Sanırım Sevgiydi (bxb)

4

Aslında tanışmaları Utku'nun annesinin kantinde çalışmasıyla olmuştu. Utku da annesine yardım etmek için orada oluyordu.

Ufuk her teneffüs kantine giden biri değildi çünkü zaten çok pahalıydı. Tüm parasını oraya harcayamazdı sonuçta, değil mi? Böyle düşünmesi kantindeki Utku'yu görene kadardı.

Her ne kadar sürekli kazık yese de sanıyordu ki Utku'yu görmeye değerdi.

Birkaç gün kısa konuşmalardan sonra Ufuk tüm cesaretini toplamıştı. Sadece bir şeyler içmek isteyip istemediğini soracaktı.

"Merhaba!"

"Merhaba Ufuk. Çilekli süt mü yine?"

"Imm hayır. Ben bisiklet sürelim ister misin diye soracaktım."

Ne bisikleti içecek diyecekti ama artık geçmişti çünkü Utku kabul etmişti bile.

"Olur. Nerede ve ne zaman?"

"Şurada sürmek için yer var, biliyorsundur belki. Okul çıkışı gidelim mi beraber?"

"Tamamdır. Görüşürüz."

"Bay bay!"

Ufku hızlıca kantini terk ederken Utku tarif edemeyeceği bir mutlulukla önünde ondan bir şeyler isteyen öğrencilere geri döndü.

Okul çıkışı saati geldiğinde Ufuk hızlıca toplanmış, gözü sürekli saatteyken çıkış kapısında bekliyordu.

Sonunda aradığı bedeni görmesiyle kendine çeki düzen verdi ve elini salladı.

Utku'nun gelmesiyle bisikletleri almak için yola çıkmışlardı.

"Bence iki tane almaya gerek yok Ufuk."

"Neden ki?"

"Sen sürersin ben otururum." deyip gülmesiyle Ufuk da güldü.

"Sen sürmek istemez misin?"

"Yok, ayağım da ağrıyor ama eğer beni taşımak istemezsen iki tane alalım."

"Yok, gerek yok."

Aldıklarında Utku arkaya, Ufuk da sürmek için öne bindi.

"Sıkıca tutunayım mı?"

"Tutun."

Ufuk, Utku'nun ellerini belinde hissedince gerilmişti ama sırtında hissettiği hızlı ve ritimsiz kalp atışları beklenmedikti.

Bir süre çevrede gördükleri üzerine sohbet yürürken Utku oturduğu yerde biraz daha öne kaydı. Ufuk bunu hissedince arkasına bir göz atıp sordu:

"Sen bana mı dayıyorsun?"