alien blues - sakuatsu

6

I need to purge my urges
Shame, shame, shame!

--

Almaya çalıştığım nefes ciğerlerimden geçmiyor gibi hissediyordum, terlemeye başladım. Yerimden kalkıp masadaki makası aldım ve koluma doğru tuttum.

"Utanç verici."

Çizik.

"Utanç verici."

Bir çizik daha.

"Utanç verici!"

Birkaç çizik daha.

Sinirimi attığımda çok geçti, çoktan kollarımdaki izlere yenilerini eklemiştim bile. Olduğum yere çöküp dizlerimi kendime doğru çektim ve ağlamaya başladım.

Neden kimse beni sevmiyor?

Ben sadece bir yük müyüm?

Neden böyleyim?

Kendimden nefret ediyorum.

"Atsumu?"

Ağlarken kapımın açıldığını fark etmemiştim bile. Yüzümü dizlerime gömüp kazağımın kollarını izleri kapatacak şekilde sardığımda Osamu kapıyı kapatıp yanıma doğru geliyordu.

"Atsumu."

"Hm?"

"Ne yapıyorsun?"

Sesi endişeli çıkıyordu, ilk defa beni bu halimle görmüştü.

"Benim üzüntü gibi bir duygum yok, merak etme," deyip titreyen sesimle güldüğümde suçluluk duygusu hissettiğini biliyordum ama umrumda değildi. Zaten suçluydu.

"Özür dilerim."

"Affetmiyorum."

"Atsumu, gerçekten üzgünüm."

"Affetmediğimi söyledim."

"Sana öyle davranmamalıydım, biz kardeşiz. Bana hiç sorunlarını anlatmıyorsun ki zaten..."

"Nedenini hiç düşündün mü acaba?"

"Kolunu göster."

"Hayır."

Tutup çekiştirdiğinde canım çok yandığı için açmasına izin verdim ama gördükleri karşısında şoka uğramıştı.

"T-Tsumu..."

"Göstermek istemediğimi söylemiştim."

"Ne-Neden?"

"Gerçekten umurunda mı yoksa vicdan azabından dolayı mı soruyorsun?"

"Aptal mısın? Tabii ki de umrumda, sen benim kardeşimsin! Ben umursamayacağım da kim umursayacak?"

"Neden yıllardır yanımda değilsin o zaman!"

Kelimeler ağzımdan iznim olmadan çıkıyordu.

Osamu bunu umursamadı, sadece bana sarıldı. Ben de sorgulamadan omzunda hıçkırarak ağladım.

Belki de tek ihtiyacım olan buydu... Biraz sevgi.