Kafamı yastığa gömdüm. Günaydın.
Hiç aşıklar hakkında düşünür müsünüz? Ben sık sık aşık olurum ve aşıkları düşünürüm. Kimi zaman hayranlık, kimi zaman da mide bulantısıyla. Fakat bugün yalnız hayal kırıklığıyla.
Ben Perlü. Sayamayacağım kadar çok sefer aşık oldum. Bazen heves bazen de bir hastalık biçimindeydi. Yoksunluktan, boşluktan, yalnızlıktan bir kaçış olarak gördüm. Aşka hiçbir zaman emin adımlarla dahil olmadım. Düştüm. Her seferinde benliğimden bir şeyler koptu. Kalbimde tedavisi güç yaralar açıldı. sonunda hep Ben, Allah ve gündüz düşleri kaldı.
Bu, sokağın soğuk topukları altında ezildiğim bir akşam. Ellerim boş, gözlerim kırmızı. Öyle katlanılmaz hissediyorum ki kendimi asfalta bırakıp gitmek istiyorum.
"Alo..." kısık ve bıkkın sesiyle
"Umay, nasılsın?"
"idare eder. Sen?" inan bilmiyorum.
"Ben de işte..."
"Neden gelmiyorsun komüne?"
Anlamıyor. Anlatamıyorum. Zaten hiç denemedim. Bir papatyayı dişliyorum.
"Mutsuzum"
"Hepimiz bir derece mutsuzuz."
"Fakat ben çok mutsuzum."
Bir süre sustu, derin bir nefes aldı. Komünden gelen sesleri duyabiliyorum yalnız.
"Bu gece gel. Herkes seni soruyor"
kapattım. Yürüyorum ve yürüdükçe yorulduğumu hatırlıyorum.
