Vante's Stitches|Taekook

🎨 28: "Painting His Body" 🩹

~☆~
Hepinize merhaba uwucuklarr.

Bangtan bebeklerin yeni şarkısı için geri sayım başladı aşklar. 🥂

Yaptığınız her yorum bizim için inanılmaz mutluluk verici uwucuklar. 💘

O yüzden lütfen birkaç tane de olsa yorumunuz ve oylarınız ile desteğinizi gösterin. 🤏🏻🥺

Hepinize bir sürü love love love.💖

Keyifli okumalar. 🧸💜

~☆~

🧸🐰🧸

'Madem şirket hisselerini devretmemekte bu kadar kararlısın, o zaman seni evlatlıktan reddettiğimizi bilmeni isterim. Yasal hiçbir hakkın yok artık bizden yana. Soyadını da değiştirmeni istiyoruz. Senin gibi bir çocuğumuz olduğu için utanıyoruz sadece. Altına yattığın o çocuk dışında kimsen kalmadı artık. Onun da uzun süre seninle kalacağını sanmıyorum gerçi. Yalnızlığında boğulman dileğiyle.'

Her ne kadar artık onu ve düşüncelerini umursamadığımı düşünsem de içimde hissettiğim üzüntü bunun tam tersini kanıtlar nitelikteydi. Nasıl bir insan öz çocuğuna karşı, içinde düşmanın düşmana hissedeceği tarzda büyük bir nefrete sahip olabilir, aklım almıyordu.

Dakikalardır telefon ekranına kilitli kalan gözlerimi, içimden defalarca okuduğum mesajdan ayırarak telefonu köşeye bıraktım ve balkona çıktım. Temiz havayı derince soludum, biraz daha iyi hisseceğimi umarak. Onlara ait bende kalan tek şey soyadlarıydı ve şimdi onu da elimden alacaklarını söylüyorlardı. Kendime ait bir soyadım bile olmayacağı gerçeğiyle gözlerim doldu.

Hak etmiyordum bunların hiçbirini. Hem de hiç.

Onları unuttuğum her an yine bana kendilerini bir şekilde hatırlatacak harekette bulunmaları; acaba tekrar başa döner miyim, diye düşünmeme neden oluyordu.

Bunun olmasını istemiyordum ve izin vermeyecektim. Dolan gözlerimden akan birkaç damla yaştan ıslanan göz altı çevremi elimle silerek odama geçtim. Şu an tek istediğim biraz da olsa kafamı dağıtmaktı, bunun evde kalırsam mümkün olmayacağını bildiğim için  dışarıya çıkmaya karar verdim.

Üzerime aldığım hırkam ve küçük sırt çantamla Tannie ve Bam'ı oyun alanına bırakıp siteden çıktım. Arabaya binip çalıştırdım ancak nereye gideceğimi bilmiyordum. Nehrin oraya doğru sürsem de şu an tek istediğim sevgilimi görmekti. Ama onu iş yerinde rahatsız etmekten çekiniyordum, yine de belki molasına denk gelirim diye düşünerek yolumu değiştirdim.

Olanları ona anlatmak istemiyordum, sorunlarımla onu sıkmaktan çok korkuyordum. Gözünde sürekli problem yaşayan biri olmak istemiyordum. Gerçi ben istemesem de bu durum böyleydi, sürekli sorun yaşıyordum. Bunu bana ima edecek herhangi bir davranış ya da söylemde bulunmamıştı. Aksine sorunlarımla içten bir şekilde ilgileniyordu. Bunu yaparken ses tonuna, mimiklerine, hareketlerine de çok dikkat ediyordu. İşi gereği de bunda oldukça başarılıydı. İşi bu olmasa da aynı özenle ilgileneceğini biliyordum ama onu bunaltmak istemiyordum.

Ruhumdaki izi geçmeyen bütün yaralarımda çiçek açtıran, yaşama duygusunun güzel olduğunu öğreten adamın ben de hayatına neşe ve mutluluk katmak istiyordum. Üzüntü veya sıkıntı değil. Ben söylemesem bile içimdekileri anlayıp, ona da anlatmamı isteyeceğini biliyordum. Yine de saklamaya çalışacaktım, belki bu sefer başarılı olabilirdim.