იმისთვის რომ მასთან როგორმე დავვახლოვებულიყავი ჯერ გაცნობა მჭირდებოდა, პრობლემა იმაში კი არ იყო რომ ავგუსტი რთული ადამიანი იყო და ვერ ველპარაკებოდი არამედ იმაში რომ, მე ვარ ზედმეტად არა კომუნიკაბელური და ვაღიარებ კომპლექსიანი კიდეც.
ავგუსტი დღესაც ჩემთან ზის ვხედავ როგორ აცლის კალამს თავსახურს და როგორ ახურავს ისევ, გოგონები ნელა ჩაუვლიან წინ ვითომ ეპრანჭებიან.
მეც კლასში შევდივარ და ვჯდები თან ვფიქრობ რითი შეიძლება დავიწყო საუბარი რომ ავალაპარაკო.
- დილამშვიდობის ავგუსტ
ვეუბნები და ვცდილობ სახეზე დებილის გამომეტყველებ არ მქონდეს რაც იშვიათად გამომდის
შემოტრიალდა ჩემსკენ და ისიც მესალმება
შემდეგ კი ხელი ჯიბისკენ მიაქვს საღეჭ რეზინს იღებს და მთავაზობს ხელს კი წინ მიწოდებს
მე უარის ნიშნად თავს ვაქნევ და წამიერად თავში ის ფაქტი მივლის რომ ახლა ხალხს თვს კი არ უნდა ვარიდებდე არამედ ვუახლოვდებოდე ამიტომ ჩემს ნათქვამს ვასწორებ და ვეუბნები,
- ანდაც იცი რაა ერთ ცალს ავიღებ
ისევ ღიმილით მიღიმის ამ ჯერად ცალყბად
- ერთ ცალს? წეღან ვიღაც გოგოს შევთავაზე და ზედი ზედ 2 ცალი გამომართვა... არ მესმის გოგონების უცნაურები არიან
მე სიცილს ვიწყებ და ვპასუხობ
- ჰოო საღეჭ რეზინზე არ ვიცი რამდენად უცნაურები არიან... სხვა რამეზე უნდა გამოცადო
ახლა ორივენი ვიცინით თანაც ხმამაღლა მომწონს ის ფაქტი რომ დალაპარაკება შევძელი და თანაც მისი გაცინება, არც ისეთი მონსტრი ყოფილა როგორც მისის ისა ამბობდა. ჩვეულებრივი ბიჭია...
საუბარი რომ გაგვეგრძელებინა რამე უნდა მეკითხა ამიტომ უცებ თავში რაც მომივიდა ის ვკითხე
-მოგწონს აქაურობა? შეეგუე?
ამოიოხრა წინ წამოიწია და მითხრა
ESTÁS LEYENDO
კარმა
Terrorნიკის და ავგუსტის უეცარი შეხვედრა რომელსაც მკვლელობა მოყვა. და რა იქნება თუ ყველაზე სასტიკ კმვლელობაში 17 წლის ბიჭებს მიუძღვით წვლილი?! ერთი მეორეს მიყოლებით ახალი მსხვერპლი სხვადასხვა სიკვდილის მიზეზით.
