အချစ်ကရိုင်းတယ်

သူမ

သံလွင်ရင်တွေခုန်နေသည်။ ဆေးကုမှတ်တမ်းစာအုပ်ကို ကြည့်နေပေမဲ့ စိတ်ကတော့ ရှေ့မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာထိုင်နေတဲ့ ပန်းခက်ဝေ ဆိုတဲ့
မိန်းကလေးကို ဘယ်လို စကားစပြောရမလဲဆိုတာသာ တွေးနေမိသည်။ထိုစဉ်

နွယ်~~ဆရာ မှတ်တမ်းတွေက နွယ် သေချာလုပ်ထားပါတယ်

သံလွင်~~ကျနော်လဲ ကြည့်စရာမရှိတော့ ဒါလေးပဲ
ကြည့်နေရတာ

နွယ် က ရီကာ

နွယ်~~ဆရာ နွယ့်သူငယ်ချင်း လှတယ်မလား
ဆိုကာ စသလိုပြောတော့

သံလွင် ပန်းခက်ဝေ ဆိုသော မိန်းကလေးကို
တချက်ကြည့်မိလိုက်သည်တွင် ခက်ဝေ နှင့်
အကြည့်ချင်းဆုံ၍ ရှက်သွားကာ
ခေါင်းငုံ့လိုက်မိသည်။ခက်ဝေ က နွယ့် ကို မျက်စောင်းလေးထိုးကာ စောင်းကြည့်သည်။
ထိုစဉ် ရဲရင့်ရောက်လာကာ

ရဲရင့်~~ခက်ဝေ ပါ ရောက်နေတာလာ

နွယ်~~ဟုတ်တယ် ကိုရဲရင့် အိမ်မှာတယောက်ထဲထားခဲ့ရမှာ စိတ်မချတာနဲ့ခေါ်လာလိုက်တာ

ခက်ဝေ~~ခက်ဝေ က ကလေးလဲမဟုတ်ပါဘူး

ဆိုကာ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ပြောတော့ သံလွင်
ထိုမိန်းကလေးထံသို့ အကြည့်ထပ်ရောက်ခဲ့သည်

ရဲရင့်~~ဆရာ သူက ကျောင်းကအထက်တန်းပြဆရာမလေ ရွာက ကလေးတွေရဲ့အချစ်တော်ပေါ့

သံလွင်~~ဪ........
ဆိုကာ ဘာမှဆက်မပြောပဲ စိတ်မဝင်စားဟန် ပြန်ဖြေမိသည်

ခက်ဝေ~~နွယ် ၇နာရီတောင် ကျော်နေပြီ လူနာမကျရင်လဲ ပြန်‌ရအောင်လေ

နွယ်~~အေးပါခက်ဝေရယ် ဒါဆိုဆရာ နဲ့ကိုရဲရင့် နွယ်တို့ ပြန်တော့မယ်နော်

ရဲရင့်~~ကျွန်တော်လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ ဆရာလဲလိုက်ခဲ့ပေါ့

ခက်ဝေ~~ရပါတယ် စက်ဘီးပါလာတယ်လေ

နွယ်~~ခါတိုင်းလဲ ကိုရဲရင့်လိုက်ပို့နေကျပဲဟာ
အရင်လိုပဲ စက်ဘီးတွန်းရင်းပြန်တာပေါ့

ရဲရင့်~~ကျွန်တော်မျိူး တွန်းပေးပါ့မယ်ဗျ

ဆိုကာ ရွတ်နောက်နောက်ပြောတော့ ခက်ဝေ နွယ့်ကိုသာ ဘုကြည့်ကြည့်မိသည်။နွယ်က သူ့သူငယ်ချင်း
အဆိုးလေးကို ရီ၍သာကြည့်နေသည်။
ဘေးမှ သံလွင်က