BİR TATLI HUZUR

Mutlu Ailem

Bir akşam vakti işten çıkıp evin market alışverişini yaptıktan sonra evime doğru yürümeye başladım. Güz mevsimi aylardan kasımdayız. Haliyle hava kapalı bulutlar koyu mavi rengine bürünmüş. Belli ki yağmur yağacak.

Sokağın köşesinden döndükten sonra evin ışıklarının yanık olduğunu görmek, evde birilerinin olduğunu bilerek gitmek nasıl duygu size anlatamam. Kapının zilini çaldığım sırada yağmurda yavaştan çiselemeyi başlamıştı üzerime. Kapıyı en küçük kızım Zeliha açtı.

-Hoş geldin babam.

-Hoş bulduk yavrum.

Elimdekilerle birlikte mutfağa doğru yürüdüm tezgahın üzerine bıraktım.

-Gel bakalım Zeliha neler yaptın bugün okulda?

-Derslerimi dinledim, arkadaşlarımla oyunlar oynadım eve geldim sonra.

-Eee ablan annen nerdeler peki yalnız mı geldin eve ?

-Evet, bizim yan komşunun kızı rahatsızlanmış onun evine gittiler ziyarete.

-Dur bakalım sende açsındır annen bir şeyler yapmıştır belki ocağın üstüne bakalım.

Bizim hanım çok marifetli Maşallah dışarı çıkarken de unutmamış bizi döktürmüş yine.

-Zeliha! Gel kızım bana yardım et de masayı kuralım. Annenlerde birazdan gelirler zaten.

-Geldim baba.

Zeliha tam masanın örtüsünü seriyordu, bende yemekleri tabağa koyuyordum ki zil çaldı.

-Dur kızım ben açarım. Annenlerdir.

-Nerdesiniz yahu saat kaç oldu? Kızın kötü bir durumu yoktur inşallah?

-Aman napalım kız okula gitmeden merdivenlerden inerken düş bacağını kırmış bize haber verdiler. Apar topar hastaneye gittik birlikte oradan da evlerine geçtik. Yalnız bırakmayalım ne yapsın kadıncağız tek başına kızıyla yalnız bırakmayalım dedik.

-İyi yapmışsınız. Çocuk biraz daha iyileşsin topluca gideriz ziyaretlerine. Sen ne yaptın kızım? Nasıl geçti günün?

-Okula gittim baba ders çıkısı annemle buluştum bende onu yalnız bırakmadım oralarda.

-İyi yapmışsın kızım. Hadi gelin masaya.

Şu masadaki aile saadetimi hiçbir şeye değişmem inan ki. Herkes kaselerindeki çorbayı birer ikişer yudum içerken onları izlemeye doyamıyorum. Ahh bir de oğlumda olaydı.Az kaldı az tezkeresine gelecek yakında oğlum da İnşallah ..

Hepimiz o kadar yorulmuşuz ki sessizce masadan çıt çıkmadan yemeklerimizi bitirdik. Çok şükür karnımız da doydu. Ceren yavaştan masadaki tabakları toplayama başlarken Zeliha da ablasına yardım etmek için bardakları ikişer ikişer taşımaya başladı mutfağa.

Haberleri açıp izlemeye başladığımda o korkunç Van depreminin izlerini hala devam ettiğini görüp içim parçalandı. Allah yardımcıları olsun oradaki insanların. Ve aklıma 99 depremi gelmedi değil.. O yaşadıklarımız ..

Zeliha içeri doğru gelirken kanalı değiştirdim sonrasında.

-Baba ödevime yardımcı olur musun?

-Tabi yavrum getir ödevini bir bakalım.

Zeliha ödevini getirdi. Sorularını çözmeye başladık. Çok şükür şu matematikte havuz problemlerinin kalktığına sevindim. Çocukluğumda bende yapamazdım o gıcık soruları zaten.