Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
///Günümüz:
6/Üzgün
Giray ellerimdeki ipi çözmemişti. Sanki ellerimi çözdüğü anda kaçıp gidecektim. Aslında doğru düşünüyordu. Ayaklarım işe yaramaz bir durumda olmasaydı ilk işim kaçmak olacaktı. Aptal bacaklarım o kadar güçsüzlerdi ki birkaç adım atsam hemen yıkılacaktım bu yüzden Giray beni kucağına alıp mutfağa götürmüş ve oradaki sandalyelerden birine beni resmen park etmişti. Ellerim bağlı hırçın mavi gözlerimi ona dikmiş sırtını izliyordum. Ozanın beni aldattığını nasıl öğrenmişti? Beni neden seviyordu? En önemlisi beni nasıl öpebilirdi? Hırsla bir bacağımı havaya kaldırıp ona vurmaya çalışsam da bu en amaçsız işlerden biriydi. Bedenim ölüydü hiçbir işe yaramıyordu. Tek bedenim değil her açıdan işlevsizdim. Sakince bu sandalyede oturmak istemiyordu. Konuşup her şeyi öğrenmek istiyordum. Çok fazla bilgi yüklemişti bana. Bunları sindirmem gerekiyordu.
Giray üzerine tam oturan tişörtü yüzünden geniş omuzlarını bana sergiliyordu. Spor yaptığını bildiğim için şekilli sırtını garipsememiştim. Özenle patatesleri soyup doğrarken yüzündeki ifadeden ne düşündüğünü anlamıyordum. Bir insan hiç mi mimik yapmazdı? Kaşlarını bile çatmıyor dümdüz bakıyordu. Ona seslenmek için dudaklarımı araladım. Kuru dudaklarımdan sesim güçsüz çıkmıştı "Giray...."
