Φως στην Ελπίδα

Είσαι τα πάντα για εμένα

 9οΚεφάλαιο 

Τότε ο Λάμπρος σήκωσε την Λενιω στα χέρια του ώστε να μην την αναγκάσει να περπατήσει ύστερα από την ξαφνική λιποθυμία της. Τότε εκείνη απόρησε

-Λάμπρο τι κάνεις εκεί

-Τι εννοείς Λενιώ

-Γιατί με κουβαλάς ασε με κάτω έκανε να αποτραβηχτεί αλλά εκείνος την κράτησε ακόμα πιο σφιχτά

-Λενιώ σταμάτα σιγά μη σε αφήσω να περπατήσεις άσε με να σε βοηθήσω

-Λάμπρο μπορώ δεν είναι ανάγκη

-Είναι σταμάτα πάμε στη Ρίζω ανησυχώ

-Λάμπρο..

-Τι είναι πάλι δεσποινίς Σταμίρη της είπε χαριτολογώντας

-Θα μας δει όλο το χωριό είπε με ένα κρυφό χαμόγελο στα χείλι της

-Θα πάμε από τα στενά και θα μας δει κανείς μπορούμε να πάμε τώρα της είπε χαμογελαστά

-Λάμπρο είπε εκείνη κάπως σιγά

-Τι είναι πάλι Λενιώ

-Ευχαριστώ και τον κοίταξε κατάματα

-Σ 'αγαπώ της απάντησε αυτός 

-Κι εγώ αλλά δεν πρέπει

-Στην αληθινή αγάπη όλα επιτρέπονται Λενιώ 

της είπες με έντονο βλέμμα και εκείνη τον κοίταξε με βλέμμα αγάπης

-Πάμε όμως Λάμπρο θα σου φύγει η μέση

-Χαλάλι, πάμε όμως τώρα

-Πάμε με ένα μειδίαμα στο πρόσωπό της

Έφτασαν έξω από το σπίτι της Ρίζως της χτύπησαν αλλά δεν ήταν μέσα απογοητεύτηκαν αλλά είπαν ότι  θα την βρουν κάποια άλλη στιγμή. Ο  Λάμπρος ανησυχούσε αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι εκείνη τη στιγμή έτσι αποφάσισαν να πάνε ο καθένας στο σπίτι του. Ο Λάμπρος συνόδεψε τη Λενιώ στο σπίτι της.

-Λενιώ μου είσαι καλύτερα

-Ναι Λάμπρο όλα καλά, ευχαριστώ και πάλι

-Δεν έκανα τίποτα μην με ευχαριστείς...Λενιω

-Σταμάτα μην πεις τίποτα ότι είχαμε τελείωσε ξέρεις ότι αυτό  είναι το σωστό

Τότε εκείνος κατέβασε το κεφάλι του, μια σκέψη πέρασε από το μυαλό του και τότε η σκέψη έγινε πράξη

Την άρπαξε απότομα και την φίλησε δεν μπορούσε να αντισταθεί ήθελε να γευτεί τα χείλι της να μυρίσει το άρωμα της να αγγίξει την μέση της με το χέρι του να την αγκαλιάσει και να την κρύψει μέσα στην καρδιά του και να μην την αφήσει να ξαναβγεί ποτέ. Το φιλί τους κράτησε δεύτερα, λεπτά, ώρες, αιώνες ούτε εκείνοι ήξεραν είχαν χάσει την αίσθηση του χρόνου είχαν βυθιστεί στο πάθος του φιλιού τους στην αίσθηση του ενός από τον άλλο. Εκείνη βγήκε πρώτη από τον λήθαργό τους αλλά δεν αποτραβήχτηκε απλά έμεινε στην καμπύλη του λαιμό του κλαίγοντας.

-Λενιώ μου, αγάπη μου μην κλαις

-Δεν μπορώ Λάμπρο σκέφτομαι πως τώρα θα πας στη ΓΥΝΑΙΚΑ σου και σκέφτομαι πως εγώ δεν σου είμαι τίποτα δεν έχω το δικαίωμα ούτε να σε αγγίζω, ούτε να σε φιλάω, ούτε να σε αγκαλιάζω ούτε τίποτα.

-Λενιώ τι λες, εσύ έχεις μόνο το δικαίωμα να τα κάνεις αυτά γιατί το δέρμα μου μόνο το δικό σου άγγιγμα δέχεται εσύ είναι η ΓΥΝΑΙΚΑ μου, η φίλη μου, η ερωμένη, η καρδιά μου, η αναπνοή μου, η μητέρα των παιδιών μας που θα έρθουν ,γιατί εμείς μαζί θα καταλήξουμε και ας λες ότι θες, τέτοιες αγάπες δεν πρέπει να χάνονται θυμάσε τη μας είχε πει ο Γιάννος, αλλά εμείς δεν τον ακούσαμε .Λάθος μας μεγάλο !Αλλά όλα τα λάθη πάντα χρειάζονται μια δεύτερη ευκαιρία ώστε να διορθωθούν .Εγώ σου λεώ πως θα έρθει αυτή κάποια στιγμή.

Τότε εκείνη το κοίταξε με θαυμασμό, με ένα φως στα μάτια σαν ηλιαχτίδα που της έδωσαν πάλι μια μικρή ελπίδα που δεν τολμούσε ούτε η ίδια να παραδεχτεί στον εαυτό της αλλά δεν είπε τίποτα τον κοίταξε μία ακόμη φορά και πήγε μέσα στο σπίτι της χωρίς να πει τίποτα.

Κάποιος όμως ήταν θεατής σε όλη αυτήν την συζήτηση. Ο Γιώργης τα είχε ακούσει όλα ναι αυτός θα ήταν ο πιο σωστός γαμπρός για την κόρη του ο εγωισμός του όμως τους είχε φέρει σε όλη αυτή την κατάσταση και είχε μετανιώσει που έφτεγε εκείνος για την δυστυχία της κόρης του αλλά και του Λάμπρου να ζει μια ζωή από πίεση μετά την επίσκεψή του στην Αθήνα. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα ή μήπως όχι ή μήπως δεν διορθώνονταν και  αν είχε μια δεύτερη ευκαιρία να διορθώσει το λάθος του ή θα το φρόντιζε η μοίρα αυτό από μόνη της. Πως θα εξελίσσονταν τα πράγματα ;

Το μόνο σίγουρη πως πάντα θα κυριαρχεί η αγάπη τους  σε οποιαδήποτε απόφαση για το μέλλον.