η επιλογές που είναι μη επιλογές

7ο Κεφαλαιο

Όλα ξαφνικά άλλαξαν με μια κίνηση άλλαξε όλη τους η ζωή.

 Τελικά  η Θεοδοσία δεν  είχε χάσει το παιδί  ήταν μια απλή αιμορραγία διότι είχε σηκώσει ένα μεγάλο βάρος κάτι που απαγορευόταν στην κατάστασή της, η Ρίζω την συμβούλεψε να  μείνει μερικές ημέρες στο κρεβάτι. Όλοι εκείνη την ημέρα ήταν σαν μια καταιγίδα που πέφτει στη θάλασσα τόσο άσχημη κατάσταση επικρατούσε μιας και ο φόβος είχε φωλιάσει στην καρδιά της Θεοδοσίας. Ο Λάμπρος προσπάθησε με όποιον τρόπο μπορούσε να την παρηγορήσει αλλά η σκέψη του πήγαινε αλλού. Η καρδιά του ήταν είναι και θα είναι της Ελένης αλλά το μυαλό του ήταν τώρα στην Θεοδοσία  σαν μια φίλη του, όχι σαν γυναίκα του που πρέπει να τη παρηγορήσει με λόγια αγάπης  και θετικές σκέψεις για το μέλλον ,που ακόμα ούτε ο ίδιος ήξερε αν υπήρχε μέλλον μεταξύ τους, το παιδί ήταν τι μοναδικό πράγμα που τους ένωνε, ντράπηκε με τις σκέψεις αλλά ήξερε ότι το παιδί δεν ήταν η σωτηρία τους.

Η Ελένη από την ώρα που γύρισε σπίτι ένιωθε μια κούραση τρομερή, κούραση με μελαγχολία σύγχρονος. Δεν μπορούσε άλλο έκλειναν τα μάτια της και ήταν ακόμη μεσημέρι. Ο πατέρας της την κοιτούσε εξεταστικά και τότε άρχισε να ρωτάει!

-Ελένη είσαι καλά; Φαίνεσαι χλωμή και κουρασμένη! Γιατί δούλευες τόση ώρα στα χωράφια; Αφού ήσουν ταλαιπωρημένη; 

Εκείνη τον κοίταξε σαν να μην καταλάβαινε τι της έλεγε. 

- Δεν έχω τίποτα πατέρα όλα καλά, πάω να ξαπλώσω .Του απάντησε στεγνά. Εκείνος δεν συνέχισε απλά την άφησε να πάει χωρίς πει τίποτα άλλο! 

Μετά από λίγες ώρες η Θεοδοσία είχε αποκοιμηθεί ή έτσι νόμιζε ο Λάμπρος που ήταν δίπλα της ναΙ την έχει πάρει αγκαλιά με δική της απαίτηση. Δεν άντεχε άλλο ήθελε να πάρει καθαρό αέρα ,ήθελε να σκεφτεί καθαρά στο κεφάλι του ήταν όλα ανακατεμένα. Σηκώθηκε αργά ώστε να μην την ξυπνήσει φόρεσε γρήγορα το παλτό του και πήγε να φύγει, η φωνή της ακούστηκε στον χώρο 

-Λάμπρο που πας

-Θέλω να πάρω λίγο καθαρό αέρα Θεοδοσία κοιμήσου ,χρειάζεσαι ξεκούραση μετά την ταραχή που πήρες.

-Λάμπρο...

-Έλα πες μου Θεοδοσία της είπε απότομα

-Τίποτα

και εκείνος έφυγε

 Δεν είπε τίποτα έφυγε, τα πόδια του δεν ήξεραν που πατούσαν και που βρίσκονταν, ήξεραν όμως να τον πάνε μόνα τους στο μοναδικό μέρος που μπορούσε ανασάνει ελεύθερα! Στη ρεματιά τους στο κρησφύγετο της χαράς και της λύπης !Εκεί που συναντιόντουσαν ως παιδιά, φίλοι, έφηβοι εραστές εκεί που έδωσαν το πρώτο τους φίλη, εκεί που ξεκίνησαν όλα και απ' ότι φαίνεται δεν είχαν τελειώσει γιατί η μοίρα τους επιφύλασσε κάτι διαφορετικό από αυτό που περίμεναν μια αρχή διαφορετική απ' όλες τις άλλες που θα αργούσε  ακόμα αλλά ήταν κοντά. Τότε ήρθε η βροχή για την κάθαρση των συναισθημάτων του και των επιθυμιών του μέχρι να φτάσει σε μία μορφή περισσότερο  εξιδανικευμένη, την αγαθότητα και την περίθαλψη της ψυχής του ήθελε μόνο να καταλάβει τη θέλει και το κλάμα του ήταν λυτρωτικό. Εκεί κάτω από την βροχή να καθαρίσει το μέσα του, από την ψυχολογική πίεση που δέχεται από  τις επιλογές του που είναι και μη επιλογές του και μετά ηρεμία.