Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Günümüz:
5/Kırgın
Biz insanlar o kadar garip varlıklarız ki. Her zaman ulaşamadığımız şeylere takılı kalıyoruz. Elimizde olanların değerini bilmeden, elimizde olmayan o şeyleri isteyip duruyoruz. Bu hiç adil değil. İnsanlığa yüklenen bu özelliğin kalkması için her şeyi yapardım. Kariyerim için gereken tüm başarılara sahip olmuştum. Beni seven bir anne ve babaya sahiptim. Beni anlayan bir kardeşe de sahiptim. Okuduğum fakültenin en popüler kişisiydim ama bir hiç uğruna tüm bunları bir kenara koyuşuma inanmıyordum.
Bileklerimdeki ipe bakarken hayatı sorgulama kısır döngüsüne girmiştim. Ellerimi karnımın üzerine indirdim. Başımı kaldırıp tekrar etrafa baktım. Giray'dan hiçbir iz yoktu. Dün gece çektiğim ağrı yüzünden tekrar ilaç almam gerekmişti. İlacı aldıktan yarım saat sonra uykuya daldığım için onun dün gece ne yaptığını bilmiyordum. Bedenimdeki uyuşukluk hala devam ediyordu.
Evin kapısı aniden açıldığında irkilerek kapıya doğru baktım. Aniden gelen her sesten korkardım zaten. Kapıdan içeriye Giray elinde bir poşetle girdi. Tüm zaman boyunca evde yalnız mıydım yani? Yattığım yerden doğrulmaya çalışsam da asla başaramayarak geri boylu boyunca uzanmaya devam ettim. Giray göz ucu ile bile bana bakmayarak mutfağa doğru ilerledi. Yine siyahlar içinde giyinmişti. Dün onu ilk defa siyah dışında bir renkte gördüğüm için de tanıyamamış olabilirdim. Şimdi gördüğüm Giray benim tanıdığım Giray'dı.
