"လြမ္းရိပ္ ငါတို႔လမ္းခြဲရေအာင္"
"ဘာေျပာတာလဲ ဆိုင္း ။လာေနာက္ေနတာလား"
"ငါေနာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး လြမ္းရိပ္ ငါတို႔ဒီမွာအဆုံးသတ္ရေအာင္"
ခြပ္
"မင္းဘာေတြအရႈးထေနတာလဲ မနက္ျဖန္ဆိုငါတို႔
ရဲ႕တစ္ႏွစ္ျပည့္ေလ။ဒါမင္းေပးတဲ့ လက္ေဆာင္လား"
လြမ္းရိပ္နားက်ည္းစြာျဖင့္ ေမးလိုက္မိတယ္။တြဲတဲ့တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ မိဘေတြနဲ႕အဆင္မေျပ ျဖစ္ခဲ့တာေတာင္ခ်စ္လြန္းလို႔ မိဘေတြရဲ႕စကားကို နားမေထာင္ဘဲ အေျဖျပန္ေပးခဲ့တာ။
"ငါ့အတြက္ေရာ မင္းေၾကာင့္ မင္းဒယ္ဒီအခုဘယ္လို
လုပ္ရပ္ေတြလုပ္ခဲ့လဲ မင္းသိလား!
ဆိုၿပီး ေမးလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ဆိုင္း ေျပာမထြက္ခဲ့
"ဆိုင္း ဒီေနရာမွာ မင္းနဲ႕ငါစသိခဲ့တာ မင္းငါ့ကိုခ်စ္ေရးဆိုခဲ့တာလဲ ဒီေနရာမွာ အခုတစ္ေခါက္ လမ္းခြဲဖို႔ေျပာတာ
ငါဒီေနရာကို ထပ္မလာရဲေအာင္ ဒီေနရာေလးကို အမွတ္တရေတြျဖစ္ေအာင္ မင္း ..မင္းလုပ္ရက္ တယ္"
လြမ္းရိပ္ သူ႕ကိုလက္ညိုးထိုးၿပီး ေျပာေနေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ တကယ္နာတယ္။
"လြမ္းရိပ္ နင္ေျပာတာကိုငါလက္ခံတယ္ ။ဟုတ္တယ္ဒီေနရာကို ေနာက္ထပ္မင္းမလာနိုင္ ေအာင္ ငါလုပ္ေပးတာ ငါတို႔ဒီေန႕မွာ သူစိမ္းအျဖစ္ ေျပာင္းၾကတာေပါ့"
လြမ္းရိပ္ သူ႕ေရွ႕ကေန လွည့္ထြက္တာနဲ႕ မ်က္ဝန္းအိမ္ကမ်က္ရည္ေတြက အလုအယက္ က်ဆင္းလာတယ္။
ရက္ဘက္ေတြကလဲတအားနာတယ္။ဘာလို႔ ငါ့လွည့္
မွျဖစ္ေနရတာလဲ။ငါ သူ႕ကိုအရမ္းခ်စ္ခဲ့တာပါ။ငါသူ႕ကိုဘယ္လိုေမ့နိုင္ရမွာလဲ ။
လြမ္းရိပ္ ပန္းၿခံထဲကခုံေလးေပၚမွာထိုင္ၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္လို ငိုေနမိတယ္။မိုးေတြကလဲ သူနဲ႕အၿပိဳင္႐ြာေပးေနတယ္။"မနက္ျဖန္ဆိုတာ ငါ့အတြက္ေတာ့ငရဲလိုဘဲ ဆိုင္းကမာၻ နင့္ကိုငါမုန္းတယ္။နင္ငါ့ရဲ႕အခ်စ္ကို ရယူဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့သလို မင္းမရခဲ့တဲ့ အမုန္းေတြငါ
ေပးပါ့မယ္"
လြမ္းရိပ္ငိုေနတာကို အလွမ္းေဝးကေန ဆိုင္းရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္ ။ထီးမပါဘဲ ကေလးတစ္ေယာက္လိုငိုေနတဲ့
ရိပ္ေလး အရင္ကဆိုသြားေခ်ာ့ေပမယ့္ အခုခ်ိန္သူသြားလို႔မရ။ရိပ္ေလးရဲ႕ ဒယ္ဒီကိုကတိေပးထား တာေၾကာင့္ရိပ္ေလး သူ႕ကိုမုန္းေနဖို႔လိုတယ္။
